Υδροχλωροθειαζίδη

Υδροχλωροθειαζίδη είναι ένα διουρητικό φάρμακο και θεωρείται το πρωτότυπο των θειαζιδικών διουρητικών. Το δραστικό συστατικό χρησιμοποιείται, μεταξύ άλλων, για τη θεραπεία του οιδήματος.

Τι είναι η υδροχλωροθειαζίδη;

Η υδροχλωροθειαζίδη είναι διουρητικό. Τα διουρητικά είναι φάρμακα με αρκετά ευρύ θεραπευτικό φάσμα. Χρησιμοποιούνται κυρίως για να ξεπλύνουν το νερό από το ανθρώπινο σώμα. Μπορεί να γίνει διάκριση μεταξύ διαφορετικών τύπων διουρητικών φαρμάκων. Τα θειαζιδικά διουρητικά, μαζί με τα καλιοσυντηρητικά διουρητικά και οι ανταγωνιστές αλδοστερόνης, είναι από τα πιο γνωστά διουρητικά.

Τα θειαζιδικά διουρητικά όπως η υδροχλωροθειαζίδη έχουν ένα ευρύ φάσμα χρήσεων. Χρησιμοποιούνται, μεταξύ άλλων, για τη θεραπεία της υψηλής αρτηριακής πίεσης ή για τη θεραπεία της καρδιακής ανεπάρκειας. Τα θειαζιδικά διουρητικά είναι συνήθως καλά ανεκτά, αλλά λόγω της έκπλυσης, μπορούν επίσης να προκαλέσουν διαταραχές ηλεκτρολυτών.

Η υδροχλωροθειαζίδη έχει απαγορευτεί για αθλητές από τον Παγκόσμιο Οργανισμό κατά του Ντόπινγκ. Αν και το φάρμακο δεν αυξάνει άμεσα την απόδοση, είναι ένας από τους λεγόμενους παράγοντες κάλυψης. Αυτά μπορούν να κάνουν την ανίχνευση ουσιών ντόπινγκ πιο δύσκολη. Η υδροχλωροθειαζίδη αραιώνει τα ούρα τόσο πολύ ώστε ο έλεγχος του ντόπινγκ στα ούρα είναι σχεδόν αδύνατος.

Φαρμακολογική επίδραση

Η υδροχλωροθειαζίδη δρα στα απομακρυσμένα σωληνάρια του νεφρονίου. Το νεφρόνιο είναι η μικρότερη λειτουργική μονάδα του νεφρού. Αποτελείται από ένα νεφρικό σώμα και ένα σύστημα σωλήνων που συνδέονται με αυτό, το λεγόμενο σωληνοειδές σύστημα. Τα πρωτογενή ούρα διηθούνται στο νεφρώνα. Στο σύστημα σωληναρίων, το νερό και διάφορες άλλες ουσίες ανακτώνται προτού τα λεγόμενα δευτερογενή ούρα εκκρίνονται μέσω του ουροποιητικού συστήματος.

Η υδροχλωροθειαζίδη αναστέλλει τον συν-μεταφορέα χλωριούχου νατρίου στην αυλού της μεμβράνης των κυττάρων στο σωληνοειδές σύστημα. Σε υψηλότερες δόσεις, το φάρμακο αναστέλλει επίσης την καρβονική ανυδράση. Ως αποτέλεσμα, τα νεφρά εκκρίνουν περισσότερο χλωριούχο νάτριο και έτσι νερό. Επιπλέον, απεκκρίνονται λιγότερα ιόντα ασβεστίου και περισσότερα ιόντα μαγνησίου. Η υδροχλωροθειαζίδη μπορεί επομένως να οδηγήσει επίσης σε αυξημένη οστική πυκνότητα σε ασθενείς με οστεοπόρωση λόγω της αυξημένης κατακράτησης ασβεστίου.

Η βιοδιαθεσιμότητα της υδροχλωροθειαζίδης είναι 70 τοις εκατό. Η διάρκεια της δράσης είναι 6 έως 12 ώρες. Το δραστικό συστατικό στη συνέχεια απεκκρίνεται μέσω των νεφρών σχεδόν αμετάβλητο.

Ιατρική εφαρμογή & χρήση

Η υδροχλωροθειαζίδη χρησιμοποιείται κυρίως για τη θεραπεία της απαραίτητης αρτηριακής υπέρτασης. Ωστόσο, το δραστικό συστατικό χορηγείται σπάνια μόνο του. Η θεραπεία πραγματοποιείται συνήθως σε συνδυασμό με αναστολείς βήτα ή αναστολείς ACE.

Η υδροχλωροθειαζίδη χρησιμοποιείται επίσης σε καρδιακή ανεπάρκεια. Εδώ το φάρμακο χρησιμοποιείται κυρίως σε συνδυασμό με διουρητικά βρόχου. Αυτά χρησιμεύουν στην κινητοποίηση του οιδήματος, ενώ η υδροχλωροθειαζίδη χρησιμεύει στην έκκριση νερού. Δεδομένου ότι η υδροχλωροθειαζίδη αυξάνει την κατακράτηση ιόντων ασβεστίου, χρησιμοποιείται επίσης στη θεραπεία της οστεοπόρωσης. Το ανακτημένο ασβέστιο μπορεί να αυξήσει την οστική πυκνότητα του ασθενούς.

Μια άλλη ένδειξη για τη χρήση της υδροχλωροθειαζίδης είναι η υπερασβεστουρία. Πρόκειται για αυξημένη απέκκριση ασβεστίου στα ούρα. Οστικές μεταστάσεις, δηλητηρίαση από βιταμίνη D, σαρκοειδή ή σύνδρομο Bartter είναι πιθανές αιτίες τέτοιων υπερασβεστουριών. Δεδομένου ότι μπορεί να εμφανιστούν πέτρες στα ούρα λόγω της αυξημένης απέκκρισης ασβεστίου, η υδροχλωροθειαζίδη χρησιμοποιείται προφυλακτικά σε αυτές τις περιπτώσεις.

Μπορείτε να βρείτε το φάρμακό σας εδώ

Κίνδυνοι και παρενέργειες

Η υδροχλωροθειαζίδη είναι βασικά καλά ανεκτή, αλλά διάφορες ανεπιθύμητες ενέργειες μπορούν να αναπτυχθούν λόγω της απώλειας ηλεκτρολυτών. Συχνά υπάρχει μειωμένο επίπεδο καλίου και νατρίου στο αίμα. Το μαγνήσιο και το χλωρίδιο μειώνονται επίσης. Αντίθετα, το επίπεδο ασβεστίου στο αίμα αυξάνεται. Η ξηροστομία και η δίψα είναι τυπικές παρενέργειες.

Σε υψηλότερες δόσεις, μπορεί επίσης να εμφανιστεί αδυναμία, ζάλη, μυϊκός πόνος και μυϊκές κράμπες. Οι ασθενείς υποφέρουν από αίσθημα παλμών και μειωμένη αρτηριακή πίεση. Ειδικά όταν αλλάζουν από ξαπλωμένοι σε όρθιοι, παρουσιάζουν διαταραχές ορθοστατικής ρύθμισης με ζάλη.

Σε υψηλές δόσεις, η παραγωγή ούρων μπορεί να είναι πολύ υπερβολική. Ως αποτέλεσμα της αφυδάτωσης και της υποογκαιμίας, δηλαδή της μειωμένης ποσότητας αίματος που κυκλοφορεί, το αίμα πυκνώνει. Αυτό αυξάνει τον κίνδυνο εμφάνισης θρόμβωσης ή εμβολής, ιδιαίτερα σε ηλικιωμένους ασθενείς ή σε ασθενείς με φλεβικές ασθένειες. Ως αποτέλεσμα της υποκαλιαιμίας, μπορεί να εμφανιστεί κόπωση, ανώμαλη υπνηλία, παράλυση ή παράλυση. Η δυσκοιλιότητα και το αέριο είναι συχνές παρενέργειες της υδροχλωροθειαζίδης.

Κατά τη διάρκεια της θεραπείας, ενδέχεται να εμφανιστούν αυξημένα επίπεδα ουρικού οξέος στο αίμα, τα οποία τελικά οδηγούν σε επιθέσεις ουρικής αρθρίτιδας. Συχνά παρατηρείται αύξηση των λιπιδίων στο αίμα (τριγλυκερίδια και χοληστερόλη). Περιστασιακά, οι ουρικές ουσίες κρεατινίνη και ουρία στο αίμα αυξάνονται επίσης.

Μια φοβερή παρενέργεια της θεραπείας με υδροχλωροθειαζίδη είναι η παγκρεατίτιδα. Η φλεγμονή του παγκρέατος μπορεί να είναι απειλητική για τη ζωή. Σπάνια, αλλεργικές δερματικές αντιδράσεις όπως κνησμός, εξανθήματα ή φλύκταινες εμφανίζονται κατά τη λήψη υδροχλωροθειαζίδης. Η οξεία φλεγμονή των νεφρών, η αγγειακή φλεγμονή και η αναιμία είναι επίσης σπάνιες παρενέργειες. Μερικοί ασθενείς μπορεί επίσης να αναπτύξουν στυτική δυσλειτουργία ή διαταραχές της όρασης ενώ λαμβάνουν υδροχλωροθειαζίδη.

Τα θειαζιδικά διουρητικά όπως η υδροχλωροθειαζίδη δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται σε σοβαρά νεφρικά και ηπατικά προβλήματα. Σοβαρές ανισορροπίες ηλεκτρολυτών όπως υποκαλιαιμία, υπονατριαιμία και υπερασβεστιαιμία είναι επίσης αντενδείξεις. Η χρήση υδροχλωροθειαζίδης είναι επικίνδυνη σε περιπτώσεις δηλητηρίασης από δηλητηρίαση και καρδιακών αρρυθμιών. Ομοίως, η υδροχλωροθειαζίδη δεν πρέπει να χρησιμοποιείται εάν είστε αλλεργικοί στα σουλφοναμίδια. Στην ιδανική περίπτωση, ο γιατρός θα πρέπει επίσης να συνταγογραφήσει ένα διαφορετικό διουρητικό κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης και του θηλασμού.