Το ανθρώπινο σώμα έχει δισεκατομμύρια κύτταρα. Αυτά είναι μικρά δομικά στοιχεία που είναι υπεύθυνα για τη συντήρηση και την οικοδόμηση ιστών και οργάνων. Ένας κυτταρικός κύκλος λαμβάνει χώρα προκειμένου τα κύτταρα να διατηρούν, να διαιρούνται ή να καταστρέφονται. Ο κυτταρικός κύκλος στον οργανισμό συνίσταται στην ανάπτυξη και διαίρεση των κυττάρων.
Η ανάπτυξη των κυττάρων αναφέρεται στην αύξηση του μεγέθους και του όγκου όλων των επιμέρους κυττάρων. Είναι γενετικά ελεγχόμενο και λαμβάνει χώρα πριν και μεταξύ της κυτταρικής διαίρεσης. Προαπαιτούμενο είναι ο κυτταρικός μεταβολισμός, επίσης γνωστός ως μεταβολισμός, με τον οποίο τα κύτταρα επεξεργάζονται τα θρεπτικά μόρια.
Τι είναι η ανάπτυξη των κυττάρων;
Σε έναν ζωντανό οργανισμό, τα κύτταρα πεθαίνουν συνεχώς. Στους ανθρώπους υπάρχουν αρκετές εκατοντάδες εκατομμύρια κύτταρα, η απώλεια των οποίων καθιστά απαραίτητη τη δημιουργία ενός νέου κυττάρου. Εάν το κελί έχει πρόσφατα σχηματιστεί, εμφανίζεται κυτταρική διαίρεση. Για αυτό, απαιτούνται καταρράκτες σήματος, ουσίες αγγελιοφόρου και ορμόνες, οι οποίες επίσης προκαλούν ανάπτυξη κυττάρων.
Όταν ένα κύτταρο μεγαλώνει, η διαδικασία είναι εξαιρετικά περίπλοκη. Όταν αναπτύσσεται ένα βακτηριακό κύτταρο, z. ΣΙ.περίπου δύο χιλιάδες χημικές αντιδράσεις λαμβάνουν χώρα ταυτόχρονα. Αυτά είσαι εσύ. ένα. Διαδικασίες απελευθέρωσης ενέργειας, βιοσύνθεση μικρών μορίων για δέσμευση μακρομορίων ή αντιδράσεις πολυμερισμού. Όλες οι κυτταρικές δομές σχηματίζονται κατά την ανάπτυξη των κυττάρων, συμπεριλαμβανομένων των κυτταρικών τοιχωμάτων, των ριβοσωμάτων ή των μαστιγίων.
Λειτουργία & εργασία
Κατά τη διάρκεια της ανάπτυξης των κυττάρων, κάθε επιπλέον κύτταρο λαμβάνει ένα πλήρες χρωμόσωμα και έτσι αρκετές πληροφορίες σχετικά με όλα τα μονομερή, ιόντα και μακρομόρια για να υπάρχει ένα άλλο ανεξάρτητο κύτταρο.
Οι πολυκύτταροι οργανισμοί με τη σειρά τους αναπτύσσονται πολλαπλασιάζοντας αυτά τα αυτοσχηματισμένα κύτταρα. Τα κύτταρα χρειάζονται ερεθίσματα για πολλαπλασιασμό. Αυτό μπορεί να είναι Β. Να είστε ορμόνες ανάπτυξης.
Μέχρι να ξεκινήσει η πρώτη διαίρεση ενός κυττάρου, η ανάπτυξη των κυττάρων πραγματοποιείται πάντα. Ο χρονικός κύκλος της ανάπτυξης των κυττάρων εξαρτάται από γενετικούς παράγοντες και από το περιβάλλον. Οι λειτουργίες των κυττάρων και η δραστηριότητα των γονιδίων ελέγχονται από γενετικά κυκλώματα και επηρεάζουν επίσης τα αποτελέσματα της ανάπτυξης.
Διαφορετικές ταχύτητες στην ανάπτυξη των κυττάρων μπορούν, για. Β. Στους μικροοργανισμούς οδηγούν σε ορισμένες διαδικασίες πιο αργές. Ταυτόχρονα, πραγματοποιείται επίσης φυσική επιλογή, η οποία ευνοεί τα κύτταρα που αναπτύσσονται ταχύτερα από άλλα.
Η ανάπτυξη των κυττάρων διαφοροποιείται επίσης για άλλη μια φορά στον κύκλο που λαμβάνει χώρα στον οργανισμό και στη δημιουργία κυτταρικών καλλιεργειών.
Ενώ τα βακτήρια, για παράδειγμα, μπορούν να χωριστούν ξανά μετά από μόλις είκοσι λεπτά, η περίοδος για ένα ανθρώπινο κύτταρο και η διαίρεσή του είναι λίγο περισσότερο από δέκα ώρες.
Η ανάπτυξη ενός κυττάρου υπολογίζεται ως προς την έκταση σε όγκο. Λόγω αυτής της αναλογίας, το κύτταρο σύντομα δεν έχει πλέον αρκετή επιφάνεια για να αφαιρέσει αρκετούς ρύπους και να απορροφήσει θρεπτικά συστατικά. Επομένως, η ανάπτυξή τους είναι περιορισμένη, τόσο σε μεμονωμένα κύτταρα όσο και στην ανάπτυξη πολυκυτταρικών κυττάρων.
Η ανάπτυξη των κυττάρων λαμβάνει χώρα στο σώμα σε περιορισμένο βαθμό, αλλά λειτουργεί επίσης ως κυτταρική καλλιέργεια. Από την άποψη αυτή, τα κύτταρα πολλαπλασιάζονται και επαναχρησιμοποιούνται σε κάποιο στάδιο, π.χ. Β. Για διάφορα πειράματα για τη μελέτη ασθενειών.
Ένα μεμονωμένο κύτταρο έχει μεμονωμένη κυτταρική ηλικία που ξεκινά μετά τη μίτωση και φτάνει τη μέγιστη τιμή στην επόμενη διαίρεση, η οποία αντιστοιχεί στον χρόνο διπλασιασμού. Η διαίρεση ενός σε δύο, δύο σε τέσσερα, και ούτω καθεξής ονομάζεται εκθετική ή άπειρη ανάπτυξη.
Ορισμένα θρεπτικά συστατικά και μέταλλα είναι σημαντικά για την ανάπτυξη των κυττάρων, συμπεριλαμβανομένου του καλίου. Αυτό ρυθμίζει την ανάπτυξη των κυττάρων, η οποία με τη σειρά της διατηρεί την ισορροπία των οξέων και των βάσεων στο σώμα και την απελευθέρωση των ορμονών.
Βασικά, τα κύτταρα παράγουν πρωτεΐνες που ρυθμίζουν την ανάπτυξη των κυττάρων και επηρεάζουν επίσης τα γονίδια. Η ανάπτυξη των κυττάρων καθορίζει επίσης την καλύτερη αξιολόγηση των γονιδίων.
Οι αλλαγές σε ένα κύτταρο επηρεάζουν τη συγκέντρωση των παραγόμενων πρωτεϊνών. Τα ταχέως αναπτυσσόμενα κύτταρα έχουν περισσότερες πολυμεράσες που επιτρέπουν τη μεταγραφή γονιδίων. Ωστόσο, το γεγονός ότι η δραστηριότητα των γονιδίων εξαρτάται από την ανάπτυξη των κυττάρων καθιστά δύσκολη τη μέτρηση των γενετικών κυκλωμάτων. Οι μετρήσεις που χαρακτηρίζουν τη δραστηριότητα των γονιδίων εξαρτώνται από τη συγκέντρωση πρωτεΐνης και τον ρυθμό ανάπτυξης. Ο ρυθμός ανάπτυξης νοείται ως η αύξηση του μεγέθους για μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Υπολογίζεται από τον αυξητικό παράγοντα.
Ασθένειες και παθήσεις
Η ανάπτυξη των κυττάρων παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την ογκολογία, της οποίας η έρευνα επικεντρώνεται στην ανάπτυξη των καρκινικών κυττάρων. Εκτός από την ανάπτυξη των κυττάρων, ο αριθμός των κυττάρων παίζει επίσης σημαντικό ρόλο.
Εάν διαταραχθεί το γονιδίωμα ενός κυττάρου, μπορεί να αλλάξει παθολογικά. Με μικρό αριθμό τέτοιων κυττάρων, το αμυντικό σύστημα του σώματος αντιδρά με καταστροφή ή ανανέωση. Μόνο όταν κύτταρα αυτού του τύπου αναπτύσσονται και διαιρούνται με ανεξέλεγκτο τρόπο, σχηματίζονται καλοήθεις ή κακοήθεις αναπτύξεις, γνωστές ως όγκοι.
Με έναν κακοήθη όγκο, το όριο του ιστού υπερβαίνει σύντομα από την ανάπτυξη. Ο γύρω ιστός καταστρέφεται και σχηματίζονται νέοι όγκοι. Τα καρκινικά κύτταρα συμπεριφέρονται σαν κανονικά κύτταρα σε αυτήν τη διαδικασία. Δεν ξέρουν πότε να σταματήσουν να χωρίζουν ή πότε να πεθάνουν. Ομοίως, δεν προσκολλώνται σφιχτά το ένα στο άλλο, έτσι ώστε να μπορούν να χωριστούν από τη δομή των κυττάρων τους και να μεταναστεύσουν. Με αυτόν τον τρόπο, μπορούν στη συνέχεια να συνεχίσουν να αναπτύσσονται αλλού. Αυτό είναι τότε μια μετάσταση.
Με τη σειρά του, εάν τα καρκινικά κύτταρα συνεχίσουν να αναπτύσσονται, σύντομα θα σχηματίσουν τα δικά τους αιμοφόρα αγγεία για να λάβουν οξυγόνο, ορμόνες και γλυκόζη. Αυτό επιτρέπει στον όγκο να διεισδύσει στον περιβάλλοντα ιστό.
