Μακρά οστά φέρουν το όνομά τους λόγω του επιμήκους σχήματος. Τα οστά έχουν μια ομοιόμορφη κοιλότητα μυελού στην οποία βρίσκεται ο μυελός των οστών. Εμφανίζονται μόνο στα άκρα.
Τι είναι ένα μακρύ οστό;
Τα σωληνοειδή οστά μπορούν να χωριστούν σε "μακριά σωληνοειδή οστά" και "κοντά σωληνοειδή οστά". Τα μακρά σωληνοειδή οστά περιλαμβάνουν το οστό του άνω βραχίονα (βραχίονα) καθώς και το ulna (ulna) και την ακτίνα (ακτίνα), αλλά και τα οστά των άκρων των ποδιών, όπως οι μηροί (μηριαίος), η κνήμη και ο ιός.
Αντίθετα, υπάρχουν τα "κοντά σωληνοειδή οστά". Αυτό περιλαμβάνει τα μετακαρπικά και μεταταρσικά οστά (μετακαρπάλη ή μεταταρσικά) και τα οστά των δακτύλων και των δακτύλων (Ossa digitorum manus or pedis). Εκτός από τα σωληνοειδή οστά, η οστεολογία διακρίνει επίσης μεταξύ επίπεδων οστών (κρανίο, νευρώσεις), κοντά οστά (καρπιαία οστά), σουσάμι (επιγονατίδα), γεμάτα αέρα οστά (μετωπιαία οστά) και ακανόνιστα οστά όπως η σπονδυλική στήλη.
Τα οστά είναι ζωντανά όργανα με καλή παροχή αίματος, κατασκευασμένα από διαφορετικούς ιστούς. Είναι μέρος του μυοσκελετικού συστήματος και ταυτόχρονα προστατεύουν τα εσωτερικά όργανα.
Οι μηχανικές ιδιότητες και η αντοχή των οστών έναντι πίεσης, τάσης, κάμψης και στρέψης βασίζονται στην ενσωμάτωση ανόργανων συστατικών στην οργανική ενδοκυτταρική ουσία. Ο ιστός των οστών αναγεννάται συνεχώς. Ανάλογα με τη διάταξη των ινιδίων κολλαγόνου, γίνεται επίσης διάκριση μεταξύ των ελασματικών οστών και των πλεγμένων οστών. Τα πλεγμένα οστά βρίσκονται μόνο κατά τη φάση της ανάπτυξης των οστών και κατά την έναρξη της θεραπείας του κατάγματος.
Ανατομία & δομή
Ο οστικός ιστός αποτελείται κυρίως από ανόργανα συστατικά, και εδώ και πάλι από υδροξυαπατίτη. Μόνο το 25% αποτελεί το οργανικό μέρος, κυρίως το κολλαγόνο και το 10% είναι νερό. Ο οστικός ιστός σχηματίζει επίσης το όργανο αποθήκευσης ασβεστίου και φωσφορικού.
Τα μακριά οστά αποτελούνται από δύο άκρα οστών που ονομάζονται επιφύσεις και έναν άξονα οστών που ονομάζεται διάφυση. Η βραχεία μεταβατική τομή μεταξύ της επιφύσης και της διάφρασης ονομάζεται μετάφαση. Στη συνέχεια ολόκληρο το μακρύ οστό περιβάλλεται από το περιόστεο, το λεγόμενο περιόστεο. Μορφολογικά, μπορεί κανείς να κάνει διάκριση μεταξύ δύο αρχιτεκτονικών οστών σε μακρά οστά. Η εσωτερική, σπογγώδης δομή με τις δοκίδες ονομάζεται subtantia spongiosa ή «spongiosa» για συντομία.
Υπάρχει επίσης η εξωτερική ουσία compacta, ή "compacta". Αποτελείται από συμπαγές οστό. Το καρκινικό οστό μειώνει το βάρος και προστατεύει τον μυελό των οστών. Το copacta σχηματίζει την πραγματική υποστηρικτική λειτουργία του οστού. Αποτελείται από φυλλώδη οστά οργανωμένα με τη μορφή οστεονίων. Οι χόνδριες επιφάνειες των αρθρώσεων που προστατεύουν το οστό από φθορά βρίσκονται στις επιφύσεις.
Λειτουργία & εργασίες
Τα μακριά οστά χρησιμεύουν κυρίως ως στήριγμα του σώματος. Αν και τα οστά είναι επίσης ο τόπος της αιματοποίησης, τα επίπεδα οστά ευθύνονται κυρίως για αυτό. Ο μυελός των κόκκινων οστών που εμπλέκεται στον σχηματισμό ερυθρών αιμοσφαιρίων, λευκών αιμοσφαιρίων και αιμοπεταλίων.
Ο σχηματισμός των οστών βρίσκεται σε δυναμική ισορροπία με τη διάλυση του οστού. Οι οστεοβλάστες είναι υπεύθυνοι για την οικοδόμηση της βασικής οστικής ουσίας. Εκκρίνουν φωσφορικά ασβέστιο και ανθρακικά ασβέστια. Αυτά τα άλατα κρυσταλλώνουν κατά μήκος των ινών κολλαγόνου και τοιχώσουν στους οστεοβλάστες, δημιουργώντας οστεοκύτταρα. Αυτός ο ιστός σκληραίνει και σχηματίζει τη δομή των οστών. Ο ανταγωνιστής των οστεοβλαστών είναι οι οστεοκλάστες. Μπορούν να διαλύσουν ξανά τα οστά. Για παράδειγμα, εάν το οστό δεν φορτώνεται, π.χ. εάν το οστό βρίσκεται σε γύψο για μεγάλο χρονικό διάστημα, υπάρχει σημαντική διάσπαση των οστών και συνεπώς απώλεια ασβεστίου του σκελετού.
Η διαμήκης ανάπτυξη των οστών ξεκινά από την πλάκα επιφύσεως ή την πλάκα ανάπτυξης. Αποτελείται από χόνδρο υαλίνης και βρίσκεται μεταξύ των επιφύσεων και του άξονα των οστών. Ως αποτέλεσμα, η διάφυση και η επιφύλιση γίνονται μεγαλύτερες και ισχυρότερες με την ηλικία. Αφού ολοκληρωθεί η ανάπτυξη, περίπου την ηλικία των 20 ετών, η πλάκα ανάπτυξης οστεοποιείται.
Η ροή του αίματος διασφαλίζεται από μια αρτηρία που εισέρχεται στο οστό μέσω της διάλυσης. Το άνοιγμα όπου το αιμοφόρο αγγείο εισέρχεται στο οστό ονομάζεται forricen nutricium. Η αρτηρία που τροφοδοτεί αίμα είναι η θρεπτική αρτηρία. Οι επιφύσεις έχουν συνήθως τη δική τους αρτηρία που τους παρέχει αίμα - τις αρτηριακές επιφύσεις. Επομένως, είναι ανεξάρτητα από τη διατροφική θρεπτική αρτηρία.
Ασθένειες
Τα πιο συνηθισμένα παράπονα που μπορεί να προκύψουν σε σχέση με τα μακριά οστά είναι κατάγματα. Σχεδόν όλοι πάσχουν από κάταγμα οστού κάποια στιγμή στη ζωή τους. Είναι το αποτέλεσμα της υπερβολικής μηχανικής καταπόνησης στο οστό.
Συχνά συμβαίνει σε αθλήματα, όπως σκι ή ποδηλασία βουνού. Το οστό δεν μπορεί πλέον να αντέξει μια ξαφνική, βίαιη επίπτωση. Τα κατάγματα μπορεί να είναι μεμονωμένα ή πολλαπλάσια, καθώς και ανοιχτά ή κλειστά. Ένα πολλαπλό κάταγμα είναι όταν το οστό κόβεται περισσότερες από μία φορές. Στην περίπτωση ανοιχτού κατάγματος, οι μαλακοί ιστοί που βρίσκονται πάνω από το οστό κόβονται επίσης έτσι ώστε το οστό να είναι συχνά ορατό με γυμνό μάτι.
Εκείνοι που έχουν πληγεί υποφέρουν από έντονο πόνο και το τραυματισμένο τμήμα δεν μπορεί πλέον να μετακινηθεί αυθαίρετα. Επιπλέον, υπάρχουν συχνά τεράστιες παραμορφώσεις ή ανώμαλα εύρη κίνησης του οστού. Η οστεοπόρωση είναι μια ασθένεια που σχετίζεται με αυξημένη τάση κατάγματος. Συνήθως εμφανίζεται με την ηλικία και υπάρχει μείωση της ποιότητας των οστών και μείωση της οστικής μάζας. Η οστική μάζα αρχίζει φυσικά να μειώνεται κάπως από την ηλικία των 35 έως 40 ετών. Επομένως, τα άτομα με κληρονομική, χαμηλή οστική μάζα έχουν αυξημένο κίνδυνο εμφάνισης οστεοπόρωσης. Ως αποτέλεσμα, οι γυναίκες επηρεάζονται συχνότερα από τους άνδρες.
Η πρόληψη και η θεραπεία για την οστεοπόρωση είναι πολύ παρόμοιες. Σε όσους επηρεάζονται παρέχονται περισσότερο ασβέστιο και βιταμίνη D μέσω διατροφικών αλλαγών ή φαρμάκων.
Τυπικές και κοινές ασθένειες των οστών
- οστεοπόρωση
- Πόνος στα οστά
- Σπασμένο κόκαλο
- Η νόσος του Paget
.jpg)
