Ο όρος τραύμα επιστρέφει στην ελληνική γλώσσα και σημαίνει «πληγή». ο Θεραπεία τραύματος αντιμετωπίζει ένα ψυχικό ή συναισθηματικό τραύμα ή ψυχοτραύμα.
Τι είναι η θεραπεία τραύματος;
Στην ψυχολογία, το τραύμα αναφέρεται ως ψυχική πληγή. Το τραύμα εμφανίζεται ως σωματική απάντηση σε συντριπτικά γεγονότα. Άτομα που αντιμετωπίζουν εξαιρετικές καταστάσεις όπως κακοποίηση, βία, ατυχήματα, απειλητικές για τη ζωή ασθένειες, εγχειρήσεις και καταστάσεις πολέμου μπορούν να αναπτύξουν συμπτώματα τραύματος ή διαταραχή μετατραυματικού στρες.
Η θεραπεία με τραύμα προσπαθεί να βγάλει τους πληγέντες από το ξόρκι των τραυματικών εμπειριών τους και να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τα τυπικά συμπτώματα άγχους που σχετίζονται με αυτά, προκειμένου να τους επιτρέψουν να ζήσουν μια ελεύθερη και σε μεγάλο βαθμό χωρίς επιβάρυνση ζωή.
Λειτουργία, αποτέλεσμα και στόχοι
Η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας περιγράφει το τραύμα ως ένα ψυχικά ενοχλητικό γεγονός που προέρχεται από μια καταστροφική, έκτακτη κατάσταση ή απειλή που μπορεί να είναι μακροχρόνια και προσωρινή. Αυτές οι εμπειρίες προκαλούν σχεδόν πάντα μόνιμες διαταραχές σε εκείνους που πλήττονται. Ωστόσο, δεν προκαλούν όλες οι αγχωτικές καταστάσεις τραύμα. Το αν συμβαίνει αυτή η κατάσταση εξαρτάται με πολλούς τρόπους από την προσωπική φύση του ενδιαφερόμενου και το κοινωνικό του περιβάλλον, από το πώς βιώνουν το τραυματικό συμβάν και αν είναι σε θέση να το επεξεργαστούν ή όχι.
Οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται μια τραυματική εμπειρία ως μια κατάσταση κοντά στον σωματικό ή συναισθηματικό θάνατο, στην οποία είτε προφανώς είτε στην πραγματικότητα βρίσκονται στο έλεος. Αυτή η κατάσταση προκύπτει από εξωτερικές περιστάσεις ή / και συνανθρώπινα όντα στα οποία το επηρεαζόμενο άτομο δεν έχει καμία επιρροή. Ένα παράδειγμα είναι η οργή ενός νεαρού στο γυμνάσιο Albertville στο Winnenden το 2009. Σκότωσε αρκετούς μαθητές, δασκάλους και περαστικούς πριν κρίνει τον εαυτό του. Οι επιζώντες εξακολουθούν να βρίσκονται σε θεραπευτική αγωγή τραύματος σήμερα, επειδή δεν είναι σε θέση να συμβιβαστούν με αυτό το ακατανόητο γεγονός, από το οποίο κατά λάθος διέφυγαν ζωντανά.
Σχεδόν όλα τα θύματα τραυμάτων προστατεύονται ενστικτωδώς μέσω ενός μηχανισμού εσωτερικού διαχωρισμού, αποσύνδεσης, με τον οποίο είναι σε θέση να διαχωρίσουν διαφορετικούς τομείς της τραυματικής εμπειρίας μεταξύ τους. Μερικοί άνθρωποι είναι ανοιχτοί για αυτό και αισθάνονται την ανάγκη να μιλήσουν γι 'αυτό. Κατακλύζονται από μια πλημμύρα από σκέψεις, εικόνες και όνειρα στα οποία ξαναζούν το γεγονός ξανά και ξανά. Αυτές οι αναδρομές μπορεί να προκληθούν από ήχους, μυρωδιές, χρώματα, μέρη, εικόνες, ταινίες, άτομα ή συγκεκριμένες καταστάσεις.
Αυτά τα triggers ονομάζονται triggers σε τεχνικούς όρους. Ακόμη και δεκαετίες αργότερα, μπορούν ξαφνικά να προκαλέσουν αλυσιδωτή αντίδραση σωματικών αντιδράσεων χωρίς να επηρεαστούν οι πληγέντες στο τραύμα. Το τραυματικό συμβάν αποθηκεύεται ανεξίτηλα στον εγκέφαλο. Αυτός ο προστατευτικός μηχανισμός έχει σκοπό να επιτρέψει στον ενδιαφερόμενο να αντιδράσει άμεσα στα ίδια ή παρόμοια γεγονότα στο μέλλον προκειμένου να αποφευχθεί ο κίνδυνος. Άλλοι πάσχοντες διαχωρίζουν αυτό που έχουν βιώσει εντελώς από τη ζωή τους και αγνοούν όλα όσα σχετίζονται με αυτό. Στηρίζονται στη στρατηγική άρνησης, αγνόησης και συναισθηματικής απόσυρσης για να προτείνουν την ομαλότητα με αυτόν τον τρόπο, επειδή βλέπουν το τραύμα τους ως διαταραχή στην κανονική διαδικασία.
Αυτή η συμπεριφορά είναι ένας προστατευτικός μηχανισμός που έχουν δημιουργήσει οι πάσχοντες με την πάροδο των ετών για να αποφευχθεί το επαναλαμβανόμενο τραύμα.Κάποια στιγμή αντιλαμβάνονται αυτήν τη συμπεριφορά ως φυσιολογική και αυτονόητη, και έτσι αντιλαμβάνονται επίσης από το κοινωνικό τους περιβάλλον, το οποίο, χωρίς να το γνωρίζει, ενισχύει την κατανόηση των ρόλων τους. Ακόμα και άτομα που ξαφνικά είδαν ακραίες καταστάσεις χωρίς να είναι θύματα οι ίδιοι μπορούν να αναπτύξουν συμπτώματα τραυματικού στρες.
Μπορείτε να βρείτε το φάρμακό σας εδώ
➔ Φάρμακα για την ηρεμία και την ενίσχυση των νεύρωνΚίνδυνοι, παρενέργειες & κίνδυνοι
Οι τραυματικές εμπειρίες δοκιμάζουν πάντα τη δική τους ταυτότητα, επειδή οι άνθρωποι που επηρεάζονται δεν επηρεάζουν αυτά τα εξωτερικά γεγονότα που επηρεάζουν τη ζωή τους. Το μη επεξεργασμένο τραύμα μπορεί να έχει σοβαρές συνέπειες, καθώς οι μηχανισμοί προστασίας καθίστανται όλο και πιο ανεξάρτητοι.
Οι συνέπειες μπορεί να είναι κατάθλιψη (δυσθυμία), αδυναμία εργασίας, εθισμοί, διαταραχές διάστασης, συναισθηματική ψυχρότητα, προβλήματα συμπεριφοράς, διαταραχές προσκόλλησης, συμπεριφορά εξαιρετικά ελεγχόμενης και ελέγχου, αποφυγή (αποφυγή), επιθετικότητα (υπεραισθησία) και διαταραχή μετατραυματικού στρες. Εδώ μπαίνει η θεραπεία τραύματος. Ξεκινά με τη γενική συμβουλευτική, η οποία μπορεί να είναι βραχυπρόθεσμη ή μακροπρόθεσμη. Με τη βραχυπρόθεσμη συμβουλευτική, το θύμα ασχολείται μόνο με μερικές πτυχές της εμπειρίας. Η μακροχρόνια συμβουλευτική λειτουργεί μέσω αυτού που έχει βιώσει βήμα προς βήμα και παρέχει επίσης στα θύματα βοήθεια για να είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν ξανά την καθημερινή ζωή.
Οι ιατρικές συμβουλές για τραύμα ξεκινούν σε διαφορετικά σημεία. Στην περίπτωση οξέων συμπτωμάτων, εκτός από τη θεραπεία τραύματος, ενδείκνυται η φαρμακευτική θεραπεία με ψυχοτρόπα φάρμακα, ηρεμιστικά και αντικαταθλιπτικά, ακόμη και αν η κατανομή αυτών των φαρμάκων δεν είναι αμφισβητήσιμη. Αυτά τα φάρμακα μειώνουν αξιόπιστα το άγχος, προσδίδουν ηρεμία και εμποδίζουν την επαναπρόσληψη σεροτονίνης μέσω "εκλεκτικών αναστολέων επαναπρόσληψης σεροτονίνης". Αν και αυτές οι ουσίες είναι συχνά η πρώτη θεραπεία επιλογής, καταπολεμούν μόνο τις παρενέργειες των μετατραυματικών καταγγελιών, αλλά δεν εξαλείφουν την αιτία.
Η χρήση ψυχοτρόπων φαρμάκων έχει νόημα μόνο σε συνδυασμό με τη θεραπεία τραύματος. Αυτό ακολουθεί διαφορετικές προσεγγίσεις. Η ψυχοθεραπευτική διαδικασία βοηθά στην επεξεργασία των τραυματικών εμπειριών με ομαλό τρόπο, τον περιορισμό ή την επίλυσή τους. Η ψυχαναλυτική διαδικασία λειτουργεί με τη μεταφορά και τον καθορισμό των τραυματικών εμπειριών από τον ασθενή στον θεραπευτή. Η ευφάνταστη διαδικασία χρησιμοποιεί τα βαθύτερα επίπεδα συνείδησης και λειτουργεί με ονειρεμένες εικόνες επεξεργασίας. Η αφηγηματική προσέγγιση λαμβάνει υπόψη την ανάγκη του ασθενούς να συνθέσει μια ιστορία σε συζητήσεις.
Άλλες σημαντικές προσεγγίσεις είναι οι συμπεριφορικές θεραπείες που αντιμετωπίζουν τα θύματα με αυτό που έχουν βιώσει (θεραπεία έκθεσης), καθώς και την προσέγγιση έκθεσης και αναδιάρθρωσης. Αυτή η θεραπεία που εστιάζει στα όνειρα στοχεύει να κάνει τις αγχωτικές αναμνήσεις διαχειρίσιμες και να τις εξασθενίσει. Η θεραπεία Gestalt βασίζεται σε μια απομονωμένη προσέγγιση στο μυαλό, την ψυχή και το σώμα. Οι δημιουργικές προσεγγίσεις (καλλιτεχνική θεραπεία) μπορούν επίσης να είναι χρήσιμες. Τα θύματα τραύματος που παρουσιάζουν κάποια ψυχολογική αντίσταση σε αυτό που έχουν βιώσει δείχνουν ανθεκτικότητα.
