Σκλήρυνση του καλού

ο Σκλήρυνση του καλού είναι η τέταρτη φάση της δευτεροβάθμιας θεραπείας του δευτέρου κατάγματος. Οι οστεοβλάστες σχηματίζουν κάλους συνδετικού ιστού για να γεφυρώσουν τα κενά κατάγματος, τα οποία ανοργανοποιούνται με ασβέστιο και έτσι σκληραίνουν. Σε διαταραχές επούλωσης κατάγματος, αυτή η διαδικασία επηρεάζεται και το οστό στερείται σταθερότητας.

Τι είναι η σκλήρυνση των κάλων;

Ένα κάταγμα συμβαίνει όταν ένα οστό κόβεται εντελώς μετά από άμεση ή έμμεση βία. Η ελαστικότητα ή η αντοχή του οστού ξεπερνιέται από τη δράση, έτσι ώστε το οστό να υποχωρήσει. Αυτό δημιουργεί δύο ή περισσότερα κλάσματα.

Ένα πρωταρχικό ή άμεσο κάταγμα είναι όταν το οστό σπάει διατηρώντας παράλληλα το περιόστεο. Τα άκρα του κατάγματος συνήθως παραμένουν σε επαφή και η επούλωση του κατάγματος δεν αφήνει ορατές ουλές. Αν υπάρχει διάκενο μικρότερο από ένα χιλιοστό, ο πλούσιος σε τριχοειδή συνδετικός ιστός γεμίζει το κενό και αναδιαρθρώνεται σταδιακά σε ένα πλήρως ελαστικό οστό. Σε περίπτωση δευτερογενούς ή έμμεσου διαλείμματος, αυτό δεν είναι δυνατό. Σε αυτόν τον τύπο κατάγματος, τα θραύσματα δεν είναι πλέον σε επαφή μεταξύ τους. Υπάρχει μια μεγάλη ρωγμή μεταξύ τους.

Η επούλωση του κατάγματος ενός δευτερεύοντος κατάγματος προχωρά σε πέντε φάσεις. Η φάση σκλήρυνσης των κάλων ακολουθεί τη φάση τραυματισμού, τη φάση φλεγμονής και τη φάση κοκκοποίησης. Η τελευταία φάση αντιστοιχεί σε μια φάση μετατροπής και ολοκληρώνει τα άλλα τέσσερα βήματα. Όταν σκληραίνει ο κάλλος, σχηματίζεται ιστός ουλής στο οστό. Αυτός ο ιστός ουλής σκληραίνει και έτσι χρησιμεύει για να γεφυρώσει το κενό του σπασίματος.

Λειτουργία & εργασία

Η σκλήρυνση του Callus επιτρέπει στα κατάγματα των οστών με ευρέως διαχωρισμένα άκρα κατάγματος να επουλωθούν μέσω της σταθερής γεφύρωσης ενός κενού κατάγματος. Μαζί με τις τέσσερις άλλες φάσεις της δευτερογενούς επούλωσης κατάγματος, εξασφαλίζει τη διατήρηση ενός σταθερού σκελετικού συστήματος.

Οι λεγόμενοι οστεοβλάστες είναι υπεύθυνοι για τη δημιουργία νέου οστικού ιστού στον ανθρώπινο οργανισμό. Προέρχονται από μη διαφοροποιημένα κύτταρα του εμβρυϊκού συνδετικού ιστού (μεσεγχύμιο). Με την προσκόλλησή τους στα οστά σαν ένα στρώμα δέρματος, δημιουργούν έμμεσα μια αρχική βάση για την οικοδόμηση νέας οστικής ουσίας. Αυτή η βάση ονομάζεται επίσης οστική μήτρα και αποτελείται κυρίως από κολλαγόνο τύπου 1, φωσφορικά ασβέστιο και ανθρακικά ασβέστια.

Αυτές οι ουσίες απελευθερώνονται στον διάμεσο χώρο από τους οστεοβλάστες. Τα κύτταρα μετατρέπονται σε οστεοκύτταρα ικανά να διαχωριστούν.Το πλαίσιο από αυτά τα κύτταρα ανοργανοποιείται και γεμίζει με ασβέστιο. Το δίκτυο οστεοκυττάρων που ενοποιείται με αυτόν τον τρόπο είναι ενσωματωμένο στο νέο οστό.

Οι οστεοβλάστες επομένως εμπλέκονται επίσης στο σχηματισμό κάλων. Ένα αιμάτωμα σχηματίζεται μεταξύ των σημείων διακοπής. Στη συνέχεια σχηματίζεται συνδετικός ιστός στο σημείο θραύσης. Αυτός ο συνδετικός ιστός αντιστοιχεί στον μαλακό κάλο. Ο κάλος του σπασίματος κατασκευάζεται από οστεοβλάστες και είναι ορατός σε ακτίνες Χ περίπου τρεις μήνες μετά το κάταγμα. Ο ακτινολογικά ορατός σχηματισμός κάλων πραγματοποιείται μόνο όταν τα άκρα του κατάγματος δεν ταιριάζουν πλήρως. Μόνο σε αυτήν την περίπτωση οι οστεοβλάστες αναγκάζονται να χτίσουν ένα κενό.

Οι οστεοβλάστες δημιουργούν μια πάχυνση της θέσης κατάγματος με τον κάλο από συνδετικό ιστό. Αυτή η πάχυνση ανοργανοποιείται κατά τη σκλήρυνση του κάλου και έχει ελαστικό σχήμα. Κατά τη διάρκεια της ανοργανοποίησης, οι οστεοβλάστες γεμίζουν τον μαλακό κάλο με ασβέστιο έως ότου σχηματίσει μια σταθερή γέφυρα.

Ο σχηματισμός των κάλων και η σκλήρυνσή του χρειάζονται συνολικά τρεις έως τέσσερις μήνες. Η πάχυνση του σημείου κατάγματος αλλάζει τους επόμενους μήνες ή χρόνια. Οι οστεοκλάστες αποκαθιστούν την πολλαπλή ουσία στο φυσιολογικό πάχος των οστών. Τα βράσματα μπορούν να αναγεννηθούν πλήρως μετά από κάταγμα.

Ασθένειες και παθήσεις

Διάφορες επιπλοκές μπορεί να προκύψουν κατά τη δευτερογενή επούλωση κατάγματος. Για παράδειγμα, μπορεί να συμβεί υπερβολικός σχηματισμός κάλων. Εάν η πάχυνση στα σημεία θραύσης είναι αισθητά σοβαρή, αυτό μπορεί να αποτελεί ένδειξη καθυστερημένης επούλωσης κατάγματος λόγω ανεπαρκούς ακινητοποίησης. Σε ακραίες περιπτώσεις, αυτό το φαινόμενο εξελίσσεται σε ψευδόρθρωση.

Στην περίπτωση καταγμάτων οστού κοντά στην άρθρωση ή απευθείας στην άρθρωση, μπορεί επίσης να υπάρχει περιορισμένη κίνηση λόγω υπερβολικής σκλήρυνσης κάλων, η οποία προκαλεί συστολή. Μερικές φορές αυτό οδηγεί επίσης σε συμπίεση νεύρων και αγγείων. Μερικές φορές απαιτείται χειρουργική επέμβαση για τέτοιες επιπλοκές.

Οι επιπλοκές κατά τη διάρκεια της επούλωσης κατάγματος μπορεί επίσης να οφείλονται σε διαταραχές επούλωσης κατάγματος οστού. Προκειμένου ένα δευτερεύον κάταγμα να επουλωθεί ανενόχλητα, πρέπει να πληρούνται ορισμένες φυσιολογικές απαιτήσεις. Για παράδειγμα, η περιοχή κατάγματος πρέπει να τροφοδοτείται επαρκώς με πλούσιο σε θρεπτικά συστατικά και κορεσμένο με οξυγόνο αίμα και ιδανικά να περιβάλλεται από μαλακό ιστό. Τα θραύσματα των οστών πρέπει να φέρονται στην αρχική τους ανατομική θέση και να βρίσκονται σε όσο το δυνατόν στενότερη επαφή μεταξύ τους. Εάν τα οστά είναι πολύ μακριά, μπορούν να μετακινηθούν εκτενώς και να προκαλέσουν το σχίσιμο του κάλους του συνδετικού ιστού πριν σκληρυνθούν. Η ανεπαρκής σταθερότητα, η έλλειψη ακινητοποίησης και οι μεγάλες αποστάσεις είναι οι πιο συχνές αιτίες των διαταραχών επούλωσης του κατάγματος των οστών.

Το κάπνισμα ή ο υποσιτισμός και οι υποκείμενες ασθένειες όπως ο διαβήτης και η οστεοπόρωση μπορούν επίσης να επηρεάσουν την επούλωση του κατάγματος, καθώς διαταράσσουν την κυκλοφορία του αίματος. Οι λοιμώξεις στο οστό ή στους μαλακούς ιστούς κοντά στο κάταγμα είναι επίσης αντιπαραγωγικές στην επούλωση του κατάγματος.

Οι διαταραχές γενετικής οστεοποίησης μπορούν επίσης να προκαλέσουν διαταραχές επούλωσης των οστών, για παράδειγμα υαλώδη οστική νόσο και όλες τις ασθένειες που σχετίζονται με αυτήν. Τα φάρμακα μπορεί επίσης να έχουν αρνητική επίδραση στη θεραπεία. Παραδείγματα φαρμάκων αυτού του τύπου είναι η κορτιζόνη και τα κυτταροτοξικά φάρμακα που χρησιμοποιούνται στη θεραπεία του καρκίνου.