ο Στερέωση πλακών είναι μια μέθοδος οστεοσύνθεσης Το κάταγμα ενός οστού αντιμετωπίζεται με πλάκες.
Τι είναι η στερέωση πλακών;
Μια στερέωση πλακών χρησιμοποιείται όταν ένα κάταγμα οστού αντιμετωπίζεται χειρουργικά με μεταλλικές πλάκες. Οι πλάκες χρησιμεύουν για τη σταθεροποίηση του σπασίματος.
Η στερέωση πλακών είναι δυνατή σε όλες τις περιοχές των οστών και είναι κατάλληλη για όλους τους τύπους καταγμάτων. Στις περισσότερες περιπτώσεις, οι μεταλλικές πλάκες χρησιμοποιούνται για κατάγματα που επηρεάζουν άμεσα την άρθρωση ή για κατάγματα κοντά στην άρθρωση. Στην ιατρική, γίνεται διάκριση μεταξύ οστεοσύνθεσης πλακών συναρμολόγησης φόρμας και προσαρμογής δύναμης.
Λειτουργία, αποτέλεσμα και στόχοι
Μια οστεοσύνθεση πλακών χρησιμοποιείται για τη θεραπεία καταγμάτων οστών. Οι πιο συχνές ενδείξεις είναι κατάγματα που περιλαμβάνουν την άρθρωση, ανοιχτά κατάγματα, κατάγματα οστών σε ασθενείς με πολλαπλό τραύμα και κατάγματα πολλαπλών θραυσμάτων που είναι εντελώς ασταθή.
Άλλες περιοχές εφαρμογής για αυτόν τον τύπο οστεοσύνθεσης είναι σπασμένα οστά στα κάτω άκρα, κατάγματα στα οποία τα νεύρα ή τα αιμοφόρα αγγεία έχουν υποστεί βλάβη και πλήρη κατάγματα του αντιβράχιου. Ποια οστεοσυνθετική θεραπεία πραγματοποιείται τελικά εξαρτάται από τη θέση και την πορεία του κατάγματος των οστών. Η στερέωση της πλάκας είναι ιδιαίτερα κατάλληλη για τη θεραπεία καταγμάτων του εγγύς άνω βραχίονα, ενός κατάγματος άξονα του βραχίονα ή ενός κατάγματος της εγγύς κνήμης.
Μπορεί να γίνει στερέωση πλακών με διαφορετικά σχήματα πλακών. Αυτό περιλαμβάνει, για παράδειγμα, τη γωνιακή πλάκα, η οποία χρησιμοποιείται όταν το απομακρυσμένο ή εγγύς οστό του μηρού (μηριαίο) έχει σπάσει. Οι πλάκες στήριξης σχηματίζουν διαφορετικό σχήμα. Αυτά μοιάζουν με L ή T και χρησιμοποιούνται για τη θεραπεία καταγμάτων οστών που συμβαίνουν στην περιοχή της μετάφυσης ή της επιφύσης. Υπάρχει επίσης μια ανακατασκευή με βίδες υστέρησης.
Ένα άλλο σχήμα είναι η πλάκα συμπίεσης. Χρησιμοποιούνται για τη θεραπεία λοξών καταγμάτων που είναι εγκάρσια και βραχεία. Η πλάκα συμπίεσης είναι επίσης κατάλληλη για κοχλιωτή οστεοσύνθεση. Χρησιμοποιώντας τη διάταξη της οπής κοχλία ή με τη βοήθεια ενός εντατήρα πλάκας, μπορεί να επιτευχθεί συμπίεση στην περιοχή του διακένου θραύσης. Μια σταθερή πλάκα βραχίονα χρησιμοποιείται όταν υπάρχει εγγύς κάταγμα.
Το θραύσμα οστού στερεώνεται και συγκρατείται μέσα στην πλάκα στερέωσης με τη βοήθεια ειδικών βιδών κεφαλής βραχίονα. Ο χειρουργός χρησιμοποιεί επίσης τυπικές βίδες φλοιού για να αγκυρώσει το θραύσμα στελέχους. Η πλάκα εξουδετέρωσης ανήκει επίσης στις μορφές οστεοσύνθεσης της πλάκας. Έχει την ιδιότητα να εξουδετερώνει τις δυνάμεις κάμψης και στρέψης. Η συμπίεση μπορεί να επιτευχθεί χρησιμοποιώντας βίδες υστέρησης.
Το λιγότερο επεμβατικό σύστημα σταθεροποίησης ή το LISS είναι μια διαδικασία οστεοσύνθεσης πλακών που χρησιμοποιείται για τη θεραπεία καταγμάτων υπερακονδυλίου, ενδοαρθρικών καταγμάτων και καταγμάτων του άπω άξονα του μηριαίου άξονα. Αποτελείται από εμφύτευμα και βίδες ασφάλισης. Μαζί επιτυγχάνουν το αποτέλεσμα ενός εξωτερικού σταθεροποιητή.
Η γενική αναισθησία χορηγείται συνήθως στον ασθενή πριν από τη στερέωση της πλάκας. Στην αρχή της διαδικασίας, ο χειρουργός επιστρέφει πρώτα τα θραύσματα των οστών στην κανονική τους θέση, η οποία είναι επίσης γνωστή ως μείωση. Στη συνέχεια, αντιμετωπίζει το κάταγμα με έναν από τους διαφορετικούς τύπους οστεοσύνθεσης πλακών, η οποία εξαρτάται από τον τύπο του εν λόγω κατάγματος. Εάν χρησιμοποιείται σε ένα κάτω άκρο, πρέπει πρώτα να εκτελεστεί ένα μερικό φορτίο και έπειτα ένα πλήρες φορτίο να εκτελεστεί στην περαιτέρω πορεία, επειδή η οστεοσύνθεση της πλάκας δεν είναι σταθερή.
Στις περισσότερες περιπτώσεις, η στερέωση της πλάκας είναι επιτυχής και το κάταγμα των οστών θεραπεύεται. Το μεταλλικό υλικό που χρησιμοποιείται αφαιρείται μετά από 12 μήνες το νωρίτερο. Ο καλύτερος χρόνος για να αφαιρέσετε την πλάκα είναι 12 έως 18 μήνες. Λόγω του πυρίμαχου κινδύνου, η αφαίρεση δεν πρέπει ποτέ να γίνει νωρίτερα. Από την άλλη πλευρά, δεν χρειάζεται να περιμένετε πολύ περισσότερο από 18 μήνες για να αφαιρέσετε το υλικό, επειδή το μέταλλο στη συνέχεια έχει αναπτυχθεί μέχρι στιγμής που οι βίδες απειλούν να σπάσουν.
Κίνδυνοι, παρενέργειες & κίνδυνοι
Η μέθοδος στερέωσης της πλάκας έχει τόσο πλεονεκτήματα όσο και μειονεκτήματα. Τα πλεονεκτήματα της χειρουργικής μεθόδου περιλαμβάνουν την υψηλή σταθερότητα και την επιλογή της πρώιμης κινητοποίησης. Επιπλέον, η οστεοσύνθεση πλακών μπορεί να εξουδετερώσει πιθανές εσφαλμένες ευθυγραμμίσεις. Τα περίπλοκα κατάγματα μπορούν επίσης να αντιμετωπιστούν με αυτόν τον τρόπο.
Ωστόσο, υπάρχουν και μερικά αρνητικά. Οι κινήσεις μετά τη χειρουργική επέμβαση συχνά περιορίζονται λόγω συμφύσεων και ουλών. Είναι επίσης απαραίτητο να αφαιρέσετε αργότερα τις μεταλλικές πλάκες με μια δεύτερη λειτουργία.
Αν και η στερέωση της πλάκας είναι μια ρουτίνα ιατρική διαδικασία, ενέχει τον κίνδυνο ορισμένων κινδύνων και παρενεργειών. Για παράδειγμα, η πλάκα στο οστό μπορεί να χαλαρώσει. Επιπλέον, είναι πιθανές διαταραχές του κυκλοφορικού και λοιμώξεις των οστών Επιπλέον, οι τένοντες, οι καμπυλότητες των μυών, των νεύρων και των χόνδρων και η δυσκαμψία των αρθρώσεων είναι σπάνιες.
Μια άλλη πιθανή επιπλοκή είναι η απουσία ή ανεπαρκής επούλωση του κατάγματος των οστών, την οποία οι επαγγελματίες του ιατρού αποκαλούν ψευδόρθρωση. Επιπλέον, μπορεί να εμφανιστεί νέκρωση οστού, στην οποία πεθαίνουν μεμονωμένα μέρη του οστού.
Οι γενικοί κίνδυνοι της οστεοσύνθεσης περιλαμβάνουν επίσης τραυματισμούς στα νεύρα, την εμφάνιση θρόμβων αίματος, αιμορραγία, μολύνσεις από τοπικές πληγές, αλλεργικές αντιδράσεις σε ορισμένες ουσίες και το σχηματισμό ουλών. Επιπλέον, είναι πιθανά προβλήματα που προκαλούνται από την αναισθησία. Στις περισσότερες περιπτώσεις, ωστόσο, υπάρχουν πολύ λίγες σημαντικές επιπλοκές.
Ο ασθενής πρέπει να κινηθεί ξανά αμέσως μετά τη στερέωση της χειρουργικής πλάκας. Η υπερβολική διάσωση του οστού θεωρείται αντιπαραγωγική και συχνά οδηγεί σε επιπλοκές, όπως σκλήρυνση των αρθρώσεων. Προκειμένου να ανακτήσει μια φυσιολογική αγχωτική κατάσταση, οι ασκήσεις φυσικοθεραπείας πρέπει να πραγματοποιούνται τακτικά.
.jpg)
