Αιμοπεξίνη είναι μια γλυκοπρωτεΐνη που δεσμεύει την ελεύθερη αίμη και έτσι εξουδετερώνει την οξειδωτική βλάβη στον ιστό. Το ήπαρ απορροφά το συνδυασμένο σύμπλεγμα αιμο-αιμοπεξίνης και το καθιστά ακίνδυνο. Μη φυσιολογικές τιμές αιμοπεξίνης μπορεί να εμφανιστούν, για παράδειγμα, σε κακοήθη μελάνωμα και αιμολυτική αναιμία.
Τι είναι η αιμοπεξίνη;
Η πρωτεΐνη αιμοπεξίνη έχει ισχυρή ικανότητα δέσμευσης με αίμα, η οποία εμφανίζεται σε αιμοσφαιρίνη, ένζυμα και μυοσφαιρίνη. Η αδέσμευτη αιμάτωση μπορεί να οδηγήσει σε οξειδωτικό στρες, γι 'αυτό το σώμα πρέπει να το ρυθμίσει. Η αιμοπεξίνη είναι επίσης με το όνομα Β-18 γλυκοπρωτεΐνη γνωστός.
Οι γλυκοπρωτεΐνες όχι μόνο αποτελούνται από πρωτεΐνες, αλλά επίσης περιέχουν περιεκτικότητα σε υδατάνθρακες. Η αιμοπεξίνη είναι επίσης μία από τις β-σφαιρίνες, οι οποίες είναι υποομάδες σφαιρινών. Αυτές οι πρωτεΐνες βρίσκονται στον ορό του αίματος και δεν είναι διαλυτές στο νερό. Τα καθήκοντά τους σχετίζονται, μεταξύ άλλων, με το ανοσοποιητικό σύστημα. Επιπλέον, έχουν πολλές ειδικές λειτουργίες όπως ένζυμα, βιολογικά μόρια μεταφοράς ή ρυθμιστές των ιδιοτήτων του αίματος, για παράδειγμα την τιμή του pH. Εκτός από τις β-σφαιρίνες, υπάρχουν τρεις άλλες ομάδες στο ανθρώπινο σώμα, τις οποίες η βιολογία αποκαλεί άλφα-1, άλφα-2 και γ-σφαιρίνες.
Λειτουργία, αποτέλεσμα & εργασίες για το σώμα και την υγεία
Εάν η αιμοπεξίνη συναντά ένα μόριο ελεύθερης αίμης στο αίμα, οι δύο ουσίες σχηματίζουν δεσμό μεταξύ τους. Στο αίμα, η αίμη εμφανίζεται ως μέρος της αιμοσφαιρίνης της ερυθράς χρωστικής αίματος, η οποία περιέχει σίδηρο και αποτελεί συστατικό των ερυθρών αιμοσφαιρίων (ερυθροκύτταρα). Η κύρια δουλειά τους είναι η μεταφορά οξυγόνου. Στους μύες, η αιμοσφαιρίνη αντιστοιχεί στη μυοσφαιρίνη, η οποία, ωστόσο, μπορεί να δεσμεύσει το οξυγόνο πολύ πιο έντονα.
Σχηματίζοντας ένα σύμπλεγμα αιμο-αιμοπεξίνης, η αιμοπεξίνη προστατεύει τον οργανισμό από βλάβες που προκαλούνται από την ελεύθερη αίμη, η οποία μπορεί να προκαλέσει επιβλαβή οξείδωση του ιστού. Τα αποκαλούμενα είδη αντιδραστικού οξυγόνου μεσολαβούν στη διαδικασία. Αυτές οι ουσίες περιλαμβάνουν ρίζες όπως ρίζες αλκοξυλίου, ρίζες υδροξυλίου και ρίζες υπεροξυλίου, αλλά επίσης υδροϋπεροξείδιο, ανιόν υποχλωριώδους, όζον και υπεροξείδιο υδρογόνου. Υπό ελεγχόμενες συνθήκες, το ανθρώπινο σώμα χρησιμοποιεί τέτοια δραστικά είδη οξυγόνου για την καταπολέμηση παρασίτων, βακτηρίων και ιών.
Η μετατροπή της ενέργειας στα μιτοχόνδρια απελευθερώνει επίσης μικρές ποσότητες αντιδραστικών ειδών οξυγόνου. Ωστόσο, ειδικά σε υψηλότερες συγκεντρώσεις, οδηγούν σε οξειδωτικό στρες, το οποίο όχι μόνο επηρεάζει τις πρωτεΐνες και τα ένζυμα, αλλά μπορεί επίσης να επηρεάσει την κυτταρομεμβράνη και τα γονίδια. Εάν η οξείδωση οφείλεται στην ελεύθερη αίμη, η αιμοπεξίνη μπορεί να βοηθήσει στον περιορισμό της βλάβης ή στο να σταματήσει η διαδικασία προληπτικά πριν εμφανιστούν σημαντικές βλάβες.
Σύμφωνα με ορισμένες μελέτες, η αιμοπεξίνη παίζει επίσης ρόλο στις φλεγμονώδεις διαδικασίες. Ωστόσο, οι ερευνητές μπόρεσαν να προσδιορίσουν τόσο τις αυξημένες όσο και τις μειωμένες τιμές αιμοπεξίνης ως συσχετίσεις. Οι ακριβείς κανόνες που ακολουθούν οι υποκείμενες διαδικασίες δεν έχουν ακόμη διευκρινιστεί.
Εκπαίδευση, εμφάνιση, ιδιότητες και βέλτιστες τιμές
Στην πρωτογενή δομή της, η αιμοπεξίνη αποτελείται από 462 αμινοξέα που ενώνονται μεταξύ τους ως δομικά στοιχεία σε μια μακρά αλυσίδα με τη βοήθεια πεπτιδικών δεσμών. Το γονίδιο HPX, το οποίο βρίσκεται στο ενδέκατο χρωμόσωμα στον άνθρωπο, είναι υπεύθυνο για τη σύνθεση της πρωτεΐνης.
Ο γενετικός κώδικας, όπως ένα σχεδιάγραμμα, καθορίζει την αλληλουχία των αμινοξέων σε μια τέτοια αλυσίδα. Τα ριβοσώματα χρησιμοποιούν ένα αντίγραφο του DNA (messenger RNA ή mRNA) για να μεταφράσουν τις γενετικές πληροφορίες σε ένα πολυπεπτίδιο. Αφού ολοκληρωθεί η μετάφραση, η αλυσίδα αμινοξέων παρήγαγε πτυχώσεις και τελικά αναλαμβάνει τη χωρική δομή της αιμοπεξίνης. Η βιοπρωτεΐνη είναι πλήρως πλήρως λειτουργική σε αυτήν την τρισδιάστατη μορφή.
Η αιμοπεξίνη παράγεται στο ήπαρ, το οποίο συνθέτει επίσης τις περισσότερες άλλες σφαιρίνες. Επιπλέον, το συκώτι είναι υπεύθυνο για την παραγωγή αίματος και απορροφά την αιμοπεξίνη όταν έχει δεσμεύσει την αίμη στον εαυτό του. Αυτή η διαδικασία είναι μέρος του φυσικού καθαρισμού αίματος του ανθρώπινου σώματος. Η τιμή για την αιμοπεξίνη στον ορό του αίματος σε υγιείς ανθρώπους κυμαίνεται από 50 έως 115 mg ανά δεκαδικό.
Ασθένειες & Διαταραχές
Μη φυσιολογικά επίπεδα αιμοπεξίνης μπορεί να εμφανιστούν στο πλαίσιο διαφόρων ασθενειών. Εάν υπάρχει κακοήθη μελάνωμα, η μετρούμενη συγκέντρωση μπορεί να αυξηθεί. Τα κακοήθη μελανώματα είναι κακοήθεις όγκοι που αναπτύσσονται από τα μελανοκύτταρα.
Τα μελανοκύτταρα είναι κύτταρα του δέρματος που περιέχουν τη χρωστική μελανίνη. Αυτή η ουσία δεν είναι μόνο υπεύθυνη για το χρώμα του δέρματος, αλλά επίσης απορροφά το υπεριώδες φως. Αν και η απορρόφηση δεν είναι πλήρης, αυτός ο μηχανισμός είναι μια σημαντική προστασία έναντι δυνητικά επιβλαβούς ακτινοβολίας Η UV ακτινοβολία είναι συστατικό του φυσικού ηλιακού φωτός. Η υπερβολική ηλιοθεραπεία και το ηλιακό έγκαυμα συγκαταλέγονται στους παράγοντες κινδύνου που σχετίζονται με την ανάπτυξη μελανώματος.
Το κακοήθη μελάνωμα είναι επίσης γνωστό ως καρκίνος του μαύρου δέρματος επειδή η ασθένεια εμφανίζεται ως ένας σκοτεινός όγκος που έχει καφέ έως μαύρο χρώμα στο δέρμα. Στατιστικά, ωστόσο, το εξωτερικά αναγνωρίσιμο μελάνωμα εξαφανίζεται στο 20% περίπου των προσβεβλημένων. Ωστόσο, αυτός ο τύπος καρκίνου εξαπλώνεται συχνά σε πρώιμο στάδιο και οδηγεί σε περαιτέρω έλκη σε άλλες περιοχές. Οι επιλογές θεραπείας περιλαμβάνουν χειρουργική αφαίρεση του όγκου και, εάν είναι απαραίτητο, ακτινοβολία ή χημειοθεραπεία. Εάν το κακοήθη μελάνωμα έχει ήδη μετασταθεί, η θεραπεία το λαμβάνει επίσης υπόψη.
Στην αιμολυτική αναιμία, το επίπεδο της αιμοπεξίνης στο αίμα συνήθως μειώνεται, καθώς αυτή η μορφή αναιμίας χαρακτηρίζεται από τη διάσπαση των ερυθροκυττάρων που περιέχουν αίμη. Η αιμοπεξίνη δεσμεύει την απελευθερούμενη αίμη και έτσι λαμβάνει μια διαφορετική συνολική δομή με μεταβαλλόμενες ιδιότητες από την μη φορτωμένη αιμοπεξίνη. Κατά τη διάρκεια μιας ανάλυσης, οι εργαστηριακές εξετάσεις μπορούν επομένως να προσδιορίσουν ένα μειωμένο επίπεδο αιμοπεξίνης στον ορό του αίματος - σε ορισμένες περιπτώσεις η πρωτεΐνη δεν είναι πλέον ανιχνεύσιμη καθόλου. Η παθολογική αιμόλυση εμφανίζεται στο πλαίσιο διαφόρων ασθενειών, συμπεριλαμβανομένης της δρεπανοκυτταρικής και σφαιρικής αναιμίας, της ασυμβατότητας του ρήσου ή της ελονοσίας.
