Εξάτμιση

ο Εξάτμιση είναι μέρος της θερμορύθμισης που διατηρεί τη θερμοκρασία του σώματος των θερμόαιμων ζώων σταθερή. Η διαδικασία εξάτμισης είναι επίσης γνωστή ως διαδικασία εξάτμισης και προκαλείται από χαμηλωμένο συμπαθητικό τόνο όταν είναι ζεστό. Η αυξημένη εξάτμιση είναι μια κατάσταση γνωστή και ως υπεριδρωσία.

Τι είναι η εξάτμιση;

Η εξάτμιση πραγματοποιείται στο πλαίσιο της θερμορύθμισης. Όλες οι διεργασίες με τις οποίες το σώμα ενός θερμόαιμου ζώου διατηρεί τη θερμοκρασία του σώματος σταθερή στο επίπεδο που παρέχει την ιδανική θερμοκρασία εργασίας για διαδικασίες του σώματος, όπως η κυκλοφορία του αίματος, ονομάζονται θερμορύθμιση. Αυτό απαιτεί μόνιμη ανταλλαγή θερμότητας με το περιβάλλον.

Αυτή η ανταλλαγή θερμότητας πραγματοποιείται μέσω διαφόρων μηχανισμών σώματος. Εκτός από την εξάτμιση, η μεταφορά, η αγωγή και η ακτινοβολία είναι μεταξύ των μηχανισμών ανταλλαγής θερμότητας του ίδιου του σώματος. Η αγωγιμότητα είναι η ανταλλαγή θερμότητας μέσω άμεσης επαφής. Το Convection είναι η ανταλλαγή θερμότητας μέσω ενός μέσου ανταλλαγής όπως ο αέρας. Η ιατρική αντιλαμβάνεται την ακτινοβολία ως ακτινοβολία θερμότητας με τη μορφή ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων και η εξάτμιση είναι η απώλεια θερμότητας μέσω διεργασιών εξάτμισης. Τα υγρά παχύνονται αφαιρώντας νερό από αυτά χρησιμοποιώντας ένα κενό.

Λειτουργία & εργασία

Μέσω της εξάτμισης, η θερμοκρασία του ανθρώπινου σώματος διατηρείται παρά τις υψηλές θερμοκρασίες περιβάλλοντος. Η απώλεια θερμότητας μέσω της εξάτμισης δροσίζει το σώμα. Σε περίπτωση υπερθέρμανσης ως αποτέλεσμα υψηλών θερμοκρασιών περιβάλλοντος, το θερμορυθμιστικό κέντρο στον υποθάλαμο μειώνει τον τόνο του συμπαθητικού νευρικού συστήματος. Αυτή η μείωση είναι το πρώτο βήμα στη θερμορύθμιση και απαιτεί μόνιμο έλεγχο θερμοκρασίας από περιφερειακούς και σπλαχνικούς θερμοϋποδοχείς.

Αυτά είναι τα ελεύθερα νευρικά άκρα των ευαίσθητων νευρώνων που βρίσκονται στο δέρμα και στους βλεννογόνους. Μετρούν τις εξωτερικές και εσωτερικές θερμοκρασίες και μεταδίδουν τα σήματά τους κεντρικά μέσω νευρικών συγκλίσεων, οι οποίες συνοψίζονται στον πρώτο νευρώνα και ταξιδεύουν κατά μήκος του σπινθοθαλαμικού σωλήνα. Με αυτόν τον τρόπο φτάνουν στον θαλάμο και μεταφέρονται στον δεύτερο νευρώνα.

Ο δεύτερος νευρώνας τελειώνει με τις ίνες προβολής του στην περιοχή του υποθάλαμου. Ως το κεντρικό κέντρο ελέγχου της θερμοκρασίας του σώματος, ο υποθάλαμος λαμβάνει μόνιμες πληροφορίες εισόδου. Χρησιμοποιώντας τα δεδομένα θερμοκρασίας, τα συγκρίνει και, αν είναι απαραίτητο, ανταποκρίνεται σε αυτά με ρυθμιστικές διαδικασίες για να διατηρείται σταθερή η θερμοκρασία του σώματος.

Η θερμότητα προκαλεί τον υποθάλαμο να μειώσει τον τόνο του συμπαθητικού νευρικού συστήματος. Αυτή η μείωση του τόνου προκαλεί ρυθμιστικές αντιδράσεις. Μία απόκριση στην τονωτικά φθίνουσα αλλαγή είναι η περιφερειακή αγγειοδιαστολή. Ο δεύτερος μηχανισμός αντίδρασης είναι η αυξημένη έκκριση ιδρώτα.

Η περιφερειακή αγγειοδιαστολή αντιστοιχεί σε διεύρυνση των αγγείων στα περιφερειακά αιμοφόρα αγγεία. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα βελτιωμένη κυκλοφορία του αίματος στα άκρα. Η επιφάνεια ανταλλαγής θερμότητας μεγεθύνεται και μεγαλύτερες απώλειες θερμότητας μπορούν να πραγματοποιηθούν μέσω μεταφοράς. Η έκκριση ιδρώτα πραγματοποιείται μέσω των συμπαθητικά χολινεργικών νευρικών αδένων ιδρώτα, οι οποίοι είναι επίσης γνωστοί ως οι αδένες sudoriferae. Αυξάνουν την έκκριση αυξάνοντας τον συμπαθητικό τόνο. Η εξάτμιση του ιδρώτα δημιουργεί αυτό που είναι γνωστό ως εξάτμιση κρύο και το δέρμα ψύχεται. Αυτή η διαδικασία αντιστοιχεί στην εξάτμιση.

Μπορείτε να βρείτε το φάρμακό σας εδώ

Ασθένειες και παθήσεις

Η αυξημένη εξάτμιση συνοδεύει μεγάλο αριθμό κλινικών εικόνων. Κατά κανόνα, αυτές οι κλινικές εικόνες συνδέονται με έναν πυρετό, ο οποίος μειώνεται από τον οργανισμό μέσω της εξάτμισης. Ωστόσο, η ίδια η εξάτμιση μπορεί επίσης να λάβει παθολογικές αναλογίες. Στη συνέχεια, δεν εμφανίζεται ως σύμπτωμα μιας πρωτογενούς ασθένειας, αλλά είναι η ίδια μια πρωτογενής ασθένεια.

Μία από τις πιο γνωστές ασθένειες σε αυτό το πλαίσιο είναι η υπεριδρωσία. Αυτό το φαινόμενο αντιστοιχεί σε μια γενετική προδιάθεση για άφθονη εφίδρωση, η οποία περιορίζεται κυρίως τοπικά σε μια συγκεκριμένη περιοχή του σώματος. Τα χέρια, οι μασχάλες, τα πόδια ή τα χέρια ειδικότερα επηρεάζονται συχνά από υπεριδρωσία. Κατ 'αρχήν, ωστόσο, η υπεριδρωσία μπορεί επίσης να επηρεάσει ολόκληρο το σώμα. Συνήθως η υποκείμενη αιτία ενός τέτοιου φαινομένου είναι η υπερλειτουργία των τοπικών ιδρωτοποιών αδένων.

Αυτό που διεγείρει τους ιδρωτοποιούς αδένες για υπερδραστηριότητα είναι συχνά ασαφές. Το άγχος και τα ψυχολογικά προβλήματα μπορούν να παίξουν εξίσου σημαντικό ρόλο στην κλινική εικόνα με τον υπερθυρεοειδισμό. Πάνω απ 'όλα, το άγχος και οι ψυχολογικές υπερβολικές λειτουργίες είναι ένας φαύλος κύκλος, καθώς οι ιδρώτες κάνουν συνήθως τους πληγέντες να αισθάνονται ακόμη περισσότερο άγχος και έτσι έχουν αρνητική επίδραση στην ψυχή.

Η διύδρωση είναι επίσης μια πολύ γνωστή ασθένεια η οποία, με την ευρύτερη έννοια, σχετίζεται με την εξάτμιση. Σε αυτήν την κατάσταση, σχηματίζονται μικρές κυψέλες με υγρό που προκαλούν σημαντικό κνησμό. Η δυσυδρόωση συχνά συνοδεύει την υπεριδρωσία, παρόλο που η ιατρική μέχρι στιγμής δεν είναι σίγουρη για τη σύνδεση.

Δεδομένου ότι διάφορα φάρμακα επηρεάζουν επίσης τη θερμορρύθμιση και την εξάτμιση, ορισμένες υπεριδρώσεις και οι δυσυδρόζες που συμβαίνουν μαζί τους σχετίζονται με το φάρμακο και επομένως δεν μπορούν να ονομαστούν άμεσα ασθένεια, αλλά είναι μάλλον παρενέργεια.

Μια αλλαγή στον υποθάλαμο ή στο συμπαθητικό νευρικό σύστημα μπορεί επίσης να προκαλέσει προβλήματα με την εξάτμιση. Τέτοιες αλλαγές μπορεί να είναι όγκοι σε αυτές τις περιοχές του εγκεφάλου, για παράδειγμα. Οι ασθένειες του κεντρικού νευρικού συστήματος είναι επίσης πιθανές αιτίες αλλαγών σε αυτές τις περιοχές του εγκεφάλου. Εάν ο τόνος του συμπαθητικού νευρικού συστήματος παραμείνει μόνιμα σε χαμηλό επίπεδο λόγω δυσλειτουργίας, για παράδειγμα, μπορεί να δημιουργηθεί υπερβολική εφίδρωση παρά τις κρύες θερμοκρασίες. Οι συνέπειες ενός τέτοιου φαινομένου είναι πολλαπλές και καθιστούν δύσκολο για το σώμα να διατηρήσει τη θερμοκρασία του σώματος. Το φαινόμενο μπορεί έτσι να έχει αρνητική επίδραση σε όλες τις εξαρτώμενες από τη θερμοκρασία διαδικασίες του σώματος.