Εντεροβακτήρια

Εντεροβακτήρια ονομάζεται οικογένεια βακτηρίων που περιλαμβάνει πολλά διαφορετικά είδη. Μερικές φορές αποτελούν μέρος της φυσικής εντερικής χλωρίδας, αλλά μπορούν επίσης να προκαλέσουν διάφορες ασθένειες.

Τι είναι τα εντεροβακτήρια;

Εντεροβακτήρια (Εντεροβακτηρίδια) είναι το συλλογικό όνομα για διαφορετικούς τύπους βακτηρίων. Βρίσκονται κυρίως στα έντερα των ανθρώπων και των ζώων. Μερικοί τύποι βακτηρίων σε σχήμα ράβδου είναι υπεύθυνοι για την ανάπτυξη σοβαρών ασθενειών όπως τυφοειδής, πανούκλα ή δυσεντερία.

Άλλες υπομορφώσεις στις οποίες u. ένα. Το Escherichia coli μετράει, προκαλεί λοιμώξεις μόνο εάν διεισδύσουν σε περιοχές του σώματος όπου δεν ανήκουν. Αυτό μπορεί να είναι το ουροποιητικό σύστημα ή τα μάτια.

Τα εντεροβακτήρια ταξινομούνται στην τάξη των Gammaproteobacteria και ανήκουν στο τμήμα (Divisio) των Proteobacteria. Εκεί σχηματίζουν τη δική τους οικογένεια βακτηρίων. Το όνομα enterobacteria προέρχεται από τον αρχαίο ελληνικό όρο "enteron", που σημαίνει έντερο. Πολλά εντεροβακτήρια είναι τυπικοί κάτοικοι του εντέρου. Ωστόσο, πολλά ελεύθερα ζωντανά βακτήρια που δεν βρίσκονται στο έντερο περιλαμβάνονται επίσης στην οικογένεια Enterobacteriaceae.

Εμφάνιση, διανομή και ιδιότητες

Ένας μεγάλος αριθμός εντεροβακτηρίων ζει στα έντερα των ανθρώπων και των ζώων. Αλλά μπορούν επίσης να βρεθούν στο περιβάλλον στο νερό ή στο έδαφος. Ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους των Enterobacteriaceae είναι το Escherichia coli, το οποίο είναι επίσης γνωστό ως βακτήριο coli. Άλλα σημαντικά γένη είναι τα Proteus όπως Proteus mirabilis και Proteus vulgaris, Klebsiella όπως Klebsiella pneumoniae, Salmonella, Shigella, Cronobacter, Citrobacter, Enterobacter, Erwinia και Edwardsiella. Οι πιο φοβισμένοι εκπρόσωποι είναι η Yersinia, καθώς το Yersinia pestis μπορεί να προκαλέσει την πανούκλα.

Τα περισσότερα εντεροβακτήρια είναι αρνητικά κατά gram αναερόβια. Έχουν την εμφάνιση μιας ράβδου και φτάνουν σε μήκος μεταξύ 1 και 5 μm. Η διάμετρος τους είναι περίπου 0,5 έως 1 μm. Τα εντεροβακτήρια δεν έχουν οξειδάση, γεγονός που τους καθιστά εύκολο να διακριθούν από άλλα βακτήρια.

Τα περισσότερα είδη έχουν μαστίγια που τους επιτρέπουν να κινηθούν. Σε ορισμένα γένη εντεροβακτηρίων, ωστόσο, δεν είναι δυνατή η κινητικότητα. Τα εντεροβακτήρια θεωρούνται αρνητικά κατά gram, καθώς το κυτταρικό τους τοίχωμα αποτελείται από μερικές στρώσεις μουρεΐνης και μια δεύτερη εξωτερική μεμβράνη.

Ο μεταβολισμός των εντεροβακτηρίων γίνεται προαιρετικά αναερόβια. Αυτό σημαίνει ότι μπορούν να διασπάσουν ουσίες μέσω οξείδωσης παρουσία οξυγόνου. Η ζύμωση μπορεί να πραγματοποιηθεί χωρίς οξυγόνο.

Χρησιμοποιούνται δύο αναερόβιες μεταβολικές οδοί για να είναι δυνατή η διαφοροποίηση μεταξύ των επιμέρους ειδών. Αυτές είναι ζύμωση μικτού οξέος και ζύμωση 2,3-βουτανοδιόλης. Η ζύμωση μικτού οξέος παράγει υποπροϊόντα και τελικά προϊόντα όπως οξέα. Αυτά περιλαμβάνουν κυρίως γαλακτικό οξύ, ηλεκτρικό οξύ και οξικό οξύ. Αντίθετα, υπάρχει έλλειψη βουτανοδιόλης. Κατά τη διάρκεια της ζύμωσης 2,3-βουτανοδιόλης, η διαδικασία ζύμωσης παράγει λιγότερες ποσότητες οξέος. Σε αντάλλαγμα, παράγονται μεγαλύτερες ποσότητες αλκοόλης 2,3-βουτανοδιόλη. Το ενδιάμεσο προϊόν ακετοΐνη είναι ένα από τα χαρακτηριστικά της ζύμωσης 2,3-βουτανοδιόλης. Υπάρχει επίσης σημαντικά υψηλότερη παραγωγή CO2 (αέριο).

Η ζύμωση βουτανοδιόλης είναι τυπική σε εντεροβακτήρια όπως τα Klebsiella, Serratia, Erwinia και Enterobacter. Από την άλλη πλευρά, η ζύμωση μικτού οξέος συμβαίνει στους Proteus, Escherichia coli και Salmonella.

Στην κυτταρική επιφάνεια των εντεροβακτηρίων υπάρχουν αντιγόνα που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την αναγνώριση και την υποδιαίρεσή τους. Λοιπόν, είσαι. ένα. Αντιγόνα F, H, K και O.

Σημασία & λειτουργία

Μερικά εντεροβακτήρια όπως το Escherichia coli είναι ένα φυσικό συστατικό της ανθρώπινης εντερικής χλωρίδας. Τα πρώτα βακτηριακά στελέχη αποικίζουν το ανθρώπινο σώμα λίγο μετά τη γέννηση. Μέχρι την ενηλικίωση, αμέτρητοι εκπρόσωποι της κοιλότητας Enterobacteriaceae στο παχύ και το λεπτό έντερο, με σημαντικά περισσότερα βακτήρια στο παχύ έντερο απ 'ότι στο λεπτό έντερο.

Η εντερική χλωρίδα παίζει καθοριστικό ρόλο στην άμυνα κατά των παθογόνων. Οι τοπικοί μικροοργανισμοί επηρεάζουν την παροχή βιταμινών, υποστηρίζουν την πέψη, διεγείρουν την εντερική περισταλτική και τροφοδοτούν την επιθηλιακή στιβάδα του εντέρου με ενέργεια.

Ασθένειες και παθήσεις

Ωστόσο, τα εντεροβακτήρια μπορούν επίσης να οδηγήσουν σε διάφορες ασθένειες. Για παράδειγμα, η εντεροτοξική Escherichia coli, η σαλμονέλα και το shigella είναι συχνά η αιτία των διαρροϊκών παθήσεων.

Αντιθέτως, η εντεροαιμορραγική Escherichia coli (EHEC) και η Yersinia μπορούν να προκαλέσουν φλεγμονή των εντέρων (εντερίτιδα), η οποία συνοδεύεται από αιματηρή διάρροια. Η διάρροια της σαλμονέλας προκαλείται κυρίως από χαλασμένα τρόφιμα. Ο έμετος συχνά μπαίνει ταυτόχρονα. Τυπικές πηγές μόλυνσης είναι το χοιρινό, το βόειο κρέας και τα πουλερικά, καθώς και η μαγιονέζα, τα ωμά αυγά και οι κρέμες.

Οι λοιμώξεις του ουροποιητικού συστήματος προκαλούνται κυρίως από Escherichia coli, Proteus, Serratia, Klebsiella, Morganella, Citrobacter και Providencia.

Στην περίπτωση λοίμωξης της ουροδόχου κύστης (κυστίτιδα), τα βακτήρια ανεβαίνουν από το έντερο μέσω της ουρήθρας στην ουροδόχο κύστη. Περίπου το 80% όλων των λοιμώξεων της ουροδόχου κύστης προκαλούνται από το Escherichia coli. Οι γυναίκες επηρεάζονται ιδιαίτερα από την ασθένεια. Η ουρήθρα είναι μικρότερη στις γυναίκες παρά στους άνδρες. Εξαιτίας αυτού, τα βακτήρια πρέπει να ταξιδεύουν μόνο σε μικρότερη απόσταση. Επιπλέον, το γυναικείο ουρηθρικό άνοιγμα βρίσκεται πιο κοντά στον πρωκτό παρά στο αρσενικό φύλο.

Τα εντεροβακτήρια όπως το Klebsiella είναι συχνά η αιτία της βακτηριακής πνευμονίας. Προκαλείται από την υπομορφή Klebsiella pneumoniae. Τα είδη Yersinia όπως το Yersinia enterocolitica, το Yersinia pseudotuberculosis και το Yersinia pestis είναι επίσης ανησυχητικά. Προκαλούν φλεγμονή του παχέος εντέρου (εντεροκολίτιδα), φλεγμονή των λεμφαδένων (λεμφαδενίτιδα) και της πανώλης. Αυτή η εξαιρετικά μεταδοτική ασθένεια φοβόταν ως «μαύρο θάνατο» ακόμη και στην αρχαιότητα, καθώς ισχυρίστηκε πολλά θύματα. Σήμερα, ωστόσο, η πανούκλα είναι πολύ σπάνια. Γίνεται διάκριση μεταξύ της παλμικής πανώλης, της πνευμονικής πανώλης και της σηψαιμίας.