ο Απόλυτη δύναμη προκύπτει από τη μέγιστη αντοχή και τα αυτόνομα προστατευμένα αποθέματα ισχύος του σώματος. Η απόλυτη δύναμη αντιστοιχεί έτσι στη μέγιστη δύναμη που ένα σώμα μπορεί θεωρητικά να ασκήσει έναντι της αντίστασης. Οι ασθένειες με εξασθένηση της μέγιστης αντοχής επηρεάζουν επίσης την απόλυτη ισχύ.
Ποια είναι η απόλυτη δύναμη;
Το νευρομυϊκό σύστημα μπορεί να ασκήσει μια συγκεκριμένη δύναμη κατά της αντίστασης. Μέσω των εξερχόμενων κινητικών νευρικών οδών, οι άνθρωποι δίνουν στους μυς οδηγίες να συστέλλονται χρησιμοποιώντας εντολές από το κεντρικό νευρικό σύστημα. Αυτή η διαδικασία μπορεί να ελεγχθεί κατά βούληση.
Η μέγιστη εφικτή δύναμη του νευρομυϊκού συστήματος υπό τον εθελοντικό έλεγχο αντιστοιχεί στη λεγόμενη μέγιστη δύναμη ενός ατόμου. Αυτή η μέγιστη αντοχή εξαρτάται κυρίως από την ποιότητα των μυϊκών ινών. Ωστόσο, η μέγιστη ισχύς ενός ατόμου δεν πρέπει να νοηθεί ως η γενικά υψηλότερη δυνατή ισχύς του νευρομυϊκού συστήματος. Αντίθετα, αυτή η υψηλότερη δυνατή ισχύς αντιστοιχεί στην απόλυτη ισχύ.
Η απόλυτη δύναμη αποτελείται από μια αυθαίρετη μέγιστη δύναμη και προστατευμένα αυτόνομα αποθέματα ισχύος, τα οποία αποφεύγουν τον εθελοντικό έλεγχο. Η μέγιστη δύναμη παρέχεται επομένως σκόπιμα. Η απόλυτη δύναμη δεν μπορεί να δημιουργηθεί κατόπιν εντολής, αλλά υπόκειται σε αυτόνομους ελέγχους και επομένως προστασία από την κατανάλωση. Η πρόσβαση στα αποθέματα ισχύος που προστατεύονται με αυτόν τον τρόπο παρέχεται μόνο σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης, όπως ο φόβος του θανάτου.
Λειτουργία & εργασία
Σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης, οι άνθρωποι έχουν μεγαλύτερες δυνάμεις από ό, τι φαντάζονται. Παραδειγματικές ιστορίες για μικρές μητέρες, ανυψωτικές μητέρες που σώζουν τα παιδιά τους από καταστάσεις έκτακτης ανάγκης μετά από ατύχημα, είναι κάτι περισσότερο από μύθος. Κάτω από ορισμένες συνθήκες, οι άνθρωποι αναπτύσσουν πράγματι αδιανόητες δυνάμεις και μεγαλώνουν πολύ πέρα από τον εαυτό τους.
Αυτό γίνεται εφικτό χάρη στην απόλυτη ισχύ του νευρομυϊκού συστήματος, ή μάλλον χάρη στα αποθέματα νευρομυϊκής ισχύος που αποθηκεύτηκαν υπό αυτόνομη προστασία για «καταστάσεις έκτακτης ανάγκης». Η απόλυτη δύναμη είναι επομένως ένα άθροισμα της μέγιστης αυθαίρετης δύναμης και των αποθεμάτων που δεν μπορούν να ανακληθούν αυθαίρετα και υπόκεινται σε ανεξάρτητη προστασία έναντι της πρόσβασης. Η διαφορά μεταξύ της πρακτικά και αυθαίρετα διαθέσιμης μέγιστης δύναμης και της θεωρητικά μέγιστης δύναμης που μπορεί να παράγει το νευρικό-μυϊκό σύστημα ονομάζεται έλλειμμα δύναμης.
Εφόσον διασφαλίζεται η επιβίωση, το σώμα δεν απελευθερώνει τα αυτόνομα αποθέματα ισχύος για πρόσβαση. Από εξελικτική άποψη, αυτή η «συμπεριφορά του σταθμού παραγωγής ενέργειας» είναι μια κοινή αρχή επιβίωσης. Σε γενικές γραμμές, κάθε οργανισμός εξοικονομεί δύναμη για χάρη της επιβίωσης, όπου είναι δυνατόν. Η εξελικτική αρχή του «ευκολότερου τρόπου», που προτιμάται από όλα τα ζωντανά όντα, σχετίζεται επίσης με αυτήν τη σύνδεση. Το υπόβαθρο αυτής της αρχής είναι η προστασία από τραυματισμούς ή απειλητική για τη ζωή εξάντληση.
Δεδομένου ότι τα αποθέματα ισχύος του νευρομυϊκού συστήματος προστατεύονται από την εθελοντική πρόσβαση υπό κανονικές συνθήκες, είναι διαθέσιμα για επιβίωση σε απειλητικές για τη ζωή καταστάσεις. Τα αποθέματα μπορούν να ανακληθούν, για παράδειγμα, σε εξωτερικές συνθήκες, όπως μαζικό συναισθηματικό άγχος με τη μορφή θυμού ή φόβου θανάτου.
Ο αποφασιστικός παράγοντας για την απόλυτη δύναμη, εκτός από τη φυσιολογική διατομή των μυών, είναι η λειτουργική του ικανότητα ανάλογα με τη διέγερση των νεύρων. Σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης και άγχους, το λεγόμενο Leven of Arousal αυξάνεται στο κεντρικό νευρικό σύστημα. Το σώμα είναι πιο δεκτικό στα ερεθίσματα και η μετάδοση ερεθισμάτων στους μύες μπορεί επίσης να παρουσιάσει αύξηση. Για το λόγο αυτό, με ένα μέτρια υψηλό επίπεδο διέγερσης, η απόδοση του σώματος είναι πολύ πάνω από το μέσο όρο και τα αποθέματα ισχύος απελευθερώνονται.
Η ορμονική επίδραση των λεγόμενων ορμονών του στρες είναι επίσης σημαντική για την απελευθέρωση. Το πιο σημαντικό από αυτά: η αδρεναλίνη, η οποία διεγείρει την παροχή ενέργειας.
Εκτός από καταστάσεις έκτακτης ανάγκης, τα αυτόνομα προστατευμένα αποθέματα στρες μπορούν επίσης να ανακληθούν από εξωτερική επιρροή με ηλεκτρική διέγερση, ύπνωση ή ουσίες που βελτιώνουν την απόδοση.
Το έλλειμμα δύναμης μεταξύ της εθελοντικής μέγιστης δύναμης και της ακούσιας απόλυτης δύναμης είναι περίπου 30 τοις εκατό για ένα κανονικά εκπαιδευμένο άτομο. Έχει αποδειχθεί ότι τα ανταγωνιστικά αθλήματα ή η εκπαίδευση ΙΚ (εκπαίδευση ενδομυϊκού συντονισμού) μειώνουν το έλλειμμα δύναμης κατά περίπου 5%. Από την άλλη πλευρά, η επέμβαση στην εξελικτική βιολογική σημασία της «συμπεριφοράς αποθήκης» του σώματος δεν είναι απαραίτητα επωφελής.
Μπορείτε να βρείτε το φάρμακό σας εδώ
➔ Φάρμακα για μυϊκή αδυναμίαΑσθένειες και παθήσεις
Η μέγιστη αντοχή διαφέρει από άτομο σε άτομο, για παράδειγμα με την ποσότητα της άσκησης, με τη διατροφική κατάσταση και πολλούς άλλους παράγοντες. Οι ασθένειες μπορούν επίσης να περιορίσουν τη μέγιστη δύναμη ενός ατόμου, όπως ασθένειες των συσταλτικών στοιχείων στους μυς. Σε αυτό το πλαίσιο, για παράδειγμα, θα πρέπει να αναφερθούν δομικές αλλαγές της μυοσίνης με βάση γενετικές μεταλλάξεις, όπως συμβαίνει με την οικοτροφική υπερτροφική καρδιομυοπάθεια.
Οι μυοπάθειες περιορίζουν επίσης την εθελοντική μέγιστη ισχύ. Το ίδιο ισχύει για ανεπάρκεια ή ελάττωμα στην ακτίνη, μια συσταλτική μυϊκή δομή πρωτεΐνης. Επιπλέον, οι φλεγμονώδεις ασθένειες του νευρικού ιστού που παρέχονται από τον κινητήρα περιορίζουν τη μέγιστη αντοχή αφήνοντας βλάβες στα νεύρα που τροφοδοτούν και μειώνοντας έτσι την αγωγιμότητα του ιστού. Αυτό σημαίνει ότι οι εντολές συστολής φτάνουν μόνο στους μύες σε περιορισμένο βαθμό ή καθόλου.
Η εκφυλιστική και νευρογενής ασθένεια ALS επιτίθεται επίσης στους κεντρικούς κινητικούς νευρώνες και έτσι σταδιακά παραλύει όλες τις μυϊκές κινήσεις του οργανισμού. Κατά συνέπεια, μια μειωμένη μέγιστη δύναμη οδηγεί επίσης σε μια συνολική μειωμένη απόλυτη δύναμη, καθώς η απόλυτη δύναμη είναι το άθροισμα της μέγιστης δύναμης και των προστατευμένων αποθεμάτων. Με την παράλυση των μυών, η μέγιστη δύναμη αυτών των μυών είναι σχεδόν καθόλου διαθέσιμη.
Ωστόσο, σε απειλητικές για τη ζωή καταστάσεις έχουν αναφερθεί παραλυμένα άτομα που ξαφνικά μπόρεσαν να μετακινηθούν ξανά, αν και σε μικρότερο βαθμό. Αυτό το φαινόμενο οφείλεται πιθανώς στο αυξημένο επίπεδο διέγερσης, το οποίο κινδυνεύει για τη ζωή στο κεντρικό νευρικό σύστημα και επίσης καθιστά τον κατεστραμμένο νευρικό ιστό πιο ευνοϊκό για τα ερεθίσματα. Ωστόσο, εντελώς νευρικός ιστός που έχει καταστραφεί δεν μπορεί να επανενεργοποιηθεί ακόμη και αν κινδυνεύει η ζωή.
Μια άλλη πιθανή εξήγηση θα μπορούσε να είναι η ψυχή.Για παράδειγμα, στην περίπτωση απομυελινωτικών ασθενειών του νευρικού συστήματος και της προκύπτουσας παράλυσης, δεν μπορεί να αποκλειστεί πλήρως η ανάκτηση ορισμένης νευρικής αγωγιμότητας. Η πεποίθηση ότι είναι παράλυτα συχνά δεν επιτρέπει στον ασθενή να περπατήσει σε αυτήν την κατάσταση, ακόμα κι αν ήταν δυνατό σε κάποιο βαθμό. Σε θανάσιμο κίνδυνο, αυτό το ψυχολογικό φαινόμενο πιθανότατα θα ξεπεραστεί.
Επιπλέον, οι λειτουργίες του ελαττωματικού νευρικού ιστού που ασκήθηκαν προηγουμένως μπορούν να μεταφερθούν σε υγιή νευρικό ιστό, ο οποίος χρησιμοποιείται, για παράδειγμα, στη φυσιοθεραπεία μετά από εγκεφαλικό επεισόδιο. Η αυθόρμητη μεταφορά λειτουργιών σε περίπτωση οξέος κινδύνου στη ζωή δεν μπορεί να αποκλειστεί εξαρχής.
