Οι άνθρωποι έχουν περίπου 10.000 Δοκιμάστε μπουμπούκια, από τα οποία κάθε μεμονωμένος οφθαλμός περιέχει 50 έως 100 αισθητήρια κύτταρα γεύσης, τα οποία έρχονται σε επαφή με το υπόστρωμα για δοκιμή μέσω μικροσκοπικών μπαστούνια γεύσης και στη συνέχεια αναφέρουν τις πληροφορίες τους στο κεντρικό νευρικό σύστημα (ΚΝΣ) μέσω προσαγωγών νευρικών ινών. Περίπου το 75% των μπουμπουκιών ενσωματώνονται στην επένδυση της γλώσσας, το υπόλοιπο κατανέμεται στον μαλακό ουρανίσκο, τον ρινοφάρυγγα, τον λάρυγγα και το άνω μέρος του οισοφάγου.
Τι είναι τα γευστικά;
Δοκιμάστε μπουμπούκια (Caliculi gustatorii) είναι μικρές δομές που μοιάζουν με κύπελλο στη βλεννογόνο μεμβράνη της γλώσσας. Κάθε γευστικός παράγοντας περιέχει, μεταξύ άλλων, έως και 100 αισθητήρια κύτταρα, τα οποία μεταδίδονται μέσω μικροσκοπικών ραβδιών γεύσης (Microvilli) στον πόρο της γεύσης (Πόρος gustatorius) έρχονται σε επαφή με το υπόστρωμα (τροφή) στη γλώσσα. Μεταδίδουν τις «εντυπώσεις» τους ως ηλεκτρική ώθηση μέσω προσαγωγών νευρικών ινών στα σχετικά σημεία μεταγωγής νεύρων στο κεντρικό νευρικό σύστημα.Τα αισθητήρια κύτταρα μπορούν να χωριστούν σε κύτταρα τύπου I, II και III. Τα μπουμπούκια γεύσης στη βλεννογόνο μεμβράνης ομαδοποιούνται σε λεγόμενες θηλές, οι οποίες, ανάλογα με την εμφάνισή τους, διαφοροποιούνται σε τοίχους, φύλλα και μύκητες.
Ενώ οι θηλές τοίχου περιέχουν αρκετές εκατοντάδες γευστικές γεύσεις, οι θηλές μανιταριών περιέχουν μόνο 3 έως 5 το καθένα. Τα αισθητήρια κύτταρα μπορούν να διαφοροποιήσουν μόνο τις γεύσεις γλυκές, ξινές, πικρές αλμυρές και umami. Ο όρος «umami» είναι μια ιαπωνική έκφραση και, ως η πέμπτη γεύση, μπορεί να περιγραφεί περίπου ως κρεμώδες, πλούσιο και νόστιμο.
Σε κάθε γεύση υπάρχουν αισθητήρια κύτταρα και για τις πέντε γεύσεις. Η αίσθηση της γεύσης συνδέεται έντονα με την αίσθηση της όσφρησης. Μια μειωμένη αίσθηση οσμής, για παράδειγμα από το κρύο, επηρεάζει επίσης την αίσθηση της γεύσης.
Ανατομία & δομή
Τα γευστικά με διάμετρο 20 έως 40 μm ενσωματώνονται στο επιθήλιο του στοματικού βλεννογόνου. Τα γευστικά έχουν σχήμα κυπέλλου και κωνικό προς τα πάνω για να σχηματίσουν έναν πόρο γεύσης με διάμετρο 4 έως 10 μm. Κοντά αισθητήρια ραβδιά (microvilli) προεξέχουν από τον πόρο της γεύσης, καθένα από τα οποία συνδέεται με το "τους" γούστο κυττάρου στο άλλο άκρο.
Οι πραγματικοί υποδοχείς γεύσης βρίσκονται στην επιφάνεια της μεμβράνης των μικροβίων και μπορούν να ενθουσιαστούν ανάλογα με τη φύση του φαγητού. Κάθε γεύση περιέχει έως και περίπου 100 αισθητήρια κύτταρα, τα οποία συνδέονται με το κεντρικό νευρικό σύστημα μέσω προσαγωγών νευρικών ινών για να αναφέρουν τις παρορμήσεις τους. Από τα μη διαφοροποιημένα βασικά κύτταρα, τα οποία περιέχει κάθε γεύση στη βάση τους, αναπτύσσονται συνεχώς νέα αισθητήρια κύτταρα, καθώς αυτά είναι σχετικά βραχύβια και πρέπει να αντικαθίστανται συνεχώς.
Ο διαχωρισμός των αισθητηριακών κυττάρων γεύσης στους τρεις κυτταρικούς τύπους I, II και III βασίζεται σε μορφολογικά και ανοσοϊστοχημικά χαρακτηριστικά. Δεν ήταν δυνατή (ακόμα) μια διαφοροποίηση ανάλογα με τη λειτουργία και τις εργασίες, επειδή δεν υπάρχει διαθέσιμη διαφοροποιημένη γνώση.
Λειτουργία & εργασίες
Η κύρια λειτουργία των γευστικών είναι, μαζί με την αίσθηση της όσφρησης, η διεξαγωγή προκαταρκτικής εξέτασης του φαγητού για τα κριτήρια τοξικών / επικίνδυνων, βρώσιμων ή βρώσιμων. Η προστατευτική λειτουργία της προστασίας του σώματος από τοξίνες ή άλλες επικίνδυνες ουσίες βασίζεται εν μέρει στον γενετικό προγραμματισμό, αλλά ως επί το πλείστον στην αποκτηθείσα εμπειρία που αποθηκεύεται στη μνήμη της γεύσης και της οσμής.
Ένα άλλο σημαντικό καθήκον των γευστικών γεύσεων είναι να προ-εξετάσει το φαγητό για τη ζάχαρη. Από τη μία πλευρά, το σώμα απαιτεί ενέργεια με τη μορφή ζάχαρης, από την άλλη πλευρά, πάρα πολύ βιο-γρήγορα διαθέσιμη ζάχαρη (γλυκόζη) μπορεί να οδηγήσει το επίπεδο σακχάρου στο αίμα σε επικίνδυνα επίπεδα. Για να αποφευχθεί αυτό, οι γευστικοί παράγοντες προκαλούν έναν καταρράκτη φυσιολογικών αντιδράσεων με τα συλλεγόμενα μηνύματά τους «πολύ γλυκά».
Πάνω απ 'όλα, το πάγκρεας κόβεται για να παράγει ινσουλίνη για να μπορεί να επεξεργάζεται γρήγορα το αναμενόμενο σάκχαρο και να το μεταφέρει σε ένα είδος κατάλληλης ενδιάμεσης αποθήκευσης. Αν το «μήνυμα γλυκύτητας» ήταν ένα ψευδές μήνυμα, επειδή οι γεύσεις έπεφταν για το γλυκαντικό, μπερδεύει το μεταβολισμό.
Πολύ υψηλό επίπεδο ινσουλίνης προκαλεί απότομη πτώση του επιπέδου γλυκόζης στο αίμα εντός 10 έως 15 λεπτών, γεγονός που μπορεί να οδηγήσει σε δραστική υπογλυκαιμία. Ένα συναρπαστικό καθήκον των γευστικών γευμάτων διασφαλίζει ότι τα τρόφιμα που έχουν μείνει φυσική γεύση είναι ιδιαίτερα καλά για εμάς όταν περιέχουν μέταλλα, ένζυμα και βιταμίνες που χρειάζεται το σώμα αυτή τη στιγμή. Τα κριτήρια σύμφωνα με τα οποία λειτουργεί αυτό δεν είναι γνωστά.
Μπορείτε να βρείτε το φάρμακό σας εδώ
➔ Φάρμακα κατά της απώλειας όρεξηςΑσθένειες και παθήσεις
Μια διαταραχή της αίσθησης της γεύσης μπορεί να προκληθεί από παθολογικά αλλοιωμένα γευστικά, για παράδειγμα από φλεγμονή του βλεννογόνου της γλώσσας ή από διαταραχή του νευρικού συστήματος. Τα ερεθίσματα που αναφέρονται από τη γεύση δεν μπορούν να μεταδοθούν σωστά ή να υποβληθούν σε επεξεργασία στο κεντρικό νευρικό σύστημα.
Οι διαταραχές της αίσθησης της γεύσης είναι γνωστές ως δυσγευσία. Μπορεί να γίνει διάκριση μεταξύ ποιοτικής και ποσοτικής δυσγευσίας. Μια πλήρης απώλεια γεύσης ονομάζεται ageusia.
Μια ποιοτική δυσγευσία εκδηλώνεται μέσω μιας αλλαγμένης αίσθησης γεύσης, υπό ορισμένες συνθήκες ακόμη και μια αίσθηση γεύσης δημιουργείται ουσιαστικά, σχεδόν παραισθησιοποιημένη (φανταγία). Η Κακογεσία είναι μια πολύ δυσάρεστη δυσγευσία, στην οποία όλα τα ερεθίσματα γεύσης θεωρούνται δυσάρεστη κακή γεύση. Οι ποσοτικές δυσζωίες συμβαίνουν συνήθως σε συνδυασμό με βλάβη της αίσθησης της όσφρησης.
Η φλεγμονή του στοματικού βλεννογόνου ή της επένδυσης της γλώσσας μπορεί να οδηγήσει σε προσωρινή εξασθένηση της αίσθησης της γεύσης και να προκαλέσει ποσοτική δυσγευσία. Η φλεγμονή των νεύρων (νευρίτιδα) μπορεί να προκαλέσει δυσγευσία εάν η νευρίτιδα εμποδίζει τη μετάδοση των παλμών της γεύσης ή τα αποτρέπει πλήρως.
Οι διαταραχές στην επεξεργασία των νευρικών παλμών στο κεντρικό νευρικό σύστημα, για παράδειγμα που προκαλούνται από όγκους, νευροτοξίνες ή αλκοόλ και άλλα φάρμακα, μπορεί να οδηγήσουν σε δυσγευσία. Οι περισσότερες δυσγευσίες που σχετίζονται με δευτερογενείς ασθένειες όπως φλεγμονή των βλεννογόνων ή νευρίτιδα είναι προσωρινές και εξαφανίζονται μόλις θεραπευτεί η δευτερογενής ασθένεια. Μια μόνιμη ολική απώλεια γεύσης είναι πολύ σπάνια.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
