Οπως και ψείρες ονομάζονται εκτοπαρασίτες. Μερικά είδη επηρεάζουν τους ανθρώπους.
Τι είναι οι ψείρες;
Στις ψείρες, πιο συγκεκριμένα στις ανθρώπινες ψείρες (Pediculidae), είναι μια οικογένεια εντόμων που προέρχεται από τις ψείρες των ζώων (Phtiraptera). Με την προβοσκίδα τους, τα παράσιτα απορροφούν το αίμα των θυμάτων τους και αφήνουν φαγούρα. Οι ανθρώπινες ψείρες μπορούν να διακριθούν από τις ζωικές ψείρες από το στόμα τους. Επιπλέον, οι ψείρες των ζώων απαντώνται σπάνια στους ανθρώπους, καθώς οι ψείρες ειδικεύονται στον ξενιστή τους.
Εάν οι άνθρωποι έχουν μολυνθεί με ψείρες, οι γιατροί μιλούν για πεντικίτιδα. Αυτό επηρεάζει κυρίως τα τριχωτά μέρη του σώματος, όπως το κεφάλι, τα ηβικά μαλλιά και τις μασχάλες.
Γίνεται διάκριση μεταξύ τριών τύπων ψείρας που μπορούν να βλάψουν τον άνθρωπο. Αυτές είναι η ψείρα κεφαλής (Pediculus humanis capitis), η ηβική ψείρα (Phtirus pubis) και η ψείρα σώματος (Pediculus humanus humanus ή Pediculus humanus corporis).
Εμφάνιση, διανομή και ιδιότητες
Δεδομένου ότι οι ψείρες είναι παρασιτικά έντομα, χρειάζονται ένα σώμα ξενιστή για τη διατροφή τους. Ζουν είτε μέσα είτε στον οργανισμό του θύματος τους. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι ανθρώπινες ψείρες είναι έκτοπαράσιτα, τα οποία ισχύουν επίσης για βδέλλες, ψύλλους και τσιμπούρια.
Οι ψείρες είναι μόνιμες στον ξενιστή τους, οπότε συνήθως δεν φεύγουν εκτός αν κάνουν άμεση μετάβαση. Οι διαφορετικοί τύποι ψειρών προσανατολίζονται συγκεκριμένα σε έναν συγκεκριμένο ξενιστή. Εκτός από τις ψείρες του ανθρώπου, υπάρχουν επίσης ψείρες σκυλιών, ψείρες χοίρων και ψείρες.
Η ψείρα κεφαλής είναι ένας από τους πιο συνηθισμένους τύπους ψειρών. Από την άλλη πλευρά, η ψείρα και η ψείρα είναι πολύ λιγότερο συχνές. Δεν ήταν ακόμη δυνατό να διευκρινιστεί εάν η ψείρα κεφαλής και η ψείρα ρούχων είναι ξεχωριστά είδη ή απλά υποείδος της ανθρώπινης ψείρας.
Οι ψείρες έχουν την ιδιότητα να τρέφονται με το αίμα του ξενιστή τους. Για το σκοπό αυτό, έχουν ειδικά στόματα με τα οποία διεισδύουν στο δέρμα του ξενιστή και απορροφούν το αίμα. Εκκρίνουν επίσης λίγο σάλιο στο κανάλι παρακέντησης, το οποίο εμποδίζει την πήξη του αίματος. Αυτή η διαδικασία προκαλεί επίσης τα τυπικά συμπτώματα της προσβολής από ψείρες. Αυτή η αρχή είναι παρόμοια με αυτή των κουνουπιών. Το γεύμα της ψείρας λαμβάνει χώρα πολλές φορές την ημέρα. Χωρίς ξενιστή, το παράσιτο επιβιώνει μόνο λίγες μέρες.
Οι ψείρες του ανθρώπου εγκαθίστανται σε ανθρώπινα μαλλιά ή ρούχα. Εκεί κρατούν τα ζευγάρια τους. Το ζευγάρωμα των ψειρών πραγματοποιείται μερικές φορές μεταξύ των φύλων. Είναι επίσης δυνατή η αναπαραγωγή ενός φύλου ή παρθένου (παρθενογένεση).
Οι ψείρες αποδίδουν τα αυγά τους στα μαλλιά ή τις ίνες των υφασμάτων. Επειδή τα αυγά είναι αδιάλυτα στο νερό, δεν μπορούν απλά να ξεπλυθούν σε περίπτωση προσβολής. Τόσο τα αυγά όσο και τα υπόλοιπα κελύφη χιτίνης που παραμένουν μετά την εκκόλαψη των προνυμφών ψείρας ονομάζονται νιτς. Αντίθετα, οι προνύμφες ονομάζονται νύμφες.
Εξωτερικά, οι προνύμφες εμφανίζουν ήδη ομοιότητα με τα ενήλικα έντομα, αλλά το μέγεθός τους είναι τόσο μικρό που συνήθως δεν μπορεί να φανεί με γυμνό μάτι. Μετά από πολλά στάδια ανάπτυξης, οι προνύμφες της ψείρας ωριμάζουν σεξουαλικά μετά από δέκα ημέρες, πράγμα που σημαίνει ότι μπορούν επίσης να γεννήσουν αυγά.
Οι ψείρες του ηβικού και οι ψείρες ρούχων απαντώνται κυρίως σε φτωχότερες χώρες και περιοχές κρίσης. Αντίθετα, εμφανίζονται σπάνια σε δυτικές περιοχές. Ωστόσο, αυτό δεν ισχύει για την ψείρα της κεφαλής, καθώς η εξάπλωσή της δύσκολα μπορεί να επηρεαστεί από μέτρα υγιεινής.
Ενώ οι νύμφες των ψειρών έχουν μέγεθος μεταξύ 1 και 2 mm, οι ψείρες των ενήλικων κεφαλών φτάνουν σε μήκος περίπου 3 mm. Το σχήμα της αρσενικής ψείρας είναι ελαφρώς μικρότερο και λεπτότερο από αυτό του γυναικείου δείγματος.
Η πανοπλία των ψειρών από χιτίνη είναι διαφανής, καφετί ή λευκό-γκρι. Δεδομένου ότι το πεπτικό σύστημα γεμίζει με αίμα μετά το πιπίλισμα, το στρώμα χιτίνης παίρνει ένα κοκκινωπό χρώμα. Η αλλαγή στο χρώμα του κελύφους χιτίνης καθιστά τις ψείρες πιο δύσκολο να εντοπιστούν.
Ασθένειες και παθήσεις
Εάν υπάρχει προσβολή από ψείρες στον άνθρωπο, αυτό παρατηρείται μέσω τυπικών συμπτωμάτων. Αυτές περιλαμβάνουν δερματικές αντιδράσεις όπως φαγούρα, η οποία εμφανίζεται κυρίως τη νύχτα. Στις περισσότερες περιπτώσεις, οι κόκκινες φάλαινες και οι βλατίδες σχηματίζονται στα προσβεβλημένα μέρη του σώματος. Υπάρχει επίσης κίνδυνος εκζέματος από το ξύσιμο. Ο λόγος για τον κνησμό και το κοκκίνισμα του δέρματος είναι το σάλιο της ψείρας, το οποίο απελευθερώνεται κατά τη διάρκεια της διαδικασίας δαγκώματος.
Σε ψείρες ρούχων, το φωτεινό κόκκινο σημείο στο σημείο παρακέντησης γίνεται αργότερα φαγούρα, μπλε. Η ηβική ψείρα, από την άλλη πλευρά, σχηματίζει μικρά μπλε-γκρι σημεία στην περιοχή παρακέντησης. Το μέρος του σώματος όπου εμφανίζονται τα συμπτώματα εξαρτάται από τον τύπο των ψειρών και από ποια περιοχή αφήνει τα αυγά του.
Οι ηβικές ψείρες βρίσκονται κυρίως στα μαλλιά του πρωκτού και των γεννητικών οργάνων. Μερικές φορές, ωστόσο, επηρεάζουν επίσης τα γένια, τα φρύδια, το στήθος, τις μασχάλες, το στομάχι ή τους μηρούς.
Η μόλυνση με ψείρες συμβαίνει σχεδόν πάντα από άτομο σε άτομο, καθώς οι ανθρώπινες ψείρες σχεδόν ποτέ δεν εμφανίζονται σε ζώα. Δεδομένου ότι τα παράσιτα δεν αφήνουν τον ξενιστή τους, απαιτείται άμεση φυσική επαφή για τη μετάδοσή τους. Ωστόσο, η ψείρα των ρούχων μπορεί επίσης να μεταδοθεί μέσω μολυσμένων ενδυμάτων. Ειδικότερα, οι ψείρες κινδυνεύουν να μεταδώσουν παθογόνα. Αυτά προκαλούν ριτσιτσοειδή όπως ο πυρετός των πέντε ημερών ή ο τύφος.
↳ Περισσότερες πληροφορίες: 5 τρόποι για τη σωστή αντιμετώπιση των ψειρών
.jpg)
