Οπως και Απελευθέρωση ινσουλίνης Η έκκριση ινσουλίνης είναι ο όρος που χρησιμοποιείται για να περιγράψει την έκκριση της ζωτικής ορμόνης ινσουλίνης από το πάγκρεας.
Τι είναι η απελευθέρωση ινσουλίνης;
Η ινσουλίνη παράγεται μόνο στα βήτα κύτταρα των νησιών Langerhans που βρίσκονται στο πάγκρεας, από το οποίο προέρχεται το όνομά της. Η απελευθέρωση ινσουλίνης διεγείρεται από αυξημένη περιεκτικότητα σε γλυκόζη και, σε μικρότερο βαθμό, από ελεύθερα λιπαρά οξέα και ορισμένα αμινοξέα, καθώς και από γαστρεντερικές ορμόνες.
Η σκανδάλη προκαλεί σχηματισμό περισσότερης τριφωσφορικής αδενοσίνης (ΑΤΡ) στα βήτα κύτταρα, γεγονός που οδηγεί σε απόφραξη καναλιών που εξαρτώνται από κάλιο. Αυτό επιτρέπει στα ιόντα ασβεστίου από τον εξωκυτταρικό χώρο να διεισδύσουν καλύτερα στα βήτα κύτταρα και να ενεργοποιήσουν την απελευθέρωση ινσουλίνης.
Τα κυστίδια ινσουλίνης στη συνέχεια συντήκονται με την κυτταρική μεμβράνη του βήτα κυττάρου και αδειάζονται στον εξωκυτταρικό χώρο (διαδικασία εξωκυττάρωσης). Η ινσουλίνη αρχίζει να απελευθερώνεται.
Η ινσουλίνη δεν απελευθερώνεται ομοιόμορφα, αλλά σε εκρήξεις. Τα βήτα κύτταρα απελευθερώνουν ινσουλίνη στο αίμα περίπου κάθε 3 έως 6 λεπτά.
Λειτουργία & εργασία
Η ινσουλίνη διασφαλίζει ότι τα κύτταρα του σώματος απορροφούν γλυκόζη από το αίμα για μετατροπή ενέργειας. Σε αυτή τη λειτουργία ως σύνδεσμος μεταξύ σακχάρου και κυττάρων, η ινσουλίνη διασφαλίζει ότι το επίπεδο σακχάρου στο αίμα παραμένει εντός του φυσιολογικού εύρους και δεν αυξάνεται.
Είναι η μόνη ορμόνη που μπορεί να μειώσει τα επίπεδα σακχάρου στο αίμα. Η αντίστοιχη γλυκαγόνη και, με μέτρο, η κορτιζόλη, η αδρεναλίνη και οι θυρεοειδικές ορμόνες αυξάνουν την περιεκτικότητα σε σάκχαρα στο αίμα.
Όταν το σώμα τρώει τροφές πλούσιες σε υδατάνθρακες, τις μετατρέπει σε σάκχαρα, η οποία αυξάνει τα επίπεδα σακχάρου στο αίμα. Σε απάντηση σε αυτό, τα βήτα κύτταρα απελευθερώνουν περισσότερη ινσουλίνη. Αυτό βοηθά τη γλυκόζη από το αίμα να περάσει από τα τοιχώματα των κυττάρων στο εσωτερικό των κυττάρων, οπότε μειώνεται η περιεκτικότητα γλυκόζης στο πλάσμα του αίματος. Στη συνέχεια, η γλυκόζη είτε αποθηκεύεται στα κύτταρα του σώματος ως γλυκογόνο είτε μετατρέπεται αμέσως σε ενέργεια.
Το γλυκογόνο διατηρείται εντός του κυττάρου μέχρι να υπάρξει οξεία ανάγκη για ενέργεια. Στη συνέχεια, το σώμα επιστρέφει στα αποθέματα γλυκογόνου και τα μετατρέπει σε ενέργεια που χρειάζεται.
Το κεντρικό βήμα αυτής της μετατροπής, η λεγόμενη γλυκόλυση, λαμβάνει χώρα σε δέκα ξεχωριστά βήματα. Κατά τη διάρκεια αυτού, η γλυκόζη διαιρείται σε γαλακτικό οξύ και αιθανόλη με τη βοήθεια του τριφωσφορικού νουκλεοτιδίου αδενοσίνης και προετοιμάζεται για περαιτέρω μετατροπή ενέργειας.
Τα κύτταρα του ήπατος και των μυών ειδικότερα μπορούν να απορροφήσουν και να αποθηκεύσουν μεγάλες ποσότητες γλυκόζης. Αντιδρούν ιδιαίτερα καλά στη δράση της ινσουλίνης, καθώς οι κυτταρικές μεμβράνες τους γίνονται πιο διαπερατές και πιο προσβάσιμες στη γλυκόζη όταν υπάρχει αυξημένη απελευθέρωση ινσουλίνης.
Αντιθέτως, τα νευρικά κύτταρα λαμβάνουν γλυκόζη από το αίμα ανεξάρτητα από την απελευθέρωση ινσουλίνης. Εάν τα εξαρτώμενα από την ινσουλίνη κύτταρα λαμβάνουν περισσότερη γλυκόζη όταν αυξάνεται το επίπεδο της ινσουλίνης, τα νευρικά κύτταρα μπορεί να παρουσιάσουν ανεπαρκή παροχή γλυκόζης, καθώς στην περίπτωση αυτή παραμένει πολύ λίγη γλυκόζη για αυτά. Με σοβαρή υπογλυκαιμία (χαμηλά επίπεδα σακχάρου στο αίμα) υπάρχει επομένως ο κίνδυνος βλάβης του εξαρτώμενου από τη γλυκόζη νευρικού συστήματος.
Εάν το επίπεδο σακχάρου στο αίμα πέσει κάτω από την τιμή των περίπου 80 mg / dl, οι προαναφερθέντες αντίπαλοι αδρεναλίνη, γλυκαγόνη ή κορτιζόλη χρησιμοποιούνται για την αύξηση του σακχάρου στο αίμα. Η παραγωγή ινσουλίνης στο σώμα μειώνεται σημαντικά κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου.
Ασθένειες και παθήσεις
Ο σακχαρώδης διαβήτης είναι ο γενικός όρος για διάφορες διαταραχές στο χειρισμό της ινσουλίνης από το σώμα. Στον διαβήτη τύπου 1, το σώμα δεν είναι πλέον σε θέση να παράγει την ίδια ινσουλίνη. Το ανοσοποιητικό σύστημα καταστρέφει τα βήτα κύτταρα που παράγουν ινσουλίνη και τελικά οδηγεί σε ανεπάρκεια ινσουλίνης.
Η γλυκόζη στο αίμα δεν μπορεί πλέον να εισέλθει στα κύτταρα και λείπουν ως προμηθευτής ενέργειας. Μετά από μια ορισμένη χρονική περίοδο, υπάρχει έλλειψη ενέργειας στα κύτταρα του σώματος, αύξηση του σακχάρου στο αίμα, απώλεια θρεπτικών ουσιών και νερού και υπερβολική οξίνιση του αίματος.
Ο διαβήτης τύπου 1 αντιμετωπίζεται συνήθως με τεχνητά παρασκευασμένα παρασκευάσματα ινσουλίνης που χορηγούνται υποδορίως με τη μορφή συρίγγων ή με τη βοήθεια αντλίας ινσουλίνης. Η ακριβής αιτία του διαβήτη τύπου 1 δεν έχει ακόμη διευκρινιστεί. Υποθέτει τώρα μια πολυπαραγοντική διαδικασία στην οποία εμπλέκονται τόσο γενετικές όσο και περιβαλλοντικές επιρροές.
Στον διαβήτη τύπου 2, το σώμα μπορεί ακόμα να παράγει την ίδια την ινσουλίνη, αλλά αυτό μπορεί να έχει μόνο περιορισμένη επίδραση λόγω της αντίστασης στην ινσουλίνη στα κύτταρα.
Ο διαβήτης τύπου 2 αναπτύσσεται συχνά για μεγάλο χρονικό διάστημα. Μπορεί να χρειαστούν αρκετά χρόνια για να επιτευχθεί η απόλυτη αντίσταση στην ινσουλίνη και μια πραγματική διάγνωση του διαβήτη τύπου 2. Στην αρχή, το σώμα μπορεί να αντισταθμίσει τη μειωμένη επεξεργασία ινσουλίνης στα κύτταρα αυξάνοντας την παραγωγή ινσουλίνης. Ωστόσο, όσο περισσότερο επιμένει η διαταραχή, τόσο χειρότερο το πάγκρεας μπορεί να συμβαδίσει με την παραγωγή και το σάκχαρο στο αίμα δεν μπορεί πλέον να ρυθμιστεί. Τελικά, ο διαβήτης τύπου 2 γίνεται εμφανής.
Ο διαβήτης τύπου 2 λέγεται επίσης ότι έχει πολυπαραγοντικές αιτίες. Σε αντίθεση με τον τύπο 1, ωστόσο, η παχυσαρκία είναι η πρώτη πιθανή αιτία γι 'αυτόν. Επομένως, ένας πρόσφατα εκδηλωμένος διαβήτης τύπου 2 συχνά προσπαθεί να αντιμετωπιστεί με δίαιτα. Ωστόσο, οι γενετικοί παράγοντες μπορούν επίσης να είναι η αιτία του τύπου 2. Σε αυτήν την περίπτωση, ή εάν ο διαβήτης τύπου 2 επιμένει μετά την απώλεια βάρους, αντιμετωπίζεται με δισκία.
Μια άλλη, αλλά πολύ σπανιότερη ασθένεια που σχετίζεται με την ινσουλίνη είναι ο λεγόμενος υπερινσουλινισμός. Εδώ παράγεται πάρα πολύ ινσουλίνη λόγω της υπερπαραγωγής των β-κυττάρων. Συχνά είναι τα χαμηλά επίπεδα σακχάρου στο αίμα (υπογλυκαιμία).
