Αιμόσταση είναι ένας όρος για αιμόσταση. Μετά από έναν τραυματισμό ενός αγγείου, πραγματοποιούνται διάφορες φυσιολογικές διεργασίες που θέτουν την αιμορραγία σε ακινησία.
Τι είναι η αιμόσταση;
Ως μέρος της αιμόστασης, το σώμα σταματά την αιμορραγία που προκαλείται από τραυματισμούς στα αιμοφόρα αγγεία. Αυτό αποτρέπει τη διαφυγή μεγάλων ποσοτήτων αίματος.
Η αιμόσταση μπορεί να χωριστεί σε δύο διαδικασίες. Ωστόσο, και οι δύο σχετίζονται στενά και αλληλεπιδρούν μεταξύ τους. Η πρωτογενής αιμόσταση είναι υπεύθυνη για τη διακοπή της αιμορραγίας μετά από περίπου ένα έως τρία λεπτά. Με τη σειρά του χωρίζεται στα τρία στάδια αγγειοσυστολής, πρόσφυσης αιμοπεταλίων και συσσωμάτωσης αιμοπεταλίων. Η πρωτογενής αιμόσταση ακολουθείται από δευτερογενή αιμόσταση, η οποία διαρκεί περίπου έξι έως δέκα λεπτά. Και εδώ, γίνεται διάκριση μεταξύ τριών διαφορετικών φάσεων (φάση ενεργοποίησης, φάση πήξης και φάση συστολής).
Οι διαταραχές στην αιμόσταση μπορούν να εκδηλωθούν ως τάση για αιμορραγία ή ανεπαρκή αιμόσταση.
Λειτουργία & εργασία
Η πρωτογενής αιμόσταση είναι η φάση αιμόστασης. Αμέσως μετά τον τραυματισμό, τα τραυματισμένα αγγεία συστέλλονται. Αυτή η διαδικασία είναι γνωστή ως αγγειοσυστολή. Η αγγειοσυστολή οδηγεί σε περιορισμένο αυλό αγγείου πριν από τον τραυματισμό. Αυτό θα προκαλέσει την επιβράδυνση της ροής του αίματος στην τραυματισμένη περιοχή.
Τα αιμοπετάλια αίματος (θρομβοκύτταρα) συνδέονται με ορισμένα συστατικά των τραυματισμένων τοιχωμάτων των αγγείων. Ο υποδοχέας γλυκοπρωτεΐνης Ib και / ή ο υποδοχέας γλυκοπρωτεΐνης Ic / IIA απαιτούνται για αυτήν την αντίδραση προσκόλλησης. Η πρόσφυση των αιμοπεταλίων οδηγεί σε μια αρχική προσωρινή κάλυψη του τραύματος. Αυτοί οι μηχανισμοί σταματούν την αιμορραγία μετά από ένα έως τρία λεπτά.
Η δευτερογενής αιμόσταση είναι η πραγματική φάση πήξης του αίματος. Το προσωρινό κλείσιμο αντικαθίσταται από ένα πιο σταθερό πλέγμα ινώδους σε τρία στάδια. Όταν τα αιμοπετάλια έρχονται σε επαφή με εξωτερικούς παράγοντες, ενεργοποιούνται διάφοροι παράγοντες πήξης.
Αρνητικά φορτισμένες επιφάνειες βρίσκονται, για παράδειγμα, σε γυαλί ή ανοξείδωτο ατσάλι. Οι ενεργοποιημένοι παράγοντες πήξης ενεργοποιούν έναν καταρράκτη πήξης. Εάν ξεκινήσει ο καταρράκτης πήξης με αυτόν τον τρόπο, η ενεργοποίηση του εσωτερικού συστήματος είναι η βάση. Το εξωγενές σύστημα πήξης ενεργοποιείται από την επαφή του αίματος με τραυματισμένο ιστό. Και εδώ ακολουθεί ένας καταρράκτης πήξης.
Στο τέλος του καταρράκτη πήξης υπάρχει ενζυματικά ενεργή θρομβίνη τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωγενές σύστημα. Αυτό προκαλεί τον πολυμερισμό του ινώδους. Το Fibrin δημιουργείται από το ανενεργό ινωδογόνο. Ο λεγόμενος παράγοντας XIII διασφαλίζει ότι τα μεμονωμένα νήματα ινώδους συνδέονται μεταξύ τους. Αυτό σταθεροποιεί το πώμα αιμοπεταλίων που έχει σχηματιστεί στην πρωτογενή φάση και σταθεροποιεί το κλείσιμο του τραύματος. Το προκύπτον βύσμα ονομάζεται κόκκινος θρόμβος.
Η θρομβίνη προκαλεί επίσης τη συστολή του σκελετού ακτίνης-μυοσίνης των αιμοπεταλίων. Τα αιμοπετάλια συστέλλονται, τραβώντας τα άκρα του τραύματος μαζί. Αυτό κλείνει την πληγή. Η συστολή της πληγής και του αυξητικού παράγοντα που προέρχεται από αιμοπετάλια (PDGF) προάγει τη μετανάστευση των κυττάρων του συνδετικού ιστού. Η επούλωση πληγών ξεκινά από αυτό το σημείο.
Συνοπτικά, η αιμόσταση είναι μια ζωτική διαδικασία που σταματά την αιμορραγία σε περίπτωση τραυματισμού. Αυτό θα αποτρέψει την υπερβολική απώλεια αίματος. Ταυτόχρονα, δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για ταχεία επούλωση της πληγής.
Ασθένειες και παθήσεις
Οι διαταραχές στην αιμόσταση μπορεί να οδηγήσουν σε ανεπαρκή και υπερβολική αιμόσταση ή πήξη του αίματος. Οι αιτίες αυτών των ελαττωμάτων βρίσκονται στο επίπεδο της ινωδόλυσης, των αιμοπεταλίων ή της πραγματικής πήξης.
Ασθένειες που σχετίζονται με αυξημένη τάση για αιμορραγία εμπίπτουν στον όρο «αιμορραγική διάθεση». Οι αιμορραγικές διάθετες μπορούν να χωριστούν σε τέσσερις ομάδες ανάλογα με τους παθομηχανισμούς τους: θρομβοκυτταροπάθειες, θρομβοκυτταροπενίες, πηκτωματοπάθειες και αγγειακές αιμορραγικές διαδύσεις. Οι αιμορραγικές παθήσεις περιλαμβάνουν ασθένειες όπως αιμοφιλία Α, αιμοφιλία Β, νόσος Osler, Henoch-Schönlein purpura, υπερπλασιασμό, πήξη κατανάλωσης ή σύνδρομο Willebrand-Jürgens.
Μια αυξημένη τάση για αιμορραγία είναι χαρακτηριστικό όλων αυτών των ασθενειών. Η αιμορραγία είναι είτε πολύ μεγάλη, πολύ βαριά ή προκαλείται από τους μικρότερους τραυματισμούς. Στον αιμοφιλικό τύπο αιμορραγίας, η αιμορραγία είναι πολύ εκτεταμένη και σχετικά έντονα καθορισμένη. Οι αιμορραγίες στις αρθρώσεις ή στους μυς είναι τυπικές. Οι μώλωπες μεγάλης κλίμακας εμφανίζονται μετά από τραυματισμούς στο κοινό. Αυτή η αιμορραγία συμβαίνει σε ασθένειες όπως η αιμοφιλία Α ή η αιμοφιλία Β.
Σε θρομβοκυτταροπενίες ή σε αγγειακή διάθεση, η αιμορραγία συμβαίνει με τη μορφή πετεχιών ή πορφύρας. Οι πετέχιες είναι μικρές οφθαλμικές αιμορραγίες στο δέρμα ή στους βλεννογόνους. Με πορφύρα υπάρχει πολλαπλή αιμορραγία στο δέρμα.
Ασθένειες που σχετίζονται με υπερβολική αιμόσταση αναφέρονται ως θρομβοφιλία. Υπάρχει μια αυξημένη τάση για θρόμβωση εδώ. Η υπερπηκτικότητα μπορεί να αποδειχθεί στο εργαστήριο. Οι θρομβοφιλίες μπορεί να είναι συγγενείς ή να αποκτώνται. Οι επίκτητοι παράγοντες κινδύνου για την ανάπτυξη θρομβοφιλίας είναι η παχυσαρκία, το κάπνισμα, η εγκυμοσύνη, τα αντισυλληπτικά με βάση τα οιστρογόνα, η καρδιακή ανεπάρκεια και η ακινησία μετά από χειρουργική επέμβαση ή μια μακρά ασθένεια.
Οι γενετικοί παράγοντες κινδύνου περιλαμβάνουν ανεπάρκεια αντιθρομβίνης, ανεπάρκεια πρωτεΐνης C ή ανεπάρκεια πρωτεΐνης S. Στην αιμοφιλία, θρόμβοι αίματος μπορούν να σχηματιστούν σε όλα τα αιμοφόρα αγγεία του σώματος. Προτιμώμενες θέσεις, ωστόσο, είναι οι βαθιές φλέβες των ποδιών. Οι θρομβώσεις συχνά δεν γίνονται απαρατήρητες. Ακόμη και σοβαρές θρομβώσεις που αργότερα οδηγούν σε πνευμονική εμβολή είναι συχνά ασυμπτωματικές. Με έντονη φλεβική θρόμβωση, οι αστράγαλοι, το κάτω πόδι ή ολόκληρο το πόδι διογκώνονται. Το προσβεβλημένο άκρο είναι επίσης ζεστό. Το δέρμα είναι τεταμένο. Το αίσθημα έντασης και πόνου μπορεί επίσης να εμφανιστεί σε όλο το πόδι. Η πιο επικίνδυνη επιπλοκή της θρόμβωσης είναι η πνευμονική εμβολή. Εδώ ο θρόμβος μεταναστεύει από το πόδι στις αρτηρίες των πνευμόνων, όπου προκαλεί μια απειλητική για τη ζωή αγγειακή απόφραξη.
