Ψυχοεκπαίδευση

Ψυχοεκπαίδευση γενικά στοχεύει στη μετάφραση περίπλοκων ιατρικών ή επιστημονικών γεγονότων σε μια γλώσσα που ο λαός μπορεί να κατανοήσει. Με αυτόν τον τρόπο, οι ασθενείς και οι συγγενείς τους πρέπει να είναι σε θέση να εκτιμήσουν ακριβώς τι, για παράδειγμα, αφορούν διαγνώσεις ή προτάσεις θεραπείας.

Τι είναι η ψυχοεκπαίδευση;

Η λέξη εκπαίδευση προέρχεται από τη λατινική γλώσσα, σημαίνει ότι πρέπει να μεταφραστεί. Σκοπεύει να μεταφέρει τους ασθενείς από μια κατάσταση απειρίας και άγνοιας σε μια ασφαλή κατάσταση γνώσης και να τους οδηγήσει. Η ψυχοεκπαίδευση βλέπει επίσης τον εαυτό της ως οδηγό για αυτοβοήθεια, διορθώνει την αυτοαξιολόγηση και ενθαρρύνει τους ανθρώπους να ενεργούν ανεξάρτητα.

Στην καθημερινή κλινική πρακτική, σε εξωτερικούς ασθενείς και σε εσωτερικούς ασθενείς, οι υψηλές απαιτήσεις της ψυχοεκπαίδευσης δυστυχώς δεν μπορούν πάντα να εφαρμοστούν επαρκώς. Η ψυχοεκπαίδευση δεν εμφανίζεται σε ιατρικές μελέτες μέχρι σήμερα, ή μόνο οριακά, και έτσι οι ασθενείς με ορισμένες διαγνωστικές αλλαγές στη ζωή συχνά αισθάνονται αβοήθητοι και μόνοι τους.

Στον τομέα της υγειονομικής περίθαλψης, ωστόσο, υπάρχει τώρα μια επανεξέταση, η οποία, σύμφωνα με τους ειδικούς, έχει επίσης να κάνει με το ψήφισμα του λεγόμενου νόμου για τα δικαιώματα των ασθενών. Μόνο εκείνοι που, ως ασθενείς, έχουν ακριβή κατανόηση της φύσης μιας ασθένειας μπορούν να λάβουν αποφάσεις με δική τους ευθύνη ή να κατανοήσουν τα απαραίτητα βήματα θεραπείας από τον γιατρό. Η ψυχοεκπαίδευση στοχεύει να επιτρέψει σε ασθενείς από όλους τους ιατρικούς κλάδους να κατανοήσουν πραγματικά, όσον αφορά τη διάγνωση, τον σχεδιασμό θεραπείας και την αντιμετώπιση ασθενειών. Πρέπει να αφιερωθεί πολύς χρόνος σε αυτήν τη διαδικασία.

Λειτουργία, αποτέλεσμα και στόχοι

Η ουσία της ψυχοεκπαίδευσης είναι μια θεραπευτικά καθοδηγούμενη συνοδεία ασθενών και πιθανώς και των συγγενών τους στο δρόμο προς περισσότερες γνώσεις και εξειδικευμένες γνώσεις για τη δική τους ασθένεια. Τα απαραίτητα μέτρα θεραπείας για ορισμένες ασθένειες ή στρατηγικές αυτοβοήθειας αποτελούν επίσης μέρος της συνοδευτικής διαδικασίας της ψυχο-εκπαίδευσης, η οποία συνήθως επεκτείνεται για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα.

Η ψυχοεκπαίδευση θα πρέπει ιδανικά να είναι ολιστική και να σας επιτρέπει να κοιτάξετε πέρα ​​από τη δική σας ασθένεια. Μόνο σε πολύ λίγες κλινικές οι δικοί τους εκπαιδευμένοι ψυχοπαιδαγωγείς φροντίζουν για τις νόμιμες ανησυχίες των ασθενών. Ωστόσο, οι ασθενείς δεν πρέπει να φοβούνται να ζητήσουν επιθετικά τις απαραίτητες πληροφορίες σχετικά με τη φύση και τις επιλογές θεραπείας της ασθένειάς τους. Μια καλή ψυχο-εκπαιδευτική διαδικασία θεωρείται ότι τελειώνει μόνο όταν ο ασθενής είναι, για παράδειγμα, εμπειρογνώμονας για τη δική του ασθένεια και έχει αποκτήσει ειδικές γνώσεις σχετικά με αυτήν.

Στην ιατρική γλώσσα, ο όρος ψυχοεκπαίδευση εμφανίστηκε όλο και περισσότερο τη δεκαετία του 1980. Είναι αγγλικισμός, οπότε ο όρος υιοθετήθηκε από τα αγγλικά και έκτοτε διευκόλυνε τη διεθνή επιστημονική ανταλλαγή επί του θέματος. Για πρώτη φορά, χρησιμοποιήθηκε σε βάθος μια ψυχοπαιδαγωγική εκπαίδευση στην ψυχιατρική, διότι ακριβώς τα πρότυπα ψυχωτικών ή ψυχιατρικών παθήσεων δεν κατανοήθηκαν σωστά από τους ασθενείς στις τεράστιες επιπτώσεις τους στη ζωή.

Από αυτήν την καθαρά ψυχιατρική ψυχοεκπαίδευση, επεκτάθηκε στη συνέχεια σε άλλους ιατρικούς τομείς, έτσι ώστε σήμερα μιλάμε επίσης για εσωτερική ή ορθοπεδική ψυχοεκπαίδευση, για παράδειγμα. Στην κλινική περιοχή, οι ασθενείς σήμερα συναντούν συχνά ψυχοεκπαιδευτικές ομάδες, αλλά συχνά με εντελώς διαφορετικά ονόματα. Η ψυχοεκπαίδευση συχνά κρύβεται πίσω από ομάδες συγγενών, ομάδες ψύχωσης ή ομάδες πληροφοριών σε συγκεκριμένες κλινικές εικόνες. Οι ομάδες αυτοβοήθειας υπό επαγγελματική καθοδήγηση και καθοδήγηση χρησιμοποιούν επίσης πολύ συχνά ψυχο-εκπαιδευτικά στοιχεία για να αντιμετωπίσουν ασθένειες και για καλύτερη κατανόηση των κλινικών εικόνων.

Η Pycho-εκπαίδευση μπορεί επομένως να πραγματοποιηθεί ως ομαδική συνάντηση, αλλά αυτό δεν είναι απολύτως απαραίτητο, επειδή υπάρχουν διαφορετικές μορφές ψυχο-εκπαίδευσης. Η ψυχοπαιδαγωγική συνέντευξη ένας προς έναν είναι σίγουρα η πιο κοινή μορφή. Ο θεραπευτής προσπαθεί να εξηγήσει ορισμένες μορφές θεραπείας ή το ιστορικό μιας ασθένειας σε έναν ασθενή ή τους συγγενείς του με τον πιο κατανοητό και περιγραφικό τρόπο. Ένας χρόνος ερωτήσεων μπορεί και πρέπει να προκύψει κατά τη διάρκεια της ψυχο-εκπαιδευτικής διαδικασίας · δεν πρέπει ρητά να είναι απλώς μια διάλεξη ή ακόμη και ένας μονόλογος από τον θεραπευτή. Η ψυχοεκπαίδευση στην ομάδα έχει αποδειχθεί συχνά εξαιρετικά χρήσιμη, επειδή οι ασθενείς μοιράζονται συχνά την ίδια μοίρα μιας συγκεκριμένης ασθένειας και μπορούν επίσης να ανταλλάξουν ιδέες μεταξύ τους. Αυτό μπορεί να υποστηρίξει τη διαδικασία ανάκαμψης και να βοηθήσει στην καλύτερη αντιμετώπιση μελλοντικών καταστάσεων κρίσης.

Μπορείτε να βρείτε το φάρμακό σας εδώ

Κίνδυνοι & ειδικά χαρακτηριστικά

Η ψυχοεκπαίδευση είναι ιδιαίτερα χρήσιμη όταν οι ασθένειες είναι ιδιαίτερα ψυχολογικά αγχωτικές. Αυτές μπορεί να είναι ψυχιατρικές ασθένειες, αλλά και σωματικές ασθένειες όπως ο διαβήτης, εμβοές, νευροδερματίτιδα, άσθμα ή καρκίνος, οι οποίες με τη σειρά τους επηρεάζουν την ψυχή. Ωστόσο, η συμμετοχή σε ψυχο-εκπαιδευτική ομάδα δεν είναι κατάλληλη για όλους τους ασθενείς. Εάν η ικανότητα σκέψης, η συγκέντρωση ή η προσοχή περιορίζονται στο πλαίσιο μιας οξείας σχιζοφρενικής ψύχωσης, τότε η ψυχοεκπαίδευση θα μπορούσε ακόμη και να επιδεινώσει την κλινική εικόνα.

Οι υπερβολικοί, μανιακοί ή πολύ ανήσυχοι ασθενείς δεν μπορούν ούτε να λάβουν ψυχο-εκπαιδευτική συμβουλευτική. Σε αυτές τις περιπτώσεις, όπου οι ίδιοι οι ασθενείς δεν μπορούν να προσεγγιστούν μέσω της εκπαίδευσης, έχει αποδειχθεί χρήσιμο να εκπαιδεύονται ανάλογα οι συγγενείς.Επειδή οι συγγενείς έχουν μια σημαντική λειτουργία οικιακής υποστήριξης, εάν έχουν καλή ψυχοπαιδαγωγική καθοδήγηση, ο κίνδυνος υποτροπής από ψυχικές ασθένειες μπορεί συχνά να μειωθεί σημαντικά. Στην ιδανική περίπτωση, οι συγγενείς λαμβάνουν ψυχο-εκπαιδευτική κατάρτιση ως συνθεραπευτές προτού απολυθεί ένας ψυχικά ασθενής. Ο μακροπρόθεσμος στόχος οποιασδήποτε ψυχοεκπαίδευσης πρέπει να είναι η ενημέρωση και η διδασκαλία των ασθενών τόσο καλά ώστε τα παράπονα να μπορούν να εκχωρηθούν σωστά σε εύθετο χρόνο και ότι, με τα χρόνια, μαθαίνουν να αντιμετωπίζουν καλύτερα μια χρόνια ασθένεια.