μώλωπας

Κάτω από ένα μώλωπας (ιατρικός: Μώλωπας) είναι ο τραυματισμός ιστού ή οργάνων που προκαλείται από αμβλύ τραύμα όπως σοκ, λάκτισμα ή πρόσκρουση. Ανάλογα με τη σοβαρότητα της βλάβης των ιστών, γίνεται διάκριση μεταξύ μιας ελαφριάς ή σοβαρής μώλωπας. Ενώ οι μικρές μώλωπες συνήθως επουλώνονται πλήρως από μόνες τους, θα πρέπει να συμβουλευτείτε έναν γιατρό εάν η διάχυση είναι σοβαρή.

Τι είναι μώλωπες;

Ένας τραυματισμός που προκαλείται από αμβλύ εξωτερική δύναμη ονομάζεται μώλωπας. Το στρώμα του δέρματος συνήθως παραμένει άθικτο και δεν υπάρχει εξωτερική αιμορραγία. Ως αποτέλεσμα του τραύματος, οι μαλακοί ιστοί όπως οι μύες ή τα αγγεία πιέζονται στα οστά και συνεπώς συμπιέζονται.

Τα αιμοφόρα αγγεία και τα λεμφικά αγγεία μπορούν να υποστούν βλάβη και το υγρό να εισέλθει στον ιστό. Αυτό οδηγεί σε εντοπισμένο οίδημα και σχηματισμό αιματώματος (μώλωπες). Μώλωπες συμβαίνουν συχνά σε εκτεθειμένα μέρη του σώματος. Μια ελαφρά μώλωπα επηρεάζει συνήθως μόνο τις υποδόριες περιοχές, δηλαδή τον ιστό που βρίσκεται ακριβώς κάτω από το δέρμα.

Με μια σοβαρή μώλωπα, επηρεάζονται επίσης ανατομικά βαθύτερες δομές όπως οι μύες, οι αρθρώσεις ή τα εσωτερικά όργανα. Μια γνωστή μορφή μώλωπας είναι το λεγόμενο "φιλί αλόγου", το οποίο εμφανίζεται συνήθως στο μηρό. Ακόμα κι αν αυτό γενικά θεραπεύεται χωρίς επιπλοκές, σε σοβαρές περιπτώσεις μπορεί να εμφανιστεί σύνδρομο διαμερίσματος, το οποίο πρέπει να αντιμετωπιστεί χειρουργικά.

αιτίες

Μώλωπες συμβαίνει όταν η εξωτερική δύναμη ενεργεί σε ένα μέρος του σώματος με τη μορφή χτυπήματος, διάτρησης ή κλωτσιάς. Το τσίμπημα μπορεί επίσης να προκαλέσει μώλωπες στους ιστούς. Οι συσπάσεις διαφόρων βαθμών συμβαίνουν τακτικά, ειδικά σε αθλήματα επαφής όπως ποδόσφαιρο, χάντμπολ, πυγμαχία ή χόκεϊ επί πάγου.

Τροχαία ατυχήματα ή πτώση με ποδήλατο είναι επίσης πιθανές αιτίες. Ωστόσο, μώλωπες μπορεί επίσης να προκύψουν ως αποτέλεσμα οικιακών ατυχημάτων ή σωματικής βίας. Η χειροτεχνία συχνά οδηγεί σε μώλωπες, ειδικά στην περιοχή των δακτύλων ή των χεριών. Τα δάχτυλα των ποδιών ή των αστραγάλων μπορεί επίσης να επηρεαστούν εάν πέσουν βαριά μέρη στα πόδια. Μώλωπες στη σπονδυλική στήλη εμφανίζονται ως αποτέλεσμα των διαστρέψεων σε αυτήν την περιοχή.

Συμπτώματα, ασθένειες και σημεία

Τα συμπτώματα μώλωπας εξαρτώνται από το μέρος του σώματος που επηρεάζεται και τη σοβαρότητα του τραυματισμού. Τα κλασικά συμπτώματα που εμφανίζονται στις περισσότερες περιπτώσεις είναι μώλωπες και οίδημα, καθώς και μέτριο έως σοβαρό πόνο και ευαισθησία.

Δεν συμβαίνει εξωτερική αιμορραγία. Μώλωπες στο μυοσκελετικό σύστημα μπορεί να οδηγήσει σε περιορισμένη κινητικότητα. Αυτό είναι ιδιαίτερα αισθητό όταν η βλάβη βρίσκεται στους μυς ή στις αρθρώσεις. Εάν τα αγγεία τραυματιστούν απευθείας στην κάψουλα των αρθρώσεων, εμφανίζεται η λεγόμενη συλλογή των αρθρώσεων λόγω τοπικής αιμορραγίας. Οι συνέπειες είναι συχνά διαταραχές του κυκλοφορικού και μούδιασμα στην πληγείσα περιοχή.

Εάν εμπλέκονται τα πλευρά, μπορεί να προκύψουν αναπνευστικές δυσκολίες που σχετίζονται με τον πόνο. Μώλωπες στο μάτι εμφανίζονται ως μώλωπες ("βιολέτες"), αιμορραγία του επιπεφυκότα ή πρήξιμο των βλεφάρων.

Μπορεί επίσης να συμβούν οπτικές διαταραχές. Οι οστικές διαταραχές είναι χαρακτηριστικά πολύ επώδυνες στην αρχή, αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις ο πόνος υποχωρεί γρήγορα. Ωστόσο, το δέρμα μπορεί να γίνει ευαίσθητο μακροπρόθεσμα.

Επιπλοκές

Ενώ οι μώλωπες θεωρούνται συχνά ως "καθημερινές" τραυματισμοί, υπάρχουν διαταραχές που οδηγούν σε σοβαρές συνέπειες. Σοβαρές μώλωπες μπορεί να οδηγήσουν σε ένα λεγόμενο σύνδρομο διαμερίσματος (σύνδρομο μυϊκής συμπίεσης, σύνδρομο log).

Ορισμένες μυϊκές ομάδες επηρεάζονται (διαμερίσματα) που περιβάλλονται από σταθεροποίηση του συνδετικού ιστού (περιτονία). Δεδομένου ότι οι περιτονίες είναι ελαφρώς ελαστικές, η ισχυρή πίεση των ιστών συσσωρεύεται τοπικά λόγω της μυϊκής σύγχυσης. Το προκύπτον πρήξιμο εμποδίζει την κυκλοφορία του αίματος στο προσβεβλημένο μυϊκό διαμέρισμα, το οποίο οδηγεί σε ανεπαρκή παροχή μυών με οξυγόνο και θρεπτικά συστατικά.

Στη χειρότερη περίπτωση, ένα σύνδρομο οξέος διαμερίσματος μπορεί να οδηγήσει σε νευρομυϊκές διαταραχές ή νέκρωση ιστού, δηλ. Θάνατο ιστού. Χωρίς άμεση επείγουσα θεραπεία, ο μώλωπας ιστός μπορεί να υποστεί μη αναστρέψιμη βλάβη. Εάν ένα σοβαρό σύνδρομο διαμερισμάτων αφεθεί χωρίς θεραπεία για μεγάλο χρονικό διάστημα, μπορεί να χρειαστεί ακρωτηριασμός.

Γίνεται διάκριση μεταξύ ενός συνδρόμου χρόνιου διαμερίσματος, το οποίο οδηγεί μόνο σε καταγγελίες σε καταστάσεις φυσικής καταπόνησης και συνήθως δεν έχει σοβαρές συνέπειες. Μια άλλη επιπλοκή των σοβαρών μώλωπες είναι η απειλητική για τη ζωή βλάβη στα όργανα της κοιλιάς ή του θώρακα.

Εάν αναπτυχθούν αιματώματα που βρίσκονται βαθιά στον μυϊκό ιστό, η αιμορραγία μπορεί να μειωθεί λιγότερο. Το αιμάτωμα γίνεται ενθυλακωμένο (ασβεστοποίηση) και μπορεί να οδηγήσει σε πόνο ή μειωμένη μυϊκή λειτουργία. Σε όλες τις περιπτώσεις, ο κίνδυνος επιπλοκών μειώνεται εάν οι πρώτες βοήθειες παρέχονται γρήγορα.

Πότε πρέπει να πάτε στο γιατρό;

Ένας γιατρός πρέπει πάντα να συμβουλεύεται μετά από πτώσεις ή ατυχήματα με έντονη βία, προκειμένου να αποκλείσει εσωτερικά τραύματα. Αυτό ισχύει επίσης εάν δεν παρατηρηθούν μεγάλες βλάβες με την πρώτη ματιά. Ακόμα κι αν ο πόνος δεν μειώνεται ή επιδεινώνεται μετά την ακινητοποίηση και την ψύξη του τραυματισμένου μέρους του σώματος, ένας γιατρός δεν πρέπει να περιμένει να διευκρινίσει τη διάγνωση.

Περαιτέρω ενδείξεις για επίσκεψη στο γιατρό είναι γενική αδιαθεσία, ζάλη, δυσκολίες στην αναπνοή, νευρολογικοί περιορισμοί (διαταραχές της όρασης, παράλυση), εκτεταμένα αιματώματα ή πολύ έντονη ευαισθησία στην πίεση του μωλωπισμένου ιστού. Το ίδιο ισχύει και για σοβαρούς περιορισμούς στην κίνηση ή δυσκολίες φόρτωσης στα άκρα, καθώς αυτοί μπορεί επίσης να αποτελούν ένδειξη σπασμένων οστών.

Στην περίπτωση αρθρώσεων, το σοβαρό πρήξιμο της τραυματισμένης περιοχής μπορεί να προκαλέσει κρίσιμες διαταραχές του κυκλοφορικού. Αυτό εκδηλώνεται ως μυρμήγκιασμα ή μούδιασμα στην περιοχή των γειτονικών άκρων. Δεδομένου ότι οι νευρολογικές δομές μπορούν επίσης να επηρεαστούν από την πίεση των ιστών, θα πρέπει να συμβουλευτείτε άμεσα έναν γιατρό εάν εμφανιστούν αυτά τα συμπτώματα.

Οι μώλωπες της σπονδυλικής στήλης πρέπει επίσης να εξεταστούν από γιατρό σε κάθε περίπτωση. Εάν υπάρχει γνωστή διαταραχή πήξης του αίματος ή εάν λαμβάνονται αραιωτικά αίματος κατά τη στιγμή της μώλωπας, ο ενδιαφερόμενος πρέπει να παρακολουθείται ιατρικά για να αποφευχθεί η υπερβολική αιμορραγία στον ιστό.

Εάν προσβληθούν βρέφη ή μικρά παιδιά, θα πρέπει πάντα να ζητείται η γνώμη του γιατρού. Μια επίσκεψη στον οικογενειακό γιατρό αρκεί για μικρές επιπλοκές. Σε περίπτωση αμφιβολίας, μπορεί να κανονίσει παραπομπή σε ειδικό. Σε περίπτωση αθλητικών τραυματισμών, μπορείτε να συμβουλευτείτε απευθείας έναν ορθοπεδικό χειρουργό ή αθλητικό γιατρό. Σε περίπτωση σοβαρών επιπλοκών και σοβαρών τραυματισμών στο κεφάλι, ο γιατρός έκτακτης ανάγκης είναι η καλύτερη επιλογή.

διάγνωση

Η διάγνωση μώλωπας γίνεται χρησιμοποιώντας μια διαδικασία εξάλειψης, καθώς τα συμπτώματα που εμφανίζονται δεν είναι συγκεκριμένα. Μετά τη λεπτομερή διευκρίνιση της πορείας του ατυχήματος (αναμνησία) πρέπει πρώτα να διασφαλιστεί ότι δεν υπάρχουν σπασμένα οστά ή τραυματισμοί στα εσωτερικά όργανα.

Σε περίπτωση τραυματισμών στο κεφάλι, πρέπει να αποκλειστεί ένας τραυματικός εγκεφαλικός τραυματισμός. Στο πλαίσιο της περαιτέρω εξέτασης, η τραυματισμένη περιοχή ψηλαφείται προσεκτικά, αναλύεται η ένταση του πόνου πίεσης και καταγράφονται πιθανοί περιορισμοί κίνησης. Η πληγείσα περιοχή θα πρέπει επίσης να ελεγχθεί για τραυματισμούς στο δέρμα για την πρόληψη μόλυνσης. Στη συνέχεια, μπορούν να χρησιμοποιηθούν διαδικασίες απεικόνισης όπως εξέταση ακτίνων Χ, υπερηχογράφημα ή μαγνητική τομογραφία (μαγνητική τομογραφία) για την επιβεβαίωση της διάγνωσης.

Θεραπεία & Θεραπεία

Η πρώτη βοήθεια πραγματοποιείται πάντα σύμφωνα με τον λεγόμενο κανόνα PECH: διάλειμμα, πάγος, συμπίεση, ξαπλωμένος. Όλες οι σωματικές δραστηριότητες πρέπει να σταματήσουν αμέσως για να ανακουφίσουν το μελανιασμένο μέρος του σώματος.

Τα υπόλοιπα πρέπει να διατηρούνται μακροπρόθεσμα έως ότου τα συμπτώματα υποχωρήσουν. Εάν ο μώλωπας είναι στα χέρια ή στα πόδια, θα πρέπει να αυξηθούν για να αποφευχθεί η υπερβολική διείσδυση υγρών στον ιστό. Ένα κεντρικό μέτρο θεραπείας είναι πάντα η ψύξη της πληγείσας περιοχής με παγοκύστες ή κρύες κομπρέσες.

Χρησιμοποιούνται επίσης συχνά ψεκασμοί πάγου ή αλοιφές ψύξης. Η συνεχής ψύξη θα μειώσει τον πόνο και το πρήξιμο καθώς το κρύο μειώνει τα αιμοφόρα αγγεία και μειώνει την αιμορραγία στον περιβάλλοντα ιστό. Η ψύξη πρέπει να διακόπτεται τακτικά έτσι ώστε η επούλωση του τραύματος να μπορεί να ενεργοποιηθεί στις φάσεις χωρίς κρύο. Το πρήξιμο μπορεί επίσης να μειωθεί με έναν επίδεσμο ελαφριάς πίεσης. Μπορεί επίσης να πραγματοποιηθεί προσαρμοσμένη θεραπεία πόνου.

Η επακόλουθη θεραπεία εξαρτάται από τη σοβαρότητα και τον τύπο του τραυματισμού. Εάν έχει δημιουργηθεί μεγάλο αιμάτωμα ως αποτέλεσμα μώλωπας, αυτό μπορεί να τρυπηθεί για να μειωθεί η πίεση στον τραυματισμένο ιστό. Σε σοβαρές περιπτώσεις, η χειρουργική αφαίρεση αιματώματος μπορεί να είναι χρήσιμη για την πρόληψη της φλεγμονής. Για το σκοπό αυτό, τοποθετείται μια αποχέτευση που αποστραγγίζει το υπερβολικό υγρό από τον τραυματισμένο ιστό.

Μετά από μια λογική περίοδο ανάρρωσης, ελαφρύ μασάζ ή φυσιοθεραπεία μπορεί να χρησιμοποιηθεί στην τελική φάση της θεραπείας. Εναλλακτικά, η θεραπεία με υπερήχους μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τη βελτίωση της ροής του αίματος στο μελανιασμένο μέρος του σώματος και για την απομάκρυνση πιθανών συμφύσεων εντός του αιματώματος.

Ένα σύνδρομο διαμερίσματος πρέπει πάντα να αντιμετωπίζεται χειρουργικά. Το δέρμα και η υποκείμενη μυϊκή περιτονία στο προσβεβλημένο μυϊκό διαμέρισμα χωρίζονται χειρουργικά ως μέρος της λεγόμενης φασιοτομίας για να απομακρυνθεί η πίεση από τον συμπιεσμένο μυϊκό ιστό (αποσυμπίεση). Ο νεκρός ιστός μπορεί επίσης να αφαιρεθεί ως μέρος αυτής της χειρουργικής διαδικασίας. Το χειρουργικό τραύμα στη συνέχεια καλύπτεται και κλείνει ξανά μόνο αφού έχει υποχωρήσει το πρήξιμο.

Προοπτικές και προβλέψεις

Συνήθως η πρόγνωση είναι καλή σε περίπτωση μώλωπας. Οι περισσότερες μώλωπες θα επουλωθούν πλήρως μέσα σε λίγες ημέρες έως εβδομάδες χωρίς περαιτέρω επιπλοκές. Η ατομική πρόγνωση, ωστόσο, επηρεάζεται από τον βαθμό του τραυματισμού, την έκταση της σωματικής βλάβης, καθώς και την ηλικία και την υγεία του ατόμου.

Γενικά, μπορεί να ειπωθεί ότι η πρόγνωση βελτιώνεται με την ταχεία έναρξη θεραπευτικών μέτρων. Η πρόγνωση οποιασδήποτε μώλωπας μπορεί επίσης να επηρεαστεί θετικά από την άμεση εφαρμογή του κανόνα PECH. Στην περίπτωση οξείας μώλωπες που δεν έχουν υποστεί αγωγή ή εσφαλμένα, η επούλωση μπορεί να καθυστερήσει και μπορεί να προκύψουν συμπτώματα όπως ασβεστοποίηση του αιματώματος.

Ακόμη και στην περίπτωση σοβαρών επιπλοκών όπως το σύνδρομο διαμερίσματος, ο χρόνος έναρξης της θεραπείας είναι καθοριστικός για την περαιτέρω πρόγνωση. Μια πρώιμη φασιοτομία είναι συνήθως επιτυχής και χωρίς επιπλοκές. Ο ιστός μπορεί να αναγεννηθεί πλήρως. Ωστόσο, εάν η θεραπεία καθυστερήσει, μπορεί να συμβεί μη αναστρέψιμη βλάβη στον προσβεβλημένο ιστό και μόνιμη λειτουργική βλάβη των τραυματισμένων μυών.

πρόληψη

Γενικά δεν είναι δυνατόν να αποφευχθεί ένας μώλωπας. Σε αθλήματα επαφής όπως το χόκεϊ ή το ποδόσφαιρο, εμφανίζονται μώλωπες συχνά και δύσκολα μπορούν να προληφθούν. Προκειμένου να αποφευχθεί ο κίνδυνος τραυματισμού, συνιστάται πάντοτε να φοράτε κατάλληλη προστατευτική ενδυμασία (προστατευτικά ποδιών, προστατευτικά γόνατος, κράνος). Η πρόληψη δεν είναι επίσης δυνατή στην καθημερινή ζωή, καθώς οι μώλωπες συνήθως οφείλονται σε ατυχήματα και οι αιτίες δεν μπορούν να προβλεφθούν. Όταν εργάζεστε στο εμπόριο, τα παπούτσια εργασίας με ατσάλινα καλύμματα μπορούν να προστατεύσουν από μώλωπες στα δάχτυλα των ποδιών.

Μετέπειτα φροντίδα

Κατά κανόνα, μια μώλωπα θεραπεύεται από μόνη της, οπότε δεν απαιτούνται ειδικά μέτρα παρακολούθησης μετά. Αυτό ισχύει τόσο για ελαφριά όσο και για γρήγορη επούλωση, καθώς και για σοβαρούς μώλωπες. Σε σπάνιες περιπτώσεις, ωστόσο, μπορεί να συμβούν αλλαγές στις ουλές στην περιοχή της αιμορραγίας σε περίπτωση σοβαρών μώλωπες (εμετό).

Αυτά πρέπει να τηρούνται όταν συμβαίνουν και, εάν είναι απαραίτητο, να αξιολογούνται επίσης από γιατρό. Μόλις η μελανιά έχει υποχωρήσει τελείως, μπορείτε να αρχίσετε να ασκείτε ξανά. Με μια μικρή μώλωπα, αυτό συμβαίνει συνήθως μετά από δύο έως τρεις εβδομάδες, μερικές φορές ακόμη και μετά από ημέρες. Ωστόσο, μια σοβαρή μώλωπα μπορεί να διαρκέσει περίπου τέσσερις εβδομάδες ή περισσότερο.

Επομένως, ακόμη και μετά από επιτυχημένη θεραπεία, πρέπει να δοθεί λίγη ανάπαυση. Ιδιαίτερη προσοχή πρέπει να δοθεί στον πόνο και, καθώς ο πόνος υποχωρεί, αρχίζει αργά να κινείται. Μια πρώιμη άσκηση διεγείρει την κυκλοφορία του αίματος, η οποία μπορεί να αυξήσει ξανά το πρήξιμο.

Συνεπώς, η άσκηση δεν πρέπει ποτέ να ξεκινά πολύ έντονα. Συνιστάται να περιμένετε 1-2 εβδομάδες πριν συνεχίσετε την άσκηση ακόμη και αφού έχει υποχωρήσει ο πόνος και προφανώς η θεραπεία έχει ολοκληρωθεί. Επιπλέον, δεν πρέπει να επιστρέψετε κατευθείαν με πλήρη ισχύ, αλλά να ξεκινήσετε με ελαφριά κίνηση. Με μια εύκολη και όχι πολύ νωρίς επιστροφή στη δουλειά, μια μελανιά γενικά δεν παρουσιάζει μακροπρόθεσμες συνέπειες ή περιορισμούς.

Μπορείτε να το κάνετε μόνοι σας

Οι περισσότερες μώλωπες είναι εύκολο να φροντίσετε τον εαυτό σας. Η θεραπεία πραγματοποιείται επίσης αρχικά σύμφωνα με το σχήμα "PECH". Μετά την αρχική θεραπεία, ο πόνος μπορεί να αντιμετωπιστεί. Συνιστώνται τοπικές θεραπείες με diclofenac ή ibuprofen για μικρούς μώλωπες. Αυτά τα δραστικά συστατικά ανακουφίζουν τον πόνο και βοηθούν στην πρόληψη της φλεγμονής στην τραυματισμένη περιοχή.

Τα δισκία πόνου μπορούν επίσης να ληφθούν εάν τα συμπτώματα είναι πιο σοβαρά. Ωστόσο, το ακετυλοσαλικυλικό οξύ (Aspirin®, ASA) δεν πρέπει ποτέ να χρησιμοποιείται για μώλωπες, καθώς αυτό το δραστικό συστατικό αναστέλλει την πήξη του αίματος και συνεπώς μπορεί να εντείνει την αιμορραγία στον τραυματισμένο ιστό. Αφού το οίδημα έχει μειωθεί ορατά, μπορούν να χρησιμοποιηθούν δροσερές κομπρέσες τσαγιού χαμομηλιού για να μειώσουν τη φλεγμονή και να καταπραΰνουν τον τραυματισμένο ιστό.

Εναλλακτικά, η αλοιφή ψευδαργύρου μπορεί να εφαρμοστεί στις πληγείσες περιοχές του δέρματος για να ανακουφίσει τον πόνο και να βοηθήσει το μώλωπας να συνεχίσει να διογκώνεται. Οι αλοιφές Arnica ή comfrey είναι επίσης καλές εναλλακτικές λύσεις. Εάν το πρήξιμο έχει υποχωρήσει τελείως, συνιστάται να θερμάνετε την τραυματισμένη περιοχή του σώματος με ζεστά κουρέλια ή θερμοφόρα για να διεγείρετε ξανά την κυκλοφορία του αίματος και να προωθήσετε τη φυσική αναγέννηση του μωλωπισμένου ιστού.