Η πράξη της κατάποσης αποτελείται από μια προπαρασκευαστική φάση και τρεις φάσεις μεταφοράς. Η πρώτη φάση αντιστοιχεί σε στοματική φάση μεταφοράς ο πολτός τροφής που ενεργοποιεί το αντανακλαστικό κατάποσης. Οι καταπιεστικές ανακλαστικές διαταραχές της στοματικής φάσης μεταφοράς συχνά σχετίζονται άμεσα με νευρογενείς ασθένειες ή ασθένειες μυών και συνδετικού ιστού.
Ποια είναι η φάση στοματικής μεταφοράς;
Οι άνθρωποι καταπιούν μεταξύ 1.000 και 3.000 φορές την ημέρα. Όταν καταπίνεται, ο πολτός τροφής μεταφέρεται μέσω του λαιμού και του οισοφάγου στο στομάχι. Ταυτόχρονα, η κατάποση καθαρίζει τον οισοφάγο και αφαιρεί, για παράδειγμα, το γαστρικό οξύ που έχει εισέλθει σε αυτό και το οποίο θα μπορούσε να βλάψει την ευαίσθητη βλεννογόνο μεμβράνη του οισοφάγου.
Η πράξη της κατάποσης αποτελείται από διαφορετικές φάσεις. Η προετοιμασία για κατάποση πραγματοποιείται υπό αυθαίρετο έλεγχο, για παράδειγμα μάσημα. Το αντανακλαστικό κατάποσης ενεργοποιείται ερεθίζοντας τη βάση της γλώσσας. Ένα αντανακλαστικό τόξο οδηγεί στην πράξη της κατάποσης, η οποία ανοίγεται από τη στοματική φάση μεταφοράς. Όλες οι επόμενες διαδικασίες είναι πέρα από την εθελοντική επιρροή.
Συνολικά 26 ζεύγη μυών εμπλέκονται στην κατάποση. Εκτός από τις ανατομικές δομές της στοματικής κοιλότητας και των ορίων τους, οι δομές του φάρυγγα, του λάρυγγα, του οισοφάγου και του στομάχου παίζουν ρόλο στην κατάποση. Η στοματική κοιλότητα και οι παρακείμενες δομές της παίζουν τον κύριο ρόλο στη στοματική φάση μεταφοράς της κατάποσης.
Όλες οι κινήσεις κατάποσης και η αλληλεπίδραση των εμπλεκόμενων ζευγών μυών συντονίζονται από το λεγόμενο κέντρο κατάποσης του εγκεφάλου. Αυτό το κέντρο βρίσκεται στο στέλεχος του εγκεφάλου και περιλαμβάνει υψηλότερες λεξιλογικές φράσεις και φλοιώδεις περιοχές του εγκεφάλου.
Λειτουργία & εργασία
Στον στενότερο ορισμό, κάθε πράξη κατάποσης αποτελείται από τρεις φάσεις, οι οποίες είναι επίσης γνωστές ως φάσεις μεταφοράς. Η πρόσληψη τροφής προηγείται των τριών φάσεων μεταφοράς. Η πρώτη φάση μεταφοράς αντιστοιχεί στη φάση στοματικής μεταφοράς μέσω των στοματικών δομών. Αυτό ακολουθείται από μια φάση μεταφοράς του φάρυγγα και μια φάση μεταφοράς του οισοφάγου. Η στοματική φάση μεταφοράς της κατάποσης υπερβαίνει κατά πολύ τον αυθαίρετο έλεγχο. Μόνο ένα μικρό μέρος των εμπλεκόμενων κινήσεων είναι αυθαίρετο και μπορεί να ελεγχθεί συνειδητά. Μετά την ολοκλήρωση της στοματικής προετοιμασίας, τα χείλη κλείνουν. Με αυτόν τον τρόπο, δεν μπορεί να διαφύγει περισσότερο σάλιο από το στόμα. Επιπλέον, το κλείσιμο των χειλιών εμποδίζει τον αέρα να εισέλθει στο στόμα, έτσι ώστε να μην καταπιεί αέρα.
Στη συνέχεια συστέλλονται οι μύες των μάγουλων. Στην αρχή της πραγματικής διαδικασίας κατάποσης, η γλώσσα πιέζει τον σκληρό ουρανίσκο. Με αυτόν τον τρόπο, ο σκληρός ουρανίσκος χρησιμεύει ως στήριγμα κατά τη διαδικασία κατάποσης. Ο πολτός από τα μασημένα τρόφιμα κινείται τώρα προς το λαιμό. Αυτή η μετανάστευση πραγματοποιείται μέσω οπισθοδρομικών, κυματοειδών κινήσεων που υποστηρίζονται από τους μυς styloglossus και hyoglossus.
Οι δύο μύες τραβούν τη γλώσσα προς τα πίσω με κυματοειδή τρόπο από τον σκληρό ουρανίσκο. Αυτή η κίνηση ωθεί τον πολτό τροφής στο λαιμό μέσω του στενού λαιμού.
Ο πολτός τροφής αγγίζει τελικά τη βάση της γλώσσας ή το πίσω τοίχωμα του λαιμού. Ευαίσθητα αισθητήρια κύτταρα από την ομάδα των μηχανικών υποδοχέων βρίσκονται σε αυτές τις δομές. Τα αισθητήρια κύτταρα καταγράφουν το ερέθισμα αφής και μεταδίδουν το ερέθισμα στο κεντρικό νευρικό σύστημα μέσω προσαγωγών νευρικών οδών. Στο κεντρικό νευρικό σύστημα, η διέγερση μετατρέπεται σε κινητικά νεύρα και ταξιδεύει κατά μήκος αυτών των νεύρων στους μυς που πραγματοποιούν την πραγματική διαδικασία κατάποσης.
Μόλις το φαγητό αγγιστεί στη βάση της γλώσσας ή στο πίσω μέρος του λαιμού, η διαδικασία κατάποσης εντός της στοματικής φάσης δεν μπορεί πλέον να ελεγχθεί αυθαίρετα. Οι μυϊκές κινήσεις που ενεργοποιούνται αργότερα είναι αντανακλαστικές και έτσι αποφεύγουν τον εθελοντικό έλεγχο.
Μπορείτε να βρείτε το φάρμακό σας εδώ
➔ Φάρμακα για πονόλαιμο και δυσκολία στην κατάποσηΑσθένειες και παθήσεις
Οι διαταραχές κατάποσης συνοψίζονται με τον όρο δυσφαγία. Οι νευρογενείς σχέσεις και ασθένειες είναι οι πιο συνηθισμένες αιτίες, ειδικά για διαταραχές της στοματικής φάσης μεταφοράς με την έννοια ενός περιορισμένου ή απούσα αντανακλαστικού κατάποσης. Το αντανακλαστικό κατάποσης στη στοματική φάση μεταφοράς μπορεί να διαταραχθεί ως αποτέλεσμα εγκεφαλικού επεισοδίου, τραυματικής εγκεφαλικής βλάβης, μηνιγγίτιδας ή εκφυλιστικής εγκεφαλικής νόσου όπως η νόσος του Πάρκινσον. Αυτή η δυσφαγία είναι εξίσου συχνή στο πλαίσιο της αυτοάνοσης νόσου πολλαπλής σκλήρυνσης.
Οι ασθένειες και τα φαινόμενα που αναφέρονται οδηγούν κυρίως σε διαταραχές κατάποσης όταν τραυματίζουν τον ιστό του κέντρου κατάποσης. Στις περισσότερες περιπτώσεις, οι τραυματισμοί ιστού στον εγκέφαλο οδηγούν σε μόνιμη βλάβη. Ο εγκεφαλικός ιστός είναι ιδιαίτερα εξειδικευμένος και συχνά δεν μπορεί να ανακάμψει πλήρως από βλάβες. Επιπλέον, οι τραυματισμοί που προκαλούνται από τις ασθένειες και τα γεγονότα που αναφέρονται αφήνουν ουλές. Στην περιοχή αυτών των ουλών, τα νευρικά κύτταρα του εγκεφάλου δεν είναι πλέον πλήρως λειτουργικά.
Ωστόσο, η διακοπή της στοματικής φάσης μεταφοράς δεν πρέπει πάντα να βασίζεται σε νευρογενή αιτία. Οι μυϊκές παθήσεις όπως η απώλεια μυών ή οι ασθένειες του συνδετικού ιστού όπως το σκληρόδερμα προκαλούν επίσης προβλήματα κατάποσης. Το ίδιο ισχύει για όγκους στο λαιμό και στον νωτιαίο μυελό ή στην περιοχή του εγκεφάλου.
Η στοματική φάση μεταφοράς μπορεί επίσης να καταστεί δυσκολότερη από συγγενείς δυσπλασίες, όπως ένα σχιστό χείλος και ουρανίσκο. Οι χειρουργικές επεμβάσεις ή σοβαροί τραυματισμοί στην περιοχή του στόματος μπορούν εξίσου εύκολα να έχουν αρνητικές επιπτώσεις στη στοματική φάση μεταφοράς.
Σε ηλικιωμένους, οι διαταραχές της στοματικής φάσης μεταφοράς συχνά ερμηνεύονται ως φαινόμενο ηλικίας-φυσιολογικού χωρίς καμία αξία ασθένειας. Σε πολλές περιπτώσεις, τα άτομα πάνω από μια συγκεκριμένη ηλικία δεν καταπιούν πλέον αποτελεσματικά. Αυτό συχνά αναφέρεται ως πρεσβυφαγία. Όσο μεγαλώνουν οι άνθρωποι, τόσο περισσότερο καθυστερεί ο χρόνος αντίδρασης των μυών και των νεύρων τους. Η μειωμένη μυϊκή αντοχή λόγω φυσικής διάσπασης των μυών σε γήρατα, απώλεια δοντιών που σχετίζεται με την ηλικία, ξηρογενείς βλεννογόνοι και η οστεοποίηση της γνάθου παρεμβαίνουν στην πράξη της κατάποσης. Επιπλέον, διαταραχές συντονισμού μπορεί να εμφανιστούν ιδιαίτερα στα γηρατειά, τα οποία καθιστούν δύσκολη την κατάποση και τη στοματική φάση μεταφοράς. Η στοχευμένη προπόνηση κατάποσης μπορεί συχνά να βελτιώσει τη δυσφαγία.
.jpg)
