Υπερκινητικότητα μπορεί να έχει διαφορετικές αιτίες. Αυτά συνήθως περιλαμβάνονται στην επιλογή κατάλληλης θεραπείας.
Τι είναι η υπερκινητικότητα;
Η υπερκινητικότητα επηρεάζει συχνά τα παιδιά (τα αγόρια συχνότερα από τα κορίτσια). Στην ιατρική, η υπερκινητικότητα ορίζεται ως ένα σύμπτωμα που μπορεί να σχετίζεται με διάφορες ψυχικές ή σωματικές ασθένειες. Δεν είναι κάθε παιδί που έχει έντονη παρόρμηση να μετακινηθεί αυτόματα. Η υπερδραστηριότητα με την αυστηρή έννοια είναι ιατρική διάγνωση.
Η υπερκινητικότητα στα παιδιά συχνά συνοδεύεται από μειωμένη συγκέντρωση. Αυτό συμβαίνει, για παράδειγμα, με αυτό που είναι γνωστό ως διαταραχή έλλειψης προσοχής / υπερκινητικότητας (ADHD).
Αν και τα υπερκινητικά παιδιά αποσπάται εύκολα και συχνά συμπεριφέρονται ανήσυχα στο σχολείο, για παράδειγμα, η νοημοσύνη τους είναι συνήθως όχι λιγότερο από εκείνη των παιδιών που δεν πάσχουν από υπερκινητικότητα.
αιτίες
Οι αιτίες μιας υπάρχουσας υπερδραστηριότητας δεν μπορούν πάντα να προσδιοριστούν με σαφήνεια. Η υπερκινητικότητα μπορεί να προκληθεί, για παράδειγμα, από ψυχικές ασθένειες όπως η κατάθλιψη ή ο αυτισμός (μια αναπτυξιακή διαταραχή που εκδηλώνεται, μεταξύ άλλων, μέσω περιορισμένης διαπροσωπικής επικοινωνίας και στερεοτυπικής συμπεριφοράς).
Οι σωματικές ασθένειες μπορούν επίσης να οδηγήσουν σε υπερκινητικότητα σε εκείνους που έχουν προσβληθεί. Αυτές οι ασθένειες περιλαμβάνουν τον υπερθυρεοειδισμό ή το λεγόμενο σύνδρομο Angelman - ενώ ο υπερθυρεοειδισμός είναι ένας υπερδραστικός θυρεοειδής, το σύνδρομο Angelmann είναι μια συγγενής μετάλλαξη γονιδίων.
Μπορείτε να βρείτε το φάρμακό σας εδώ
➔ Φάρμακα για την ηρεμία και την ενίσχυση των νεύρωνΑσθένειες με αυτό το σύμπτωμα
- αυτισμός
- σύνδρομο Άσπεργκερ
- Συναισθηματικές διαταραχές
- Σύνδρομο Angelman
- ADHD
- Υπερθυρεοειδισμός
Διάγνωση & πορεία
Η διάγνωση της υπερδραστηριότητας δεν είναι πάντα εύκολο να γίνει, καθώς τα όρια μεταξύ ενεργού και, από ιατρική άποψη, του υπερκινητικού παιδιού είναι συχνά θολά. Οι ειδικοί κάνουν μια αντίστοιχη διάγνωση, μεταξύ άλλων, σχετικά με το επίπεδο των συμπεριφορικών παρατηρήσεων και περιγραφών των φροντιστών καθώς και με βάση τα αποτελέσματα διαφόρων διαδικασιών ψυχολογικών εξετάσεων.
Εάν υπάρχει υποψία σωματικών ασθενειών ως αιτία υπερδραστηριότητας, αυτό μπορεί να ελεγχθεί χρησιμοποιώντας διαδικασίες ιατρικής εξέτασης. Η υπερδραστηριότητα πρέπει να διακρίνεται από μια απλώς υψηλή επιθυμία να κινηθεί, καθώς προκαλείται, για παράδειγμα, από καταγγελίες όπως το σύνδρομο ανήσυχων ποδιών (μια νευρολογική ασθένεια).
Η υπερδραστικότητα μπορεί να εκδηλωθεί σε άτομα που έχουν προσβληθεί ήδη από μωρά ή νήπια. Για παράδειγμα, τα υπερδραστικά νήπια τείνουν να δείχνουν σχετικά χαμηλό επίπεδο ευαισθητοποίησης σχετικά με τον κίνδυνο όταν είναι πιο πρόθυμοι να πειραματιστούν. Η υπερκινητικότητα που δεν οφείλεται σε σωματική ασθένεια υποχωρεί συχνά ή εξαφανίζεται με την έναρξη της εφηβείας. Σε ορισμένες περιπτώσεις, ωστόσο, όσοι επηρεάζονται εξακολουθούν να υφίστανται περιστασιακή υπερκινητικότητα κατά την ενηλικίωση.
Επιπλοκές
Η υπερδραστικότητα συνήθως διαγιγνώσκεται ως μέρος της ADHD (διαταραχή υπερκινητικότητας έλλειψης προσοχής) σε παιδιά και εφήβους. Στο νηπιαγωγείο, εκείνοι που επηρεάζονται συνήθως παρουσιάζουν δυσκολίες στο να επικεντρωθούν σε ένα επάγγελμα. Τα παιδιά παρουσιάζουν επίσης συχνά καθυστέρηση στην ανάπτυξη της γλώσσας, έτσι ώστε η επικοινωνία να διαταράσσεται.
Στο σχολείο, τα παιδιά που έχουν προσβληθεί συνήθως αντιμετωπίζουν προβλήματα μετά το μάθημα · συγκλονίζονται από τις απαιτήσεις για ηρεμία και συγκέντρωση. Κατά συνέπεια, η απόδοση στο σχολείο μειώνεται σημαντικά. Εκτός από τα μεμονωμένα σχολικά μαθήματα, οι λεπτές κινητικές δεξιότητες συνήθως διαταράσσονται, έτσι ώστε η γραφή να είναι ακάθαρτη.
Επιπλέον, μπορεί να υπάρξει βλάβη της κοινωνικής ζωής, καθώς εκείνοι που επηρεάζονται συνήθως προσελκύουν την προσοχή μέσω της επιθετικότητας τους. Η κοινωνική απομόνωση οδηγεί στην ανάπτυξη ψυχολογικών προβλημάτων τα επόμενα χρόνια έως την ενηλικίωση. Λόγω της συνεχούς ανησυχίας, αυτοί που επηρεάζονται τείνουν να οδηγούν σε έναν επικίνδυνο τρόπο ζωής.
Η πιθανότητα αυξάνεται όταν ο ενδιαφερόμενος στρέφεται σε αλκοόλ και άλλα φάρμακα στην εφηβεία. Τα προβλήματα εθισμού μπορούν να εξελιχθούν στην ενηλικίωση. Εκείνοι που επηρεάζονται τείνουν να αναπτύξουν κατάθλιψη και παραβατικότητα. Οι δυσκολίες συγκέντρωσης περιορίζουν επίσης σοβαρά την ενήλικη ζωή στην εργασία και στην οικογένεια.
Η καθημερινή ζωή φαίνεται αδόμητη και εντελώς τυχαία. Η παρορμητικότητα μπορεί επίσης να επηρεάσει τον σύντροφο. Ο σύντροφος μπορεί να τραυματιστεί και η σχέση να σπάσει λόγω οργής του ενδιαφερόμενου.
Πότε πρέπει να πάτε στο γιατρό;
Μια αδύναμη υπερκινητικότητα δεν είναι εύκολο να αναγνωριστεί. Κυρίως αφορά τα παιδιά, αλλά οι ενήλικες μπορούν επίσης να επηρεαστούν, για παράδειγμα μετά τη λήψη νέων φαρμάκων. Όποιος έχει την αίσθηση ότι τα παιδιά τους είναι πιο ανήσυχοι από τους άλλους θα πρέπει να τα πάει στον παιδίατρο ή τον οικογενειακό γιατρό. Οι ενήλικες που είναι έτοιμοι να αντιμετωπίσουν τη διάγνωση πηγαίνουν πρώτα στον οικογενειακό γιατρό.
Η ιδιοσυγκρασία και η ενέργεια διαφέρουν από την υπερκινητικότητα. Ένα ζωντανό παιδί μπορεί να μην αμφισβητηθεί αρκετά ή να χρειάζεται περισσότερο καθαρό αέρα για να αφήσει τον ατμό. Ο γιατρός διαγιγνώσκει υπερδραστηριότητα βάσει τυπικών παραμέτρων. Εάν δεν είστε βέβαιοι εάν θα δείτε έναν γιατρό, ρωτήστε πρώτα τους ανθρώπους γύρω σας. Όσον αφορά τα παιδιά, μια συζήτηση με εκπαιδευτικούς στο νηπιαγωγείο ή με τους εκπαιδευτικούς βοηθά. Για ενήλικες, απαιτείται ένα σίγουρο ένστικτο. Άλλοι άνθρωποι σίγουρα θα παρατηρήσουν ότι οι πληγέντες έχουν αλλάξει.
Ένας καλός οικογενειακός γιατρός εξετάζει προσεκτικά τον ασθενή του - τον οποίο γνωρίζει εδώ και χρόνια στην καλύτερη περίπτωση - προτού τον παραπέμψει σε ειδικούς. Εάν οι ειδικοί ανακαλύψουν γρήγορα την υπερκινητικότητα και χορηγούν αμέσως βαριά φάρμακα, συνιστάται προσοχή, ειδικά με αυτό το ζήτημα. Μια διεξοδική έρευνα αποτελεί προτεραιότητα. Από την άλλη πλευρά, το φάρμακο χωρίς ιατρική συνταγή δεν πρέπει να λαμβάνεται χωρίς ιατρική συμβουλή.
Γιατροί & θεραπευτές στην περιοχή σας
Θεραπεία & Θεραπεία
Η θεραπεία για υπερκινητικότητα εξαρτάται, μεταξύ άλλων, από τους υποκείμενους παράγοντες. Στην περίπτωση της υπερκινητικότητας, η οποία προκαλείται από μια σωματική ασθένεια, ο στόχος της θεραπείας είναι συνήθως αρχικά η θεραπεία της υποκείμενης ασθένειας. Η υπερδραστηριότητα που εμφανίζεται μπορεί συχνά να επηρεαστεί θετικά από τον επιτυχημένο έλεγχο της υποκείμενης νόσου.
Εάν εμφανιστεί υπερκινητικότητα στο πλαίσιο της έλλειψης προσοχής / διαταραχής υπερδραστηριότητας (ADHD), η ανάγκη για θεραπεία ελέγχεται συνήθως πρώτα. Εάν πρόκειται να πραγματοποιηθεί κατάλληλη θεραπεία, το σχέδιο θεραπείας είναι συνήθως προσαρμοσμένο στον ενδιαφερόμενο ασθενή.
Η θεραπεία της υπερδραστηριότητας στο πλαίσιο της ΔΕΠΥ συνήθως περιλαμβάνει διαφορετικές πτυχές: Εάν τα παιδιά ή οι έφηβοι επηρεάζονται, όχι μόνο οι έφηβοι αλλά και οι φροντιστές και οι φροντιστές (όπως οι εκπαιδευτικοί) ενημερώνονται για τα κύρια χαρακτηριστικά της νόσου και τον τρόπο αντιμετώπισής της.
Τα ειδικά μαθήματα κατάρτισης μπορούν να διευκολύνουν τους φροντιστές να αντιμετωπίσουν την υπερκινητικότητα. Ως μέρος ψυχοθεραπευτικών μέτρων, ένα άτομο που επηρεάζεται μπορεί επίσης να μάθει να ελέγχει καλύτερα ή να ανακατευθύνει την υπερκινητικότητα.
Τέλος, σε σοβαρές ή μέτρια σοβαρές περιπτώσεις, μπορεί να δοθεί ένα επιπλέον συστατικό θεραπείας για τη θεραπεία της υπερκινητικότητας. Τα αντίστοιχα φάρμακα επηρεάζουν συνήθως τις μεταβολικές διεργασίες στον εγκέφαλο.
Προοπτικές και προβλέψεις
Συνήθως τα παιδιά επηρεάζονται ιδιαίτερα από την υπερκινητικότητα, αλλά οι ενήλικες μπορούν επίσης να υποφέρουν από αυτό το σύμπτωμα. Το κύριο χαρακτηριστικό της υπερδραστηριότητας είναι οι διαταραχές της συγκέντρωσης. Οι πληγέντες δεν μπορούν να συγκεντρωθούν στην εργασία ή στο σχολείο και να παρουσιάσουν κακή απόδοση. Είναι επομένως σχετικά δύσκολο για τα άτομα με υπερκινητικότητα να ζουν μια κανονική καθημερινή ζωή και να επισκέπτονται τακτικά μια δουλειά.
Συμβαίνει σχετικά συχνά ότι οι άνθρωποι αναπτύσσουν υπερδραστηριότητα και εξαφανίζονται από μόνες τους ακόμη και χωρίς θεραπεία. Το αν αυτό συμβαίνει εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το κοινωνικό περιβάλλον του ενδιαφερόμενου και τη γενική ψυχολογική και σωματική του κατάσταση. Τα άτομα που είχαν υπερκινητικότητα από τη γέννηση συνήθως δεν μπορούν να θεραπευτούν πλήρως. Το σύμπτωμα αντιμετωπίζεται συχνά με φαρμακευτική αγωγή, η οποία δεν επιλύει πλήρως το πρόβλημα, αλλά περιορίζει μόνο την υπερκινητικότητα. Αυτά τα φάρμακα πρέπει να λαμβάνονται ξανά και ξανά για να είναι σε θέση να ζήσουν μια συνηθισμένη καθημερινή ζωή.
Η υπόλοιπη θεραπεία είναι ψυχολογική και στοχεύει πρωτίστως στα αίτια της υπερδραστηριότητας, εάν δεν είναι γενετική ή προκαλείται από επιβλαβείς ουσίες. Το εάν μια θεραπεία για υπερκινητικότητα θα είναι επιτυχής δεν μπορεί να προβλεφθεί καθολικά.
Μπορείτε να βρείτε το φάρμακό σας εδώ
➔ Φάρμακα για την ηρεμία και την ενίσχυση των νεύρωνπρόληψη
Δεδομένου ότι οι αιτίες της υπερδραστηριότητας δεν μπορούν πάντα να προσδιοριστούν με σαφήνεια, η πρόληψη είναι σχεδόν αδύνατη. Ωστόσο, εάν εμφανιστούν συμπτώματα υπερκινητικότητας, μια πρώιμη επίσκεψη στο γιατρό μπορεί να συμβάλει στην έγκαιρη έναρξη ιατρικών και / ή ψυχολογικών μέτρων. Αυτό μπορεί να βοηθήσει στην αποτροπή επιδείνωσης των συμπτωμάτων και / ή των κοινωνικών προβλημάτων που προκαλούνται από την υπερκινητικότητα.
Μπορείτε να το κάνετε μόνοι σας
Δεδομένου ότι η κατανάλωση ζάχαρης μπορεί να οδηγήσει σε υπερκινητικότητα, αξίζει να δοκιμάσετε μια δίαιτα χαμηλής περιεκτικότητας σε σάκχαρα. Συγκεκριμένα, μειώνονται τα γλυκά, τα γλυκά και τα ζαχαρούχα ποτά. Επιπλέον, μια υγιεινή και ισορροπημένη διατροφή φαίνεται επίσης να έχει θετική επίδραση στην εσωτερική κατάσταση της διέγερσης.
Οι σαφείς δομές είναι πολύ σημαντικές στην καθημερινή ζωή με υπερκινητικότητα. Αυτό περιλαμβάνει καθορισμένες ώρες για ύπνο και ύπνο, τακτικά γεύματα και τακτικές δραστηριότητες. Το βράδυ ειδικότερα, οι τελετές ύπνου μπορούν να βοηθήσουν να ηρεμήσουν πριν πάτε για ύπνο. Αυτό ισχύει όχι μόνο για τα υπερκινητικά παιδιά αλλά και για τους ενήλικες. Ένα περιβάλλον χαμηλού ερεθισμού μπορεί να είναι επωφελές, ιδιαίτερα όταν κοιμάστε. Άλλοι άνθρωποι που ζουν στο ίδιο νοικοκυριό μπορούν να συμβάλουν σε αυτήν τη δομή. Ειδικότερα, στην περίπτωση των εφήβων και των ενηλίκων, είναι συχνά λογικό να θέτουμε όρια έτσι ώστε ο ενδιαφερόμενος να μην αισθάνεται προστατευμένος ή άλλοι να χρησιμοποιούν την κατάσταση για να ελέγχουν δυσανάλογα τον ενδιαφερόμενο.
Οι διαδικασίες χαλάρωσης συμβάλλουν επίσης στην αυτοβοήθεια. Η αυτογενής προπόνηση, η προοδευτική χαλάρωση των μυών, ο διαλογισμός και η ευαισθησία εκπαιδεύουν την εσωτερική αντίληψη, μειώνουν τη σωματική και ψυχολογική ένταση και προάγουν την ικανότητα να αντανακλούν.
