Σύμφωνα με το Στερέωση βιδών καταλαβαίνει κανείς το βίδωμα και τη γεφύρωση σπασμένων οστών (κατάγματα) με ξένο υλικό με τη μορφή βιδών. Οι βίδες που χρησιμοποιούνται για αυτό είναι κατασκευασμένες από χειρουργικό χάλυβα, τιτάνιο ή παρόμοια υλικά.
Τι είναι η στερέωση βιδών;
Αυτή η μορφή οστεοσύνθεσης είναι μια συχνά χρησιμοποιούμενη μέθοδος για την εσωτερική ανατομική αποκατάσταση καταγμάτων ή θραυσμάτων κατάγματος (θραύσματα). Το πλεονέκτημα αυτής της μεθόδου είναι ότι συνήθως πρέπει να πραγματοποιείται μόνο μια ελάχιστα επεμβατική χειρουργική διαδικασία. Επιπλέον, με μετατοπισμένα κατάγματα (π.χ. άρθρωση αστραγάλου) υπάρχει μόνο μια μικρή απώλεια της επιφάνειας του αρμού.
Ο στόχος της βιδωτής σύνδεσης είναι να διορθώσει τα κατάγματα ή τα θραύσματα μέχρι να επουλωθούν. Ο άξονας και οι λανθασμένες ευθυγραμμίσεις των αρθρώσεων διορθώθηκαν κατά τη διάρκεια της αποκατάστασης. Το πλεονέκτημα έναντι των μη χειρουργικών (συντηρητικών) μεθόδων θεραπείας είναι ότι η ανατομία μπορεί να αποκατασταθεί με ακρίβεια και με συγκεκριμένο τρόπο. Η σπασμένη περιοχή μπορεί να εξασκηθεί γρήγορα, να μετακινηθεί και να φορτωθεί πλήρως ανάλογα με τα συμπτώματα. Με αυτόν τον τρόπο, οι περιορισμοί κίνησης και η μυϊκή ατροφία μπορούν να αποφευχθούν. Η κίνηση μειώνει τον κίνδυνο θρόμβωσης.
Λειτουργία, αποτέλεσμα και στόχοι
Η στερέωση των βιδών χρησιμοποιείται κυρίως στη χειρουργική επέμβαση και στους ορθοπεδικούς όταν δεν είναι δυνατή η συντηρητική θεραπεία. Αυτό συμβαίνει εάν, για παράδειγμα, είναι ένα ανοιχτό κάταγμα. Η διαδικασία πραγματοποιείται με αναισθησία. Αυτό μπορεί να είναι αναισθησία πλέγματος, αναισθησία της σπονδυλικής στήλης ή γενική αναισθησία. Η διάρκεια μιας τέτοιας επέμβασης εξαρτάται από τον βαθμό τραυματισμού. Η παραμονή στο νοσοκομείο ισοδυναμεί με λίγες μέρες, κατά τις οποίες η μεταγενέστερη αφαίρεση υλικών μπορεί επίσης να πραγματοποιηθεί σε εξωτερικούς ασθενείς.
Η θεραπεία ενός ανοιχτού κατάγματος με στερέωση του κοχλία μειώνει σημαντικά τον κίνδυνο επακόλουθης φλεγμονής των οστών ή των μαλακών ιστών. Για κατάγματα άνω και κάτω άκρου, είναι δυνατή η συντηρητική θεραπεία, αλλά η οστεοσύνθεση έχει πιο νόημα. Χάρη στην εσωτερική σταθεροποίηση, το προσβεβλημένο κάτω άκρο είναι αμέσως σταθερό μετά τη λειτουργία. Αυτό σημαίνει ότι ο ασθενής μπορεί να κινείται και να ασκεί ελεύθερα το άκρο. Μετά από λίγες μέρες άσκησης, το πόδι μπορεί να φορτωθεί πλήρως, ανάλογα με την κατάσταση του πόνου.
Εάν υπάρχει πολλαπλό τραύμα, πολλαπλό κάταγμα ή σπασμένο κάταγμα, τα θραύσματα του σπασίματος επανατοποθετούνται και στερεώνονται. Κατ 'αρχήν, τα κατάγματα με μετατοπισμένα θραύσματα καταγμάτων αντιμετωπίζονται με οστεοσύνθεση κοχλία. Ο στόχος εδώ είναι πάντα η επανατοποθέτηση και η διόρθωση των εκτοπισμένων θραυσμάτων και η αποκατάσταση τυχόν αρθρώσεων στον ανατομικό τους άξονα.
Η οστεοσύνθεση της βίδας δεν χρησιμοποιείται μόνο για κατάγματα που σχετίζονται με τραύμα. Άλλοι τομείς εφαρμογής περιλαμβάνουν οι ορθοπεδικοί. Τα στοχευμένα κομμένα οστά διορθώνονται χρησιμοποιώντας αυτήν τη διαδικασία για ευθυγράμμιση σε περίπτωση αξονικών ανισορροπιών (π.χ. κτύπησε τα γόνατα ή τα πόδια του τόξου).
Η οστεοσύνθεση χρησιμοποιείται επίσης για αρθροδεσία (στένωση των αρθρώσεων), γενική αστάθεια ή αστάθεια μετά την αφαίρεση του όγκου. Αλλά ακόμη και με τραυματισμούς μαλακού ιστού, η στερέωση των βιδών προτιμάται μερικές φορές από τη στερέωση της πλάκας. Η επιχειρησιακή διαδικασία έχει ως εξής: Μόλις ο χειρουργός αποκτήσει πρόσβαση στην περιοχή κατάγματος, τα θραύσματα κατάγματος ευθυγραμμίζονται μεταξύ τους στη σωστή θέση. Όσον αφορά την πραγματική στερέωση του σπασίματος, γίνεται διάκριση μεταξύ βιδωτών βιδών και ακυρωτικών βιδών. Και οι δύο είναι οι λεγόμενες βίδες υστέρησης, υποτίθεται ότι τραβούν το σημείο θραύσης μεταξύ τους.
Η διαφορά είναι ότι ο καρκινώδης οστικός κοχλίας έχει έναν κοντό άξονα και βιδώνεται στην περιοχή της επιφύσεως. Ο χειρουργός ανοίγει τον φλοιό του οστού έτσι ώστε μια βυθισμένη βίδα να χωράει στην τρύπα. Μια μικρότερη τρύπα τρυπάται στο αντίθετο θραύσμα, στο οποίο κόβεται ένα νήμα για τη βίδα με ένα ειδικό όργανο. Τώρα η βίδα βιδώνεται στις οπές και το κομμάτι οστού με το σπείρωμα τραβιέται στο κομμάτι οστού με την απλή τρύπα. Η σύσφιξη της βίδας συνδέει με ασφάλεια τα θραύσματα θραύσης.
Η φλοιώδης βίδα, από την άλλη πλευρά, βιδώνεται στην περιοχή της διάφυσης. Σε σύγκριση με την ακυρωτή οστική βίδα, αυτό έχει μακρύ άξονα και κοντό σπείρωμα στο κάτω άκρο. Και εδώ, ο χειρουργός τρυπά μια τρύπα στο οστό στο οποίο μπαίνει η βίδα. Τώρα βιδώνεται έτσι ώστε το νήμα να βρίσκεται πίσω από τη γραμμή θραύσης. Όπως και με την ακυρωτή οστική βίδα, η φλοιώδης βίδα τραβάει και τα δύο θραύσματα θραύσης μαζί και τα στερεώνει με αυτόν τον τρόπο.
Κίνδυνοι, παρενέργειες & κίνδυνοι
Η στερέωση της βίδας συνδέεται πάντα με χειρουργική επέμβαση. Αυτό αυξάνει τον κίνδυνο μόλυνσης, επειδή ένα κλειστό κάταγμα γίνεται ανοιχτό κάταγμα και τα μικρόβια μπορούν να διεισδύσουν και ο κίνδυνος μόλυνσης αυξάνεται. Επιπλέον, μπορεί να οδηγήσει σε λειτουργικούς περιορισμούς, πόνο, διαταραχές επούλωσης τραυμάτων, ψευδορθρόγχες, αστάθεια και αρθροπάθεια.
Πιθανές σοβαρές επιπλοκές μπορεί να είναι η χαλάρωση ή το σπάσιμο του εμφυτεύματος λόγω υλικής βλάβης. Αυτό μπορεί να προκαλέσει την ολίσθηση των θραυσμάτων κατάγματος και να οδηγήσει σε κακές θέσεις ή σε μικρότερα άκρα. Για να αποφευχθεί αυτό, θα πρέπει να πραγματοποιείται τακτική παρακολούθηση από τον θεράποντα χειρουργό ή τον ορθοπεδικό χειρουργό, με έλεγχο μέσω διαδικασιών απεικόνισης. Δευτερογενής αιμορραγία, ουλές με συμφύσεις μπορεί, όπως και με οποιαδήποτε χειρουργική επέμβαση, να συμβεί επίσης εδώ. Οι γενικοί κίνδυνοι αναισθησίας, ειδικά σε ηλικιωμένους ασθενείς με κακή γενική υγεία, όπως δυσκολίες στην κατάποση, καρδιαγγειακά προβλήματα, αναπνευστικές διαταραχές κ.λπ. πρέπει πάντα να λαμβάνονται υπόψη.
Επιπλέον, πρέπει να πραγματοποιηθεί άλλη χειρουργική επέμβαση για την αφαίρεση του υλικού. Συχνά το υλικό δεν απομακρύνεται σε ηλικιωμένους ασθενείς, επειδή το υλικό των οστών συνήθως δεν είναι πλέον τόσο σταθερό όσο ήταν πριν. Διαφορετικά μπορεί να συμβεί η λεγόμενη διάθλαση. Στα παιδιά, ωστόσο, το υλικό πρέπει να αφαιρεθεί λίγο μετά τη θεραπεία του κατάγματος, καθώς τα οστά εξακολουθούν να αναπτύσσονται.
