Τσιμεντογένεση

Στο Τσιμεντογένεση δημιουργείται το τσιμέντο ρίζας της ρίζας των δοντιών. Το τσιμέντο ρίζας είναι μέρος της συσκευής συγκράτησης των δοντιών και το υποστηρίζει στην ενσωμάτωση του δοντιού στην υποδοχή των δοντιών. Τόσο οι ινοβλάστες όσο και οι τσιμεντοβλάστες εμπλέκονται στην τσιμεντογένεση.

Τι είναι η τσιμεντογένεση;

Η τσιμεντογένεση περιγράφει ολόκληρη τη διαδικασία σχηματισμού τσιμέντου ρίζας δοντιών. Είναι μέρος της ανάπτυξης των εμβρυϊκών δοντιών, η οποία είναι γνωστή ως odontogenesis. Ωστόσο, η τσιμεντογένεση δεν περιορίζεται στην ανάπτυξη εμβρυϊκών δοντιών. Ο σχηματισμός τσιμέντου δοντιών λαμβάνει χώρα καθ 'όλη τη διάρκεια της ζωής, εφόσον η οδοντιατρική συσκευή είναι άθικτη.

Το τσιμέντο ρίζας περιβάλλει την οδοντίνη της ρίζας και έχει ομοιάζει με οστά. Μαζί με την οδοντίνη, επιτρέπει στο δόντι να στερεώνεται σταθερά στη συσκευή συγκράτησης των δοντιών. Η οδοντίνη και το τσιμέντο ρίζας αποτελούνται και από ένα δίκτυο ινών κολλαγόνου και ορυκτών συστατικών. Το τσιμέντο ρίζας έχει μεγαλύτερη περιεκτικότητα σε ανόργανα άλατα με τη μορφή υδροξυαπατίτη. Η σύνθεσή του είναι παρόμοια με αυτή των οστών.

Το μεταλλικό συστατικό υδροξυαπατίτης περιέχει μεγάλες ποσότητες ασβεστίου και φωσφορικών αλάτων. Το τσιμέντο ρίζας αποτελείται από περίπου 65 τοις εκατό υδροξυαπατίτη, 23 τοις εκατό μια οργανική μήτρα ινιδίων κολλαγόνου και τσιμεντοκυττάρων και 12 τοις εκατό νερό.

Οι τσιμεντοβλάστες είναι υπεύθυνοι για το σχηματισμό του τσιμέντου ρίζας. Οι τσιμεντοβλάστες αναπτύσσονται από τα μεσεγχυματικά κύτταρα των δοντιών ή των γνάθων. Οι σάκοι των δοντιών αποτελούνται από συνδετικό ιστό και καλύπτουν την κορώνα των δοντιών πριν από την έκρηξη των δοντιών κατά την ανάπτυξη των δοντιών.

Λειτουργία & εργασία

Ο στόχος της τσιμεντογένεσης είναι ο σχηματισμός οδοντικού τσιμέντου. Το τσιμέντο δοντιών περικλείει μόνο τη ρίζα των δοντιών για να στερεώσει σταθερά το δόντι στη συσκευή συγκράτησης των δοντιών και επομένως αναφέρεται επίσης ως τσιμέντο ρίζας. Η τσιμεντογένεση ξεκινά μόνο σε μεταγενέστερο σημείο στην ανάπτυξη των δοντιών. Σχηματίζονται δύο τύποι τσιμέντου ρίζας. Υπάρχει μια κυτταρική και μια κυτταρική μορφή.

Πρώτα αναπτύσσεται η κυτταρική παραλλαγή. Στην αρχή της τσιμεντογένεσης, οι ινοβλάστες και οι τσιμεντοβλάστες διαφοροποιούνται από τα εμβρυϊκά μεσεγχυματικά κύτταρα. Οι ινοβλάστες παράγουν ίνες κολλαγόνου τύπου Ι και τις χρησιμοποιούν για να σχηματίσουν τις λεγόμενες ίνες Sharpey της περιοδοντικής μεμβράνης. Κατά τη διάρκεια της τσιμεντογένεσης, η περιοδοντική μεμβράνη είναι ενσωματωμένη στο τσιμέντο. Οι τσιμεντοβλάστες διαφοροποιούνται μόνο από τα θυλάκια μετά τη διάλυση του επιθηλιακού θηκαριού. Με αυτόν τον τρόπο, εκκρίνουν λεπτά ινίδια κολλαγόνου. Αυτά τα ινίδια απομακρύνονται από το δόντι σε ορθή γωνία. Καθώς προχωρά η διαδικασία, περισσότερο κολλαγόνο εναποτίθεται για να επιμηκύνει και να πυκνώσει τις δέσμες ινών.

Αυτό ακολουθείται από την περαιτέρω εναπόθεση της σιαλοπρωτεΐνης των οστών και της οστεοκαλσίνης. Αυτό δημιουργεί μια μήτρα έκκρισης από ίνες και πρωτεΐνες. Μετά την έναρξη της ανοργανοποίησης, οι τσιμεντοβλάστες αφήνουν το τσιμέντο ρίζας. Οι υπόλοιπες ίνες συνδέονται με τους περιοδοντικούς συνδέσμους της περιοδοντικής μεμβράνης στην επιφάνεια.

Μόνο όταν ο σχηματισμός των δοντιών είναι σχεδόν πλήρης, δημιουργείται το τσιμέντο κυτταρικής ρίζας. Αυτό σχηματίζεται γύρω από τις δέσμες ινών των περιοδοντικών συνδέσμων. Ωστόσο, οι τσιμεντοβλάστες δεν απομακρύνονται εδώ, αλλά είναι κυριολεκτικά ενσωματωμένοι στο τσιμέντο ρίζας. Αυτοί οι τοίχοι τσιμεντοβλάστες ονομάζονται τσιμεντοκύτταρα.

Πιστεύεται ότι οι τσιμεντοβλάστες και για τους δύο τύπους τσιμεντογένεσης προέρχονται από διαφορετικές πηγές.Τα κύτταρα για την κυτταρική τσιμεντογένεση πρέπει να προέρχονται από το θύλακα των δοντιών, ενώ τα τσιμεντοβλάστες από τα γειτονικά οστά ξεκινούν την τσιμεντογένεση όταν σχηματίζεται το τσιμέντο κυτταρικής ρίζας.

Ωστόσο, δεν υπάρχει τσιμέντο κυτταρικής ρίζας στα δόντια με μόνο μία ρίζα. Βρίσκεται μόνο σε προμόχους και γομφίους. Βρίσκεται στο άκρο της ρίζας και ανάμεσα στις ρίζες των δοντιών.

Μπορείτε να βρείτε το φάρμακό σας εδώ

Ασθένειες και παθήσεις

Οι φλεγμονώδεις διεργασίες που επηρεάζουν ολόκληρο το σύστημα στήριξης των δοντιών οδηγούν επίσης σε διακοπή της τσιμεντογένεσης. Ως αποτέλεσμα, τα οστά της γνάθου, τα ούλα, οι ρίζες των δοντιών και το τσιμέντο ρίζας υποχωρούν. Το δόντι χαλαρώνει και πεθαίνει. Συνολικά, αυτή η διαδικασία ονομάζεται περιοδοντική νόσος.

Η περιοδοντίτιδα ξεκινά με βακτηριακή λοίμωξη των ούλων ή των δοντιών. Πρώτον, τα ούλα διαχωρίζονται από το σαγόνι. Ως αποτέλεσμα, άλλα βακτήρια, μύκητες ή ιοί μπορούν να εισέλθουν στις τσέπες των ούλων. Είναι δύσκολο να καθαριστούν οι τσέπες των ούλων, έτσι ώστε να αναπτύσσεται συχνά μια χρόνια διαδικασία αποσύνθεσης ολόκληρου του συστήματος στήριξης των δοντιών.

Ανάλογα με τη δύναμη του ανοσοποιητικού συστήματος, υπάρχει μια λίγο πολύ σοβαρή μείωση στα ούλα, τα οστά της γνάθου και το οδοντικό τσιμέντο. Σε μη επεξεργασμένες περιπτώσεις, οι ίνες του συνδετικού ιστού που συγκρατούν τα δόντια στα δόντια καταστρέφονται. Ταυτόχρονα, η ουσία των δοντιών αποσυντίθεται επίσης από όξινα προϊόντα διάσπασης της τροφής έως ότου εκτεθούν τα νεύρα. Το αποτέλεσμα είναι σοβαρός πονόδοντος.

Καθώς προχωρά η διαδικασία, πεθαίνουν επίσης τα νεύρα που τροφοδοτούν το δόντι. Το δόντι δεν παρέχεται πλέον και πεθαίνει επίσης. Οι διαδικασίες της τσιμεντογένεσης σταματούν επίσης. Το προστατευτικό στρώμα της ρίζας των δοντιών με τη μορφή του τσιμέντου ρίζας συνεχίζει να διασπάται από τα μηχανικά και χημικά φορτία, αλλά δεν δημιουργείται νέο τσιμέντο ρίζας. Το ήδη νεκρό δόντι χάνει το κράτημά του στη συσκευή συγκράτησης των δοντιών με την πάροδο του χρόνου, χαλαρώνει και τελικά πέφτει.

Οι οδοντικές ασθένειες μπορούν επίσης να οδηγήσουν σε μια μεγάλη ποικιλία άλλων καταγγελιών που δεν υποδηλώνουν αρχικά ότι η αιτία είναι άρρωστα δόντια. Αυτό περιλαμβάνει ρευματικές ασθένειες καθώς και καρδιαγγειακές παθήσεις.

Σε σχέση με τους τσιμεντοβλάστες, αυτά τα κύτταρα μπορούν επίσης να πολλαπλασιαστούν. Εμφανίζεται ένα καλοήθη τσιμεντοβλάστωμα. Αυτός ο όγκος είναι πολύ σπάνιος και συνήθως δεν προκαλεί πόνο. Συνδέεται με υπέρταση. Η θεραπεία συνήθως δεν είναι απαραίτητη.