Βενεδικτίνο βότανο

ο Βενεδικτίνο βότανο ανήκει στην οικογένεια των μαργαριτών. Τα πιο σημαντικά συστατικά είναι, ιδίως, πικρές ουσίες, φλαβονοειδή, τριτερπένια, αιθέρια έλαια και πολλά μέταλλα όπως το κάλιο και το μαγνήσιο. Στην ιατρική, τα φυτικά συστατικά που περιέχονται χρησιμοποιούνται ως χολαγωγός και αμάριο.

Εμφάνιση και καλλιέργεια του βενεδικτίνου βοτάνου

Όταν είναι σχετικά άοσμο και πολύ πικρό Βενεδικτίνο βότανο Είναι ένα ετήσιο φυτό που μπορεί να φτάσει το μέγιστο ύψος των 70 εκατοστών. Τα φύλλα μπορούν να έχουν μήκος 30 ίντσες και πλάτος οκτώ ίντσες. Το φυτό θυμίζει γαϊδουράγκαθο, γιατί έχει τριχωτά και λοβωτά φύλλα, τα άκρα του οποίου καταλήγουν σε μικρά αγκάθια. Είναι ανοιχτό πράσινο από κάτω και έχουν επιμήκη μορφή.

Το βότανο της Βενεδικτίνης σχηματίζει μικρές κεφαλές λουλουδιών, οι οποίες περιβάλλονται από φραγκοσυκιές και αποτελούνται από κίτρινα σωληνοειδή άνθη. Το φυτό είναι εγγενές στην περιοχή της Μεσογείου. Λέγεται ότι ο Βενέδικτος της Nursia συνέστησε αυτό το βότανο στους Βενεδικτίνους του, ο οποίος στη συνέχεια το μεγάλωσε στους κήπους της μονής. Έτσι θα έπρεπε να έχει το όνομά του το φυτό. Το φαρμακευτικό υλικό που χρησιμοποιείται ιατρικά προέρχεται κυρίως από την Ανατολική Ευρώπη, την Ιταλία και την Ισπανία.

Σήμερα το βότανο είναι επίσης εγγενές στη Νότια Αμερική και σε περιοχές της Αφρικής. Αναπτύσσεται σε ηλιόλουστες, ξηρές καλλιεργήσιμες εκτάσεις και χέρσα εδάφη. Δεν ευδοκιμεί σε βαριά και λιπαρά εδάφη. Το βότανο Βενεδικτίνων βρίσκεται, για παράδειγμα, σε χωράφια, ηλιόλουστες πλαγιές, σε πετρώδεις και ξηρές περιοχές ή σε κήπους. Ανθίζει από Μάιο έως Αύγουστο. Η εκχύλιση πραγματοποιείται κυρίως από άγρια ​​συλλογή, όπου οι νοθείες είναι πολύ σπάνιες, επειδή το φυτό είναι εξωτερικά σαφώς αναγνωρίσιμο.

Εφέ & εφαρμογή

Τα κύρια συστατικά της φυσικής θεραπείας περιλαμβάνουν πικρά και τανίνες, αιθέρια έλαια, φλαβονοειδή, τερπένια, μεταλλικά άλατα και βιταμίνη Β1. Το βότανο Βενεδικτίνης λέγεται ότι έχει αντισηπτικές, προαγωγικές εκκρίσεις, διουρητικές, αντιπυρετικές και τονωτικές ιδιότητες. Εκτός από τις ρίζες, ολόκληρο το βότανο χρησιμοποιείται φαρμακευτικά. Το βότανο Benedictine είναι ένα φαρμακευτικό φυτό που μπορεί να αντιμετωπιστεί εύκολα και με ασφάλεια. Ωστόσο, εάν έχετε αλλεργική αντίδραση στα φυτά μαργαρίτας, θα πρέπει να το αποφύγετε.

Διασταυρούμενες αλλεργίες είναι επίσης δυνατές με κενταύριο ή mugwort. Οι πικρές ουσίες στα βότανα Benedictine διεγείρουν ήδη την πεπτική διαδικασία στο στόμα. Ενεργοποιούν ένα αντανακλαστικό που επιτρέπει στο σάλιο να ρέει, το οποίο έχει πολλές λειτουργίες. Περιέχει βλεννογόνο, το οποίο καθιστά τα τρόφιμα που καταναλώνονται πιο ομαλά, καθώς και ένζυμα που διασπώνται διάφορα σάκχαρα σε μεμονωμένα συστατικά για καλύτερη πεπτικότητα.

Η όρεξη διεγείρεται επίσης από αυξημένη σιελόρροια. Επιπλέον, η γαστρίνη (πεπτική ορμόνη) απελευθερώνεται στο στομάχι, η οποία διεγείρει τη γαστρεντερική δραστηριότητα. Χάρη στα αιθέρια έλαια που περιέχονται στα βότανα Benedictine, το ήπαρ παράγει περισσότερη χολή, κάτι που είναι απαραίτητο για την πέψη του λίπους. Τα εκχυλίσματα βοδεντοκτίνης μπορούν να ανακουφίσουν συμπτώματα όπως φούσκωμα, μετεωρισμός και απώλεια όρεξης.

Για αυτό, χύνεται ένα κουταλάκι του γλυκού βότανο Βενεδικτίνης πάνω από 300 ml κρύου νερού και βράζει. Στη συνέχεια αφήνεται να βυθιστεί για δύο λεπτά και στη συνέχεια χύνεται. Λόγω του υψηλότερου πικρού περιεχομένου, η αποτελεσματικότητα είναι καλύτερη με κρύες προσεγγίσεις. Λόγω της ευαισθησίας τους στη θερμότητα, τα πικρά φάρμακα δεν πρέπει ποτέ να βράζονται για μεγάλα χρονικά διαστήματα, αλλά πρέπει πάντα να ζεματίζονται μόνο έτσι ώστε οι πικρές ουσίες να παραμένουν αμετάβλητες. Το χλιαρό τσάι πίνεται 30 έως 60 λεπτά πριν από τα γεύματα για να αυξήσει την όρεξη και αμέσως μετά τα γεύματα για να ανακουφίσει τη δυσπεψία.

Ακόμα και αν το βότανο Βενεδικτίνης έχει πολύ πικρή γεύση, το τσάι δεν πρέπει να γλυκανθεί έτσι ώστε να διατηρηθεί πλήρως η επίδραση του φαρμακευτικού φυτού. Ένα φλιτζάνι τσάι Benedict μπορεί να πιει σε μικρές γουλιές έως και τρεις φορές την ημέρα. Το βότανο Benedictine προάγει επίσης την επούλωση πληγών. Για αυτό, το τσάι τοποθετείται σε μια συμπίεση και αυτό τοποθετείται στην πληγή, η οποία πρέπει να επαναλαμβάνεται φρέσκια αρκετές φορές την ημέρα. Η έγχυση τσαγιού ως λουτρό ισχίου μπορεί επίσης να ανακουφίσει τις αιμορροΐδες.

Σημασία για την υγεία, τη θεραπεία και την πρόληψη

Το βότανο Βενεδικτίνης είναι σιελογόνο και σχηματίζει γαστρικό χυμό όταν υπάρχει απώλεια όρεξης. Ως αποτέλεσμα, προωθεί την παραγωγή πεπτικών χυμών, οι οποίοι αφενός αυξάνουν την πείνα και διευκολύνουν επίσης την πέψη. Το φαγητό είναι καλύτερα ανεκτό. Δεδομένου ότι η ροή του σάλιου διεγείρεται, βοηθά επίσης στην ξηροστομία. Το στομάχι παράγει επίσης περισσότερο όξινο γαστρικό χυμό. Αυτό μπορεί επίσης να αυξήσει την όρεξη.

Εκτός από τη λειτουργία αποθήκευσης τροφίμων και στη συνέχεια σχηματισμού χυμού, αυτό είναι το πιο σημαντικό έργο που πρέπει να εκπληρώσει το στομάχι. Σε σχέση με τα γαστρεντερικά προβλήματα, έχει ένα αποτέλεσμα κατά του μετεωρισμού και βοηθά στην πέψη, καθώς αυξάνει την απορρόφηση των αερίων που παράγονται κατά τη διάρκεια της πέψης. Αυτό μπορεί να μειώσει σημαντικά τον μετεωρισμό. Οι πικρές ουσίες, που διεγείρουν το σχηματισμό σάλιο και γαστρικού χυμού, καθώς και τα αιθέρια έλαια εμπλέκονται. Αυτά δρουν στη χολή, με την οποία ο χυμός χολής με τη σειρά του είναι σημαντικός για την πέψη του λίπους.

Το βότανο Benedictine μπορεί να αυξήσει την παραγωγή χολής που προκαλείται από ένα αντανακλαστικό. Επομένως, διευκολύνεται σε μεγάλο βαθμό ολόκληρη η πεπτική διαδικασία. Τελικά, το βότανο Βενεδικτίνης χρησιμοποιείται κυρίως ως πικρός παράγοντας για πεπτικές διαταραχές, απώλεια όρεξης, γενικά δυσπεπτικά παράπονα και διαταραχές της χοληδόχου κύστης. Χάρη στην υψηλή περιεκτικότητα σε κάλιο, χρησιμοποιείται επίσης ως διουρητικό.

Οι χρόνιες ηπατικές παθήσεις αντιμετωπίζονται ομοιοπαθητικά με τα φρέσκα και υπεράνω μέρη του βοτάνου. Το βότανο Benedictine δεν πρέπει να λαμβάνεται κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης ή κατά τη διάρκεια του θηλασμού. Το ίδιο ισχύει για τα υπάρχοντα έλκη του στομάχου και του εντέρου ή την υπερβολική παραγωγή χυμού του πεπτικού συστήματος. Οι υπερβολικές δόσεις του βοτάνου μπορούν να προκαλέσουν εμετό.