Σε παιδιά, εντερικές κήλες ή βουβωνική κήλη, οι λεγόμενες κήλες, εμφανίζονται συνήθως στον ομφάλιο δακτύλιο και στην περιοχή της βουβωνικής χώρας, με τις βουβωνικές κήλες να είναι οι πιο συχνές. Οι ακόλουθες αναπτυξιακές διαδικασίες στο ανθρώπινο έμβρυο αποσκοπούν να καταστήσουν σαφές γιατί οι βουβωνικές κήλες εμφανίζονται σχετικά συχνά.
Αιτίες της κολπικής κήλης στα παιδιά και τα μωρά
Ο νευρικός σωλήνας, το σύστημα του κεντρικού νευρικού συστήματος, σχηματίζεται από εισβολή από το νευρικό αυλάκι. Στη συνέχεια, τμήματα της μήτρας αναπτύσσονται και στις δύο πλευρές του νευρικού σωλήνα και διογκώνονται στην πρωτογενή κοιλιακή κοιλότητα. Ο νεφρικός ουρητήρας και η νεφρική πριμορδία αναπτύσσονται από αυτά τα τμήματα της μήτρας, οπότε ο νεφρικός νεφρός γίνεται τα γοναδικά κύτταρα. Η περαιτέρω ανάπτυξη και αλλαγή στη θέση των γονάδων εξαρτάται από το φύλο του δενδρυλλίου. Ενώ η ωοθήκη πλησιάζει μόνο το πρόσθιο κοιλιακό τοίχωμα σε θηλυκά φυτά, οι αλλαγές στη θέση στα αρσενικά έμβρυα είναι πολύ μεγαλύτερες.
Οι αρσενικές γονάδες μεταναστεύουν μαζί τους στο όσχεο, το οποίο είναι μέρος της κοιλιακής κοιλότητας έξω από την κοιλιακή κοιλότητα. Αυτή η διαδικασία μπορεί να εξηγηθεί από τις θερμικές συνθήκες που είναι απαραίτητες για το σχηματισμό των σπερματοζωαρίων και είναι περίπου 36 βαθμούς Κελσίου. Δεδομένου ότι η θερμοκρασία μέσα στην κοιλιακή κοιλότητα, η λεγόμενη θερμοκρασία πυρήνα, είναι περίπου 37,5 βαθμοί Κελσίου, οι χαμηλότερες συνθήκες θερμότητας στο όσχεο, λόγω της εξωτερικής θερμοκρασίας, είναι πιο ευνοϊκές για την ανάπτυξη των σπερματοζωαρίων.
Καθώς μετακινούνται στο όσχεο, οι γονάδες παίρνουν μια επέκταση του περιτοναίου, που τις περιβάλλει μαζί με τα αιμοφόρα αγγεία και το σπερματοζωάριο. Κανονικά, τα τμήματα τοιχώματος της περιτοναϊκής διαδικασίας κολλάνε πάλι μαζί κατά τη διάρκεια της εμβρυϊκής ωριμότητας, δηλαδή, η διαδικασία περιτοναίου (που τώρα αναφέρεται ως θήκη των όρχεων) διαχωρίζεται πλήρως από την κοιλιακή κοιλότητα. Μόνο το βουβωνικό κανάλι παραμένει ανοιχτό, επειδή τα αιμοφόρα αγγεία που τρέφουν τις γονάδες και το σπερματοζωάριο πρέπει να έχουν ακόμη ένα πέρασμα, το οποίο, ωστόσο, συνήθως καλύπτεται από ισχυρές μυϊκές δέσμες.
Ωστόσο, εάν αυτή η περιτοναϊκή διαδικασία δεν κλείσει, τότε υπάρχει μια ανοιχτή σύνδεση μεταξύ της κοιλιακής κοιλότητας και της θήκης των όρχεων, η οποία μπορεί να γίνει ένας κνηστικός σάκος με ολίσθηση σε βρόχους του εντέρου και σε άλλα μέρη του περιεχομένου της κοιλιακής κοιλότητας. Αυτές οι ανατομικές και αναπτυξιακές σχέσεις εξηγούν επίσης γιατί μια βουβωνική κήλη βρίσκεται σε περίπου 90 τοις εκατό όλων των περιπτώσεων σε αγόρια.
Μέρη των εντέρων μπορούν να γλιστρήσουν στον κνησμό, εάν το παιδί πιέζει το κοιλιακό τοίχωμα σκληρά για διάφορους λόγους, για παράδειγμα όταν προσπαθεί να εκκενώνει τακτικά σκληρά κόπρανα από το έντερο. Στη συνέχεια μπορεί να φανεί μια προεξοχή στη βουβωνική χώρα εξωτερικά. Τις περισσότερες φορές, τα περιεχόμενα του κνηστικού σάκου είναι βρόχοι του εντέρου, λιγότερο συχνά είναι τα τροφοδοτικά που καλύπτουν κανονικά τους βρόχους του εντέρου.
Συχνότητα & χαρακτηριστικά
Μια βουβωνική κήλη δεξιάς πλευράς (60%) εμφανίζεται συχνότερα από μια αριστερή πλευρά (25%) ή μια διπλή όψη (15%), καθώς η πλήρης μετατόπιση της δεξιάς γονάδας στο όσχεο συμβαίνει αργότερα από ό, τι στην αριστερή πλευρά, δημιουργώντας έτσι τη σωστή περιτοναϊκή διαδικασία παραμένει ανοιχτό περισσότερο. Εκτός από αυτές τις συγγενείς κήλες, οι λεγόμενες κεκτημένες κήλες είναι επίσης γνωστές. Περνούν κατευθείαν από ένα σημείο στο κοιλιακό τοίχωμα όπου το κοιλιακό τοίχωμα δεν καλύπτεται πλήρως από τις μυϊκές δέσμες που πηγαίνουν σε διαφορετικές κατευθύνσεις. Δεν χρειάζεται λοιπόν να ακολουθήσετε το βουβωνικό κανάλι. Ωστόσο, τέτοιες κήλες σπάνια απαντώνται στα παιδιά.
Συμπτώματα και σημεία
Οι συγγενείς κήλες συνήθως γίνονται ορατές μόνο λίγες εβδομάδες έως μήνες μετά τη γέννηση. Τα αδύναμα και πρόωρα μωρά είναι πολύ πιο πιθανό από άλλα παιδιά.Ο συχνά έντονος βήχας τύπου που εμφανίζεται με κοκκύτη ή άλλες σοβαρές φλεγμονώδεις ασθένειες τονίζει πάντα το κοιλιακό τοίχωμα, αυξάνει την πίεση μέσα στην κοιλιακή κοιλότητα και επομένως προάγει την εμφάνιση βουβωνικής κήλης, ειδικά σε βρέφη και νήπια. Είναι κατανοητό ότι η μυϊκή προπόνηση του κοιλιακού τοιχώματος, η οποία ξεκινά νωρίς το νήπιο με ελαφρές γυμναστικές ασκήσεις και περιστασιακή επιρρεπής τοποθέτηση και στη συνέχεια συνεχίζεται σε όλο το νηπιαγωγείο και το σχολείο, συμβάλλει στην προφύλαξη τέτοιων καταγμάτων.
Η κήλη μπορεί να εμφανιστεί ως μια μικρή προεξοχή στη βουβωνική χώρα, συχνά μόνο το μέγεθος ενός φουντουκιού. Εάν επιμένει για μεγάλο χρονικό διάστημα και διογκώνεται συχνότερα, φτάνει σε σημαντικά μεγέθη. Στη συνέχεια συχνά βυθίζεται στο όσχεο, το οποίο μερικές φορές μπορεί να φτάσει το μέγεθος μιας γροθιάς, το οποίο επηρεάζει σημαντικά την ευημερία των παιδιών. Στη συνέχεια, συχνά είναι ανήσυχοι και ουρλιάζουν πολύ, έχουν κακή όρεξη, κάνουν εμετό εύκολα και, για αυτούς τους λόγους, κερδίζουν λίγο βάρος.
Εάν το παιδί ξαπλώνει ήσυχα ή μπαίνει σε ένα ζεστό λουτρό, ο νευρικός όγκος συχνά υποχωρεί από μόνη της στην κοιλιακή κοιλότητα. Εάν αυτό δεν συμβεί, το περιεχόμενο του κήλου πρέπει να ωθηθεί προσεκτικά προς τα πίσω. Ένα τέτοιο κάταγμα γίνεται προβληματικό μόνο (για γονείς και παιδιά, όχι για τον χειρουργό) όταν τα περιεχόμενα του κήλου παγιδεύονται στο άνοιγμα της κήλης, το οποίο μπορεί να έχει πολλές αιτίες, αλλά δύο από τα οποία είναι ιδιαίτερα σημαντικά.
Ας υποθέσουμε ότι υπάρχει ένας βρόχος του λεπτού εντέρου στον κνηστικό σάκο. Σε μια τέτοια περίπτωση, τα περιεχόμενα του εντέρου περνούν από το πόδι τροφοδοσίας στο εντερικό τμήμα, το οποίο βρίσκεται στον κνηνιακό σάκο, και στη συνέχεια στο πόδι αποστράγγισης. Έτσι, το περιεχόμενο του εντέρου (που περιέχει πάντα βακτήρια και στις οποίες λαμβάνουν χώρα χημικές διεργασίες) πρέπει να περάσει από το τμήμα του εντέρου που στενεύει στην κήλη δύο φορές. Μια σπασμωδική συστολή των μυών του κοιλιακού τοιχώματος θα περιόριζε την κοιλιακή θυρίδα. Θα μπορούσε να προκύψει συμφόρηση του εντερικού περιεχομένου μέσα στον κνηνιακό σάκο και βλάβη στο εντερικό τοίχωμα μέσω χημικών και βακτηριακών διεργασιών.
Συμπτώματα & σημεία της βουβωνικής κήλης
Εκτός από αυτήν την πρώτη προϋπόθεση, υπάρχει, όπως ήδη αναφέρθηκε, μια δεύτερη για την παγίδευση του περιεχομένου του κνηστικού σάκου: Εάν τα βακτήρια και οι τοξίνες διέρχονται από το εντερικό τοίχωμα, προκαλούν φλεγμονή του περιτοναίου σε αυτήν την περιοχή, η οποία προκαλεί εξάντληση, πόνο στους εντερικούς μύες και συμφύσεις. Η άλλη επικίνδυνη πλευρά της παγίδευσης είναι ότι οι εντερικοί βρόχοι εντός του κήλου συνοδεύονται από αγγεία (αρτηρίες και φλέβες).
Η στένωση του κνηστικού στομίου οδηγεί πάντα σε βλάβη του κυκλοφορικού συστήματος, στο βαθμό που οι φλέβες λεπτού τοιχώματος στενεύουν πρώτα και εμποδίζεται η εκροή αίματος. Εάν η αρτηριακή εισροή στον εντερικό βρόχο του κνηστικού σάκου συνεχίζεται, συμβαίνει κυκλοφοριακή συμφόρηση και το αίμα διαφεύγει από τα αγγεία στις ρωγμές των ιστών, γεγονός που με τη σειρά του προάγει φλεγμονώδεις διεργασίες.
Τα πρώτα σημάδια παγίδευσης είναι ανησυχία και εκφράσεις πόνου στο παιδί. Ξαφνικά αρχίζει να ουρλιάζει χωρίς προφανή λόγο και δεν μπορεί να ηρεμήσει. Συχνά τα παιδιά κάνουν εμετό. Δεδομένου ότι υπάρχει ακόμα κόπρανα κάτω από το περιορισμένο εντερικό τμήμα, τα κανονικά κόπρανα μπορούν να προσομοιωθούν περνώντας το.
Μετά από αυτό, ωστόσο, το περιεχόμενο του εντέρου συσσωρεύεται πάνω από τον εγκλωβισμό. Το σκαμνί και το αέριο δεν εξαφανίζονται πλέον. Τα παιδιά κάνουν εμετό και ο εμετός των περιττωμάτων είναι ένα ιδιαίτερα σοβαρό σύμπτωμα.
Η πρόσληψη τροφής επίσης απορρίπτεται και το στομάχι αργά διογκώνεται. Το δέρμα πάνω από τον εξωτερικά ορατό κνημιαίο όγκο γίνεται κόκκινο και ο όγκος πονάει μόλις ασκηθεί πίεση σε αυτό. Συνιστάται να συμβουλευτείτε έναν γιατρό στα πρώτα σημάδια μιας τρυπημένης κήλης. Αν και πολλές παγίδες επιλύονται αυθόρμητα στην παιδική ηλικία, κάτι που συμβαίνει συχνά κατά τη μεταφορά στο νοσοκομείο, για παράδειγμα, πρέπει να επιδιωχθεί η άμεση εξάλειψη της παγίδευσης.
Θεραπεία & χειρουργική επέμβαση
Υπάρχουν βασικά δύο τρόποι αντιμετώπισης της βουβωνικής κήλης: ο συντηρητικός και ο χειρουργικός. Η θεραπεία που θα κάνει ο γιατρός εξαρτάται κυρίως από την ηλικία και τη γενική κατάσταση του ασθενούς. Η βουβωνική κήλη που δεν είχε τρυπηθεί στα πρώτα στάδια της θεραπείας αντιμετωπίστηκε με έναν κνημικό σύνδεσμο μέχρι πριν από λίγο καιρό, το οποίο υποτίθεται ότι θα αποτρέψει τη διαφυγή της κήλης ασκώντας πίεση στο βουβωνικό κανάλι. Υποτίθεται ότι αυτό θα προωθούσε το κλείσιμο της περιτοναϊκής διαδικασίας που είχε παραμείνει ανοιχτή.
Σήμερα, ωστόσο, γνωρίζουμε ότι μια βουβωνική κήλη δεν θεραπεύεται αυθόρμητα μετά τους πρώτους μήνες της ζωής, είτε με ή χωρίς κήλη. Επιπλέον, η φθορά του κορμού για μεγάλο χρονικό διάστημα είναι πάντα δυσμενής επειδή το δέρμα γύρω από το σύνδεσμο και κάτω από αυτό στο βρέφος είναι εύκολα φλεγμονή. Οι μύες που ακολουθούν αποδυναμώνουν και υποχωρούν σταδιακά, και δεν υπάρχει ποτέ εγγύηση ότι η περιτοναϊκή διαδικασία έχει κλείσει.
Επομένως, εάν το παιδί μπορεί να αναμένεται να εκτελέσει την επέμβαση, ο ασθενής δεν πρέπει να περιμένει πολύ. Η διαδικασία λειτουργίας είναι κατανοητή. Ο χειρουργός επανατοποθετεί το περιεχόμενο του κνηστικού σάκου στην κοιλιακή κοιλότητα, ράβει πρώτα το περιτόναιο και μετά τα άλλα στρώματα του κοιλιακού τοιχώματος μαζί πάνω από την προηγούμενη κοιλιακή θυρίδα. Τέλος, κόβει τα περιττά μέρη του δέρματος που έχουν τεντωθεί σοβαρά από το σπάσιμο και ράβει το δέρμα.
Η διαδικασία μπορεί τώρα να πραγματοποιηθεί σχετικά γρήγορα και χωρίς σημαντικό κίνδυνο. Τα βρέφη, τα νήπια και τα μωρά μπορούν να υποβληθούν σε χειρουργική επέμβαση ήδη από τρεις μήνες. Ένα ακόμη νωρίτερο χρονικό σημείο πρέπει να επιλεγεί μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις, για παράδειγμα σε περίπτωση παγίδευσης. Η αναβολή της επέμβασης έως ότου το παιδί είναι ένα ή δύο ετών δεν σημαίνει ότι το παιδί κινδυνεύει, ακόμα κι αν σχετίζεται με το γεγονός ότι η θραύση μπορεί να παγιδευτεί ανά πάσα στιγμή και έτσι να θέσει σε κίνδυνο τη ζωή του παιδιού.
Εάν η διαδικασία επούλωσης είναι απλή, τα παιδιά μπορούν να απολυθούν από το νοσοκομείο λίγες μέρες μετά την επέμβαση. Για να διευκολυνθεί η τελική επούλωση, είναι απαραίτητο να αποφευχθεί το αέριο και η υπερβολική άσκηση της κοιλιακής πρέσας για λίγο. Για το λόγο αυτό, ο γιατρός απαλλάσσει τα παιδιά σχολικής ηλικίας από σχολικά αθλήματα για περίπου τρεις μήνες μετά από εγχείρηση κήλης. Το να περιποιηθείτε το παιδί λόγω της θεραπευμένης χειρουργικής ουλής και να το ελευθερώσετε από σωματικές δουλειές στο νοικοκυριό είναι θεμελιωδώς λάθος. Η παρατεταμένη ακινητοποίηση εξασθενεί μόνο, ώστε όσοι το παίρνουν εύκολα να υποτροπήσουν εύκολα.
