Θεραπεία συγκράτησης

Κάτω από Θεραπεία συγκράτησης κατανοείται μια ειδική μορφή ψυχοθεραπείας, η οποία υποτίθεται ότι θα θεραπεύσει τις διαταραχές προσκόλλησης. Σύμφωνα με αυτήν τη μέθοδο, δύο άτομα αγκαλιάζονται σφιχτά μέχρι να περάσουν αρνητικά συναισθήματα. Αρχικά αναπτύχθηκε για τη θεραπεία παιδιών που πάσχουν από αυτισμό, διανοητικές αναπηρίες, ψυχικές διαταραχές ή προβλήματα συμπεριφοράς. Σήμερα, η θεραπεία συγκράτησης χρησιμοποιείται επίσης σε ενήλικες.

Τι είναι η θεραπεία συγκράτησης;

Η μέθοδος της θεραπείας συγκράτησης ιδρύθηκε από την αμερικανική ψυχολόγο Μάρθα Γουέλτς, γεννημένη το 1944. Αναπτύχθηκε περαιτέρω και εισήχθη στην οικογενειακή θεραπεία από την Τσέχο θεραπευτή Jirina Prekop (γεννήθηκε το 1929), ξεκινώντας από τη δεκαετία του 1980.

Παρόλο που οι Welch και Prekop τονίζουν τη μη επιθετική φύση της θεραπείας συγκράτησης, κατά την άποψη των κριτικών ψυχολόγων, μπορεί να περιλαμβάνει βία κατά του ατόμου που αντιμετωπίζεται και μπορεί να έχει τραυματική επίδραση. Ωστόσο, οι ιδρυτές Welch και Prekop ορίζουν ότι η κράτηση δεν πρέπει να οδηγεί σε τιμωρία ή τιμωρία. Επιπλέον, απαγορεύουν τη δραστηριότητα οποιουδήποτε ατόμου που είναι εσωτερικά ανοιχτό σε επιθετικότητα ή απόρριψη της συμπεριφοράς του παιδιού που αντιμετωπίζεται.

Προηγούμενη κακοποίηση του εν λόγω παιδιού αποκλείει επίσης τη θεραπευτική εργασία ενός ενήλικα. Η βάση της θεραπείας συγκράτησης είναι η αμοιβαία αγκαλιά, κατά την οποία οι εμπλεκόμενοι άνθρωποι βλέπουν ο ένας τον άλλον στο μάτι. Σε αυτήν την άμεση αντιπαράθεση, τα επώδυνα συναισθήματα έρχονται πρώτα στο φως. Ως αποτέλεσμα, μπορούν να προκύψουν επιθετικές παρορμήσεις και μαζικοί φόβοι, οι οποίοι μπορεί να εκφραστούν με σαφήνεια. Παρ 'όλα αυτά, η έντονη παραμονή συνεχίζεται μέχρι να διαλυθούν όλα τα αρνητικά συναισθήματα. Τότε το κράτημα έχει μετατραπεί σε λίγο ή περισσότερο αγκαλιά.

Όσον αφορά τα παιδιά, η θεραπεία συγκράτησης πρέπει να πραγματοποιείται μόνο από αξιόπιστο άτομο ή, σε εξαιρετικές περιπτώσεις, από θεραπευτή. Αυτό το άτομο έχει το καθήκον να συνοδεύει και, εάν είναι απαραίτητο, να εντείνει όλες τις καταστάσεις ενθουσιασμού και επιθετικές συναισθηματικές εκφράσεις που εμφανίζονται. Σύμφωνα με την Jirina Prekop, ο κρατούμενος πρέπει να ενθαρρυνθεί να επιπλήξει και να φωνάξει εάν το θέλει. Η όλη θεραπεία δεν πρέπει να έχει χρονικό όριο. Η θεραπεία μπορεί να τερματιστεί μόνο όταν ο ενθουσιασμός έχει υποχωρήσει τελείως. Είναι προτιμότερο τα άτομα που συμμετέχουν να είναι σε μια άνετη θέση, συνήθως καθισμένα ή ξαπλωμένα.

Λειτουργία, αποτέλεσμα και στόχοι

Ειδικά λόγω νομικών ανησυχιών, η θεραπεία συγκράτησης στερείται αναγνώρισης σε επαγγελματικούς κύκλους. Η εντατική ή μερικές φορές ακόμη και βίαιη κράτηση ενός παιδιού κατά τη θέλησή του μπορεί πολύ γρήγορα να φτάσει τα όρια του νομικά καθορισμένου πλαισίου των διαπροσωπικών σχέσεων.

Από νομικής απόψεως, η κράτηση ενός ατόμου ενάντια στη ρητή έκφρασή του συνιστά στέρηση της ελευθερίας και σωματική βλάβη. Η γερμανική ένωση προστασίας παιδιών έχει επικρίνει τη θεραπεία συγκράτησης ως δικαιολογία για τη βία που δεν είναι αποδεκτή. Οι γνωστοί εκπαιδευτικοί και οι ψυχοθεραπευτές μιλούν ενάντια στη θεραπεία συγκράτησης, επειδή ερμηνεύει τα τιμωρητικά μέτρα ως θεραπεία προς το συμφέρον του παιδιού. Η χρήση ψυχολογικής βίας δικαιολογείται με το πρόσχημα της οικογενειακής αγάπης και των εκπαιδευτικών προθέσεων.

Συχνά ένας γονέας και το παιδί κρατούσαν το ένα το άλλο για ώρες, συνήθως με την απροθυμία του παιδιού. Έτσι, η θεραπεία συγκράτησης είναι ακατάλληλη για τη θεραπεία ψυχικών διαταραχών. Επαναλαμβανόμενα, οι πληγέντες και οι συγγενείς τους παραπονέθηκαν ότι προκάλεσαν ή ενέτειναν το τραύμα. Η διαδικασία δεν μπορούσε να συνδυαστεί με επιστημονικές και ψυχοθεραπευτικές αρχές. Οι υποστηρικτές της θεραπείας συγκράτησης υποστηρίζουν ότι η θεραπεία αφορά κυρίως την αγάπη, έναν καλύτερο δεσμό και το αίσθημα ασφάλειας. Για αυτούς τους λόγους, ωστόσο, αρκετοί παιδίατροι και εργοθεραπευτές καταφεύγουν επανειλημμένα στη θεραπεία συγκράτησης και την προτείνουν και στους γονείς.

Σε αυτές τις περιπτώσεις επισημαίνεται ότι σε υπεύθυνες διαδικασίες δεν εφαρμόζεται ποτέ ο νόμος των πιο κατάλληλων και δεν χρησιμοποιείται σωματική ή γλωσσική βία. Η θεραπεία συγκράτησης δεν πρέπει να παρεξηγηθεί ως μοχλός. Σε τελική ανάλυση, τα παιδιά θα μπορούσαν επίσης να δεχτούν τη θεραπεία ως κρατούμενοι με αγάπη, υποστηρίζουν ότι ασκούν παιδικούς ψυχολόγους. Δεν είναι επιθυμητό, ​​ωστόσο, εάν τα μεγαλύτερα παιδιά πρέπει να υποστούν βίαιες συνεδρίες για αρκετές ώρες.

Μπορείτε να βρείτε το φάρμακό σας εδώ

Κίνδυνοι, παρενέργειες & κίνδυνοι

Η συνιδρυτής της θεραπείας Jirina Prekop υπερασπίζεται την προσκόλληση ως ευκαιρία για επίλυση συγκρούσεων «από καρδιά σε καρδιά και από χολή στη χολή». Εάν τα τραυματισμένα συναισθήματα μπορούσαν να φωνάξουν και να φωνάξουν κατά τη διάρκεια της θεραπείας, η αγάπη τελικά θα επανεμφανιζόταν.

Σε πολλές περιπτώσεις, οι γονείς και τα παιδιά θα έβγαιναν από τις συνεδρίες κράτησης πολύ χαλαρά. Η Jirina Prekop συνιστά να διατηρείτε συναισθηματικούς φόβους, κατάθλιψη, υπερκινητικότητα, εθισμούς και καταναγκαστική συμπεριφορά. Πάνω απ 'όλα, τα ανήσυχα και επιθετικά παιδιά θα μπορούσαν να ανακτήσουν την εμπιστοσύνη τους στη σταθερότητα των γονιών τους. Οι έμπειροι ψυχολόγοι των παιδιών έρχονται επίσης σε αντίθεση έντονα με αυτήν την άποψη. Οι οικογενειακοί θεραπευτές αναφέρουν αισθήματα ενοχής μεταξύ των γονέων και προβλήματα συμπεριφοράς σε παιδιά που έχουν υποβληθεί σε θεραπεία συγκράτησης.

Τα παιδιά δεν μπορούσαν να αναπτύξουν δύναμη και την ικανότητα αντιμετώπισης των συγκρούσεων, όπως σημείωσε η Jirina Prekop, αντιθέτως, θα είχαν προβλήματα αυτοεκτίμησης και θα έπασχαν από μερικές φορές σημαντικές διαταραχές επαφής. Ένας ψυχολόγος παιδιών που απορρίπτει τη θεραπεία συγκράτησης περιγράφει την εμπειρία της ότι τα παιδιά που αντιμετωπίζονται με αυτόν τον τρόπο συχνά έχουν μεγάλα προβλήματα με την εγγύτητα και την απόσταση στις φιλίες τους και αργότερα στις σχέσεις αγάπης.

Μερικοί από αυτούς που επηρεάζονται θα αναλάβουν τον έλεγχο της προσωπικότητας άλλων παιδιών ή των νέων ή, αντίθετα, θα μειωθούν στην ικανότητά τους να αντέχουν σε επαφή. Επιπλέον, συχνά παραμένει μια πολύ αρνητική σχέση με τους γονείς του ή άλλα μέλη της οικογένειας.