Σκούπα

Απο Σκούπα είναι ένα είδος φυτού που ανήκει στην οικογένεια (Faboideaeακούστηκε. Με το άσχημο (Genista) δεν έχει καμία σχέση, αλλά δίνεται στο τριφύλλι αιγών (Κύστης) ανατεθεί. Χρησιμοποιείται σε διάφορες περιοχές, όπως ως διακοσμητικό φυτό και στη λαϊκή ιατρική.

Εμφάνιση και καλλιέργεια της σκούπας

Στη λαϊκή ιατρική, η σκούπα χρησιμοποιείται ειδικά για προβλήματα του καρδιαγγειακού συστήματος.

Ο χειμώνας με γυμνή ράβδο μπορεί να φτάσει σε ύψος μεταξύ ενός και δύο μέτρων. Εν μέρει είναι Σκούπα επίσης το καλοκαίρι γυμνό και συνήθως δεν μεγαλώνει από δώδεκα χρόνια. Είναι φυτό βαθιάς ρίζας με μικρά οζίδια ρίζας. Επιπλέον, η σκούπα έχει μακριά, πυκνά πράσινα κλαδιά. Τα φύλλα είναι εναλλακτικά και τριμερή. Στα ανώτερα μέρη του κλάδου, τα φύλλα εμφανίζονται σε συστάδες. Η σκούπα μεγαλώνει όσπρια και έχει ένα πολύ μοναδικό σχήμα λουλουδιού.

Το σχήμα πεταλούδας των λουλουδιών καθορίζει το όνομα της υποοικογένειας. Συνήθως τα λουλούδια είναι κίτρινα και επικονιάζονται από μεγάλες μέλισσες. Ο μηχανισμός που χρησιμοποιείται για αυτό, στον οποίο πετάγεται η γύρη, είναι γνωστός ως μηχανισμός έκρηξης. Η σκούπα δεν μπορεί να επικονιαστεί. Οι λοβοί απλώνονται ως κυλιόμενη ραφή ή πάνω από την καλλιέργεια περιστεριών. Είναι επίσης δυνατή η εξάπλωση μέσω μυρμηγκιών. Τα νεαρά φυτά φτάνουν σε ύψος σχεδόν ενός μέτρου τον πρώτο χρόνο. Αναπτύσσονται γρήγορα. Μόνο από το τέταρτο έτος και μετά η ανάπτυξη μειώνεται απότομα.

Σκούπα μπορεί να βρεθεί σε βοσκότοπους, σε δάση ή σε δασικά χωράφια. Αναπτύσσεται επίσης σε ελαφρά δάση βελανιδιάς και κέρατος, υπό την προϋπόθεση ότι το έδαφος είναι όξινο.Περιοχές στις οποίες μπορεί να βρεθεί ιδιαίτερα συχνά είναι το Sauerland, το Rhenish Slate Mountains και το Eifel. Ο λόγος για αυτό είναι η εναλλασσόμενη οικονομία πεδίου-ερείκη που λειτουργεί εκεί. Προτιμώνται τα εδάφη χαμηλού αζώτου, αργιλώδη ή αμμώδη. Τα ασβεστολιθικά εδάφη δύσκολα παρέχουν βιότοπο για σκούπα.

Το φυτό είναι κατά κύριο λόγο εγγενές στη Δυτική και Κεντρική Ευρώπη. Ένα κλίμα που είναι πολύ σκληρό δεν ταιριάζει, έτσι δεν μπορεί να βρεθεί στις Άλπεις, για παράδειγμα. Η σκούπα βρίσκεται σε ύψη έως 900 μέτρα. Το φυτό διασπά επίσης το έδαφος και εμπλουτίζει εδάφη με άζωτο με θρεπτικά συστατικά. Αυτό επιτρέπει στα κωνοφόρα να αναπτυχθούν καλά αναδρομικά σε μέρη όπου έχει αναπτυχθεί η σκούπα.

Η σκούπα έχει αυτήν την ιδιότητα από κοινού με άλλες πεταλούδες, οι οποίες παλαιότερα ήταν γνωστές ως όσπρια. Λόγω της υψηλής περιεκτικότητας σε πρωτεΐνες, τα συμβιώματα εισέρχονται σε ορισμένα βακτήρια του εδάφους. Αυτό εξασφαλίζει τον εμπλουτισμό με υλικό ραβδιών. Το φυτό δεν κινδυνεύει και εμφανίζεται συχνά.

Εφέ & εφαρμογή

Η τοξικότητα του φυτού πρέπει να εκτιμάται πριν από τη χρήση. Λόγω των αλκαλοειδών που περιέχει και της γλυκοσίδης φλαβόνης σκοπαρίνης, όλα τα μέρη της σκούπας είναι δηλητηριώδη. Περιέχει σπαρτίνη, λουπανίνη και υδροξυλουπανίνη. Τα δραστικά συστατικά είναι τοξικά τόσο για τον άνθρωπο όσο και για ορισμένα ζώα. Ως εκ τούτου, η σκούπα μπορεί να χρησιμοποιηθεί μόνο σε πολύ μικρές ποσότητες ως φαρμακευτικό φυτό.

Τα συμπτώματα της δηλητηρίασης είναι ζάλη, πονοκέφαλος, έμετος και διάρροια. Σε σοβαρές περιπτώσεις, μπορεί επίσης να εμφανιστεί κατάρρευση του κυκλοφορικού συστήματος με ταχυκαρδία. Μπορεί επίσης να εμφανιστούν καρδιακές αρρυθμίες, χαμηλή αρτηριακή πίεση ή υπόταση. Τα εν λόγω συμπτώματα μπορεί να εμφανιστούν μετά την κατανάλωση πέντε έως δέκα σπόρων.

Αφενός, η σκούπα χρησιμοποιείται ως χειμερινή ζωοτροφή για ελάφια και λαγούς, αφετέρου ως διακοσμητικός θάμνος. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα εάν τα χρώματα των λουλουδιών διαφέρουν από το πρότυπο. Διαφορετικές καλλιεργημένες μορφές έχουν, για παράδειγμα, λουλούδια πεταλούδας με ροζ ή κοκκινωπό χρώμα. Επιπλέον, λόγω των βακτηρίων του οζιδίου, χρησιμοποιείται ως βελτιωτικό εδάφους.

Εκτός από τις τοξίνες που αναφέρονται παραπάνω, η σκούπα περιέχει βιογενείς αμίνες όπως η ντοπαμίνη και η ριμίνη. Εκτός από αυτό, τα άνθη περιέχουν αιθέρια έλαια και φλαβονοειδή όπως η αστραγαλίνη. Λόγω της περιεκτικότητας σε αλκαλοειδή, το κοινό βότανο έχει θετική επίδραση στην υγεία σε μικρές ποσότητες. Χρησιμοποιούνται τόσο τα νεαρά κλαδιά όσο και τα μπουμπούκια ανθέων.

Και τα δύο χρησιμοποιούνται στη λαϊκή ιατρική καθώς και στη συμβατική ιατρική. Τόσο τα έτοιμα παρασκευάσματα όσο και τα μείγματα τσαγιού βρίσκονται στο φαρμακείο. Η σκούπα υποβάλλεται σε επεξεργασία σε σταγόνες, δισκία ή ενέσιμα διαλύματα. Αυτά μπορεί να περιέχουν έως και το ένα τοις εκατό του φαρμάκου. Τα πράσινα, αποξηραμένα λάχανα με φύλλα και κλαδιά χρησιμοποιούνται ιδιαίτερα από το φάρμακο. Τα λουλούδια και τα φύλλα χρησιμοποιούνται επίσης σε φαρμακευτικά προϊόντα.

Σημασία για την υγεία, τη θεραπεία και την πρόληψη

Στη λαϊκή ιατρική, η σκούπα χρησιμοποιείται ειδικά για προβλήματα του καρδιαγγειακού συστήματος. Το βότανο μπορεί να ληφθεί με ακρίβεια μετρημένες ποσότητες στην περίπτωση καρδιακών αρρυθμιών, προκειμένου να εξισορροπηθεί η κυκλοφορία. Η διέγερση της καρδιάς μειώνεται και ανακουφίζονται συμπτώματα όπως αίσθημα παλμών, άγχος, ζάλη και σφίξιμο στο στήθος. Μπορεί επίσης να μειώσει τον αίσθημα παλμών. Ο καρδιακός παλμός επιβραδύνεται και σταθεροποιείται.

Από λαογραφική άποψη, η σκούπα αρκεί για την ανακούφιση των συμπτωμάτων σε περίπτωση ήπιων καταγγελιών. Το φυτό χρησιμοποιείται επίσης κατά του οιδήματος και ως διουρητικό. Το οίδημα είναι ο όρος που χρησιμοποιείται για την περιγραφή της κατακράτησης νερού στον ιστό, ενώ τα διουρητικά είναι διουρητικά. Παλαιότερα, οι άνθρωποι χρησιμοποιούσαν το φυτό για να θεραπεύσουν τα φίδια ή για να θεραπεύσουν την καρδιακή ανεπάρκεια. Το βότανο πρέπει επίσης να ενθαρρύνει την εργασία.

Η σπαρτίνη χρησιμοποιείται ακόμη σήμερα για την έναρξη του τοκετού. Η δράση του φυτού κατά των δαγκωμάτων φιδιού βασίζεται στην ανοσοποίηση των προβάτων κατά των δαγκωμάτων των οχιών. Λέγεται ότι είχαν φάει σκούπα στο παρελθόν. Ωστόσο, δεν υπάρχουν διαθέσιμα αποτελέσματα μελέτης για τα αποτελέσματα που αναφέρονται. Επομένως, η πρόσληψη θα πρέπει πάντα να συζητείται με γιατρό.

Επιπλέον, τα άτομα που είναι αλλεργικά σε οποιοδήποτε από τα δραστικά συστατικά πρέπει να απέχουν από τη λήψη σκούπας. Το ίδιο ισχύει και για βρέφη και παιδιά που δεν έχουν φτάσει ακόμη την ηλικία των δώδεκα ετών. Εάν εμφανιστούν συμπτώματα δηλητηρίασης, πρέπει να συμβουλευτείτε αμέσως έναν γιατρό.