Spirils είναι ένα γένος βακτηρίων στην οικογένεια Spirillaceae. Ανακαλύφθηκαν το 1832 από τον φυσικό επιστήμονα Christian G. Ehrenberg.
Τι είναι τα σπιράλ;
Το γένος του σπιρίλλα αποτελούσε παλαιότερα πέντε είδη και ήταν αμφιλεγόμενο επειδή μόνο τα είδη Spirillum volutans και Spirillum winogradskyi μπορούσαν να αποδειχθούν ότι σχετίζονται. Τα τρία είδη Spirillum minus, Spirillum pleomorphum και Spirillum pulli έχουν ανατεθεί στο γένος από μορφολογικές παρατηρήσεις. Η άμεση σχέση μεταξύ ειδών δεν μπορούσε να αποδειχθεί από τη σύνθεση του DNA.
Επομένως, η ακατάλληλη και πρόχειρη ταξινόμηση επεκτάθηκε πρόσφατα για να συμπεριλάβει πρόσθετες γενικές κατηγορίες. Το γένος Spirillum περιλαμβάνει τώρα τα 2 είδη Spirillum volutans και Spirillum pleomorphum.
Τα άλλα είδη έχουν ταξινομηθεί σε άλλα γένη όπως το Aquaspirillum. Επιπλέον, ανακαλύπτονται νέοι τύποι σπιρίλας όπως το Aquaspirillum serpens και οι παλαιότεροι μετονομάζονται. Σε αντίθεση με τα μέλη του αρχικού γένους των σπιράλ, έχουν επίσης ανακαλυφθεί σπειροειδή που αγαπούν το αλάτι, τα οποία ταξινομούνται στο γένος του Oceanospirillum.
Τα γένη Azospirillum και Herbaspirillum δημιουργήθηκαν για σπείρες στερέωσης αζώτου. Το σπιρίλιο μείον, που προκαλεί πυρετό δαγκώματος αρουραίου, δεν μπορούσε ακόμη να προσδιοριστεί με σαφήνεια.
Εμφάνιση, διανομή και ιδιότητες
Δεδομένου ότι η νέα κατηγοριοποίηση πραγματοποιήθηκε μόλις πρόσφατα και μια περιγραφή όλων των ειδών των νέων γενών σπιρίλλας θα ξεπερνούσε το πεδίο εφαρμογής, η ακόλουθη ενότητα αναφέρεται στα μικρόβια που αρχικά ταξινομήθηκαν σε σπιρίλλα.
Οι σπείρες είναι αρνητικά κατά gram βακτήρια. Έτσι υπάρχει μόνο ένα λεπτό στρώμα μουρεΐνης με μια επικάλυψη λιπιδικής μεμβράνης ως κυτταρικό περίβλημα. Το άκαμπτο, ελικοειδές σχήμα είναι εντυπωσιακό και του δίνει το όνομά του. Για την κίνηση, τα σπειροειδή χρησιμοποιούν πολυτριχοδιπολικό flagella, δηλαδή flagella και στα δύο άκρα του σπειροειδούς κυττάρου. Οι σπείρες είναι σχετικά μεγάλες με διάμετρο 1,4-1,7 μm και μήκος 14-60 μm.
Ο αναπνευστικός μεταβολισμός του βακτηρίου ειδικεύεται σε οργανικά υποστρώματα. Η χρήση υδατανθράκων δεν είναι δυνατή. Σε αντίθεση με τους περισσότερους αερόβιους οργανισμούς, το σπιρίλιο δεν έχει κατάλυση. Η καταλάση είναι ένα ένζυμο που είναι υπεύθυνο για τη διάσπαση του υπεροξειδίου του υδρογόνου. Οι σπείρες είναι επομένως πολύ ευαίσθητες στο υπεροξείδιο του υδρογόνου.
Λόγω της ανεπαρκούς διάσπασης του υπεροξειδίου του υδρογόνου, οι σπείρες έχουν μικροαερόφιλες ιδιότητες και επομένως προτιμούν περιβάλλοντα χαμηλού οξυγόνου. Ένα περιβάλλον με περίπου το 20% του οξυγόνου που περιέχεται στον κανονικό αέρα προσφέρει καλές συνθήκες διαβίωσης για το βακτήριο. Το Spirilla δεν μπορεί να επιβιώσει σε περιβάλλον χωρίς οξυγόνο.
Το Spirillum είναι επίσης ευαίσθητο σε υψηλές συγκεντρώσεις χλωριούχου νατρίου. Μια συγκέντρωση 0,2 g / L NaCl μπορεί ήδη να έχει αποτέλεσμα θανάτωσης. Λόγω της δυσανεξίας τους στο Nacl, τα σπειρά βρίσκονται ιδιαίτερα στο γλυκό νερό. Δεδομένου ότι το μικρόβιο είναι επίσης μικροαερόφιλο, επιβιώνει ιδιαίτερα καλά σε γλυκό νερό με χαμηλή περιεκτικότητα σε οξυγόνο.
Ωστόσο, διαφορετικά είδη σπιρίλλας μπορούν επίσης να βρεθούν σε άλλα υγρά. Στην φρέσκια κοπριά χοιρινού κρέατος, για παράδειγμα, το είδος Spirillum volutans μπορεί να ανιχνευθεί σε πολύ υψηλή συγκέντρωση.
Παρά την μικροαερόφιλη προδιάθεση του σπιρίλλα, είναι επίσης δυνατό στο εργαστήριο να τα καλλιεργήσετε σε φυσιολογικές συγκεντρώσεις οξυγόνου. Απαιτούνται ειδικά μέσα καλλιέργειας για αποτελεσματική καλλιέργεια, καθώς τα σπιράλ δεν μπορούν να χρησιμοποιούν υδατάνθρακες ως ενέργεια.
Ασθένειες και παθήσεις
Το είδος Spirillum μείον μπορεί να προκαλέσει πυρετό δαγκώματος αρουραίου στον άνθρωπο. Ο πυρετός του αρουραίου είναι μια μολυσματική ασθένεια που εμφανίζεται κυρίως στην Ιαπωνία. Ο τρόπος μετάδοσης της νόσου είναι γνωστός ως ζωονόσος. Αυτό περιγράφει τη μετάδοση από ζώα σε ανθρώπους. Η μόλυνση μπορεί να προκληθεί από τσιμπήματα από αρουραίους και άλλα τρωκτικά. Άλλοι φορείς μπορεί να είναι κατοικίδια ζώα που τρώνε τρωκτικά, όπως σκύλοι ή γάτες.
Ο πυρετός από το δάγκωμα των αρουραίων μεταδίδεται σπάνια παγκοσμίως και παίζει μόνο σημαντικό ρόλο στην Ιαπωνία. Εκεί ονομάζεται "Sodoku". Η επώαση της νόσου μπορεί να διαρκέσει έως και τρεις εβδομάδες. Αλλαγές στο δέρμα και στη συνέχεια βάλτε την πληγή. Ένα κόκκινο εξάνθημα σχηματίζεται και ο ασθενής πάσχει από προσβολές πυρετού που μπορούν να διαρκέσουν αρκετές ημέρες και περιοδικά υποχωρούν κάθε 4-5 ημέρες. Η ασθένεια μπορεί να διαρκέσει για εβδομάδες έως μήνες. Η ανάκαμψη λαμβάνει χώρα σε παρόμοια μακρά χρονική περίοδο.
Είναι επίσης δυνατό για τον άρρωστο να αναρρώσει χωρίς ιατρική βοήθεια. Ωστόσο, ορισμένοι Ιάπωνες ειδικοί προειδοποιούν για σοβαρές συνέπειες και δίνουν ποσοστό θανάτου 5-10% σε ασθενείς που προσπαθούν να θεραπεύσουν τον πυρετό του δαγκώματος των αρουραίων χωρίς ιατρική βοήθεια.
Η λεμφαγγίτιδα μπορεί να εμφανιστεί ως συνοδευτικό σύμπτωμα. Η λεμφαγγίτιδα είναι μια πολύ σπάνια φλεγμονή του λεμφικού συστήματος. Το πιο εμφανές σύμπτωμα της λεμφαγγίτιδας είναι οδυνηρές, κόκκινες ραβδώσεις που εμφανίζονται κάτω από το δέρμα στο λεμφικό σύστημα. Οι λεμφικές οδούς στον υποδόριο λιπώδη ιστό (υποδόρια) επηρεάζονται ιδιαίτερα.
Σε πυρετό δαγκώματος αρουραίου, οι τυπικές ραβδώσεις ξεκινούν από το κόκκινο εξάνθημα στο μολυσμένο τραύμα. Οι λεμφαδένες κοντά στο επίκεντρο της φλεγμονής στη συνέχεια διευρύνονται και χρησιμεύουν ως περιοχή αποστράγγισης λεμφαδένων. Συνήθως, η λεμφαγγειίτιδα είναι επίσης γνωστή ως «δηλητηρίαση αίματος». Αυτός ο χαρακτηρισμός είναι παραπλανητικός, ωστόσο, δεδομένου ότι η λεμφαγγειίτιδα δεν λαμβάνει χώρα στο αίμα και δεν μπορεί να συγκριθεί συμπτωματικά με σήψη, δηλ. Πραγματική δηλητηρίαση αίματος. Ωστόσο, σε πολύ σπάνιες και σοβαρές περιπτώσεις πυρετού δαγκώματος αρουραίου, η λεμφαγγειίτιδα μπορεί να είναι το προκαταρκτικό στάδιο της πραγματικής σήψης. Ωστόσο, για να γίνει αυτό, η λοίμωξη πρέπει να είναι τόσο έντονη ώστε να εξαπλωθεί στην κυκλοφορία του αίματος.
